Μία από τις χειρότερες «παραδόσεις» του κομματικού κράτους είναι η από άμβωνος της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης υποσχεσιολογία παροχών. Τα πολλά τελευταία χρόνια, ακόμη και πριν ξεσπάσει η κρίση, το φαινόμενο του πρωθυπουργού που «υπόσχεται να μοιράσει λεφτά», και δι’ αυτού του τρόπου να βάλει σε δύσκολη θέση την αντιπολίτευση, είχε εκλείψει.
Προχθές όμως, το ανώτατο πολιτικό όργανο της βασικής συνιστώσας της κυβερνητικής πλειοψηφίας, το πολιτικό συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ, άκουσε σκέψεις και σχέδια από τον πρωθυπουργό για την επαναφορά αυτής της άθλιας παράδοσης «Γκρούεζα». Ο κ. Τσίπρας και οι άλλοι σύντροφοι θεωρούν ότι τα έσοδα του κράτους είναι «δικά τους» και συμπεριφέρονται αναλόγως. Αφού μας έχουν πάρει από τη μία τσέπη το’υς εξοντωτικούς φόρους και τις υπέρογκες εισφορές, θέλουν τώρα να βάλουν χέρι και στην άλλη τσέπη.
Το «υπερπλεόνασμα» είναι η βαρύτερη και πιο άδικη φορολογία. «Εφευρέθηκε» από την κυβέρνηση Σαμαρά, όταν το 2014 τα φορολογικά έσοδα του 2013 πήγαν καλύτερα (κάτι λίγο) από τις συμφωνημένες με την τρόικα προβλέψεις. Είναι όμως η σημερινή κυβέρνηση που έστησε το «σύστημα». Για να κατανοήσουμε το μέγεθος του παραλογισμού, σημειώστε ότι την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση καυχιέται για τα «υπερέσοδα», δανείζεται από τους εταίρους για να πληρώσει καθυστερημένες οφειλές της, για τις οποίες όμως υπάρχει πρόβλεψη στον προϋπολογισμό! Κάπως έτσι εμφανίζεται εξοικονόμηση δαπανών, που μετατρέπεται σε αύξηση του δημόσιου χρέους.
Σκεφτείτε επίσης ότι ως υπερπλεόνασμα θεωρείται ό,τι ξεπερνά το ποσό που απαιτεί η πληρωμή των τόκων επί του χρέους, που αναλογεί στο γνωστό σε όλους μας 3,5% επί του ΑΕΠ. Θεωρήστε το ποσοστό αυτό ως έναν αξιόπιστο «δείκτη λιτότητας». Οσο μεγαλύτερη είναι αυτή η αναλογία, τόσο βαρύτερη η φορολογία. Η αξιωματική αντιπολίτευση είχε επιμείνει ότι υπήρχε η δυνατότητα να συμφωνηθεί με τους εταίρους ένας χαμηλότερος στόχος πλεονασμάτων. Το ΔΝΤ επέμεινε ότι ένα τόσο μεγάλο ποσό θα πίεζε αρνητικά την επαναφορά της οικονομίας στην κανονικότητα, μειώνοντας το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ, όπως πράγματι συνέβη.
Αποδεικνύεται ότι μπορούσαμε πράγματι να βάλουμε χαμηλότερο στόχο για το πρωτογενές πλεόνασμα. Η έκθεση του «Δημοσιονομικού Συμβουλίου» σημειώνει ότι αντί να μας πάρει από την άλλη τσέπη άλλα 9 δισ. επιπλέον των 433,6 δισ. «κανονικών» φόρων (στα πέντε χρόνια του προγράμματος), «θα αρκούσε μια ηπιότερη αύξηση των δημοσίων εσόδων». Αλλά τέτοιες κακές κουβέντες ο κ.Τσίπρας δεν κάνει στο «Πολίτμπιρο». Τις κάνει όμως ο Μητσοτάκης, που οφείλει να επιστρέψει το υπερπλεόνασμα;