Για τους πολίτες, που στην πλειονότητά τους είναι εθισμένοι στην κομματική απολυτότητα και, κατ’ επέκταση, στις καταγγελίες κατά του αντιπάλου για τις καταστροφές που (μόνο αυτός) προξενεί στη χώρα και την καμένη γη που (μόνο αυτός) αφήνει πίσω του, ακούγεται περίεργη μια αποτίμηση της πορείας της Ελληνικής Δημοκρατίας, που αναγνωρίζει τη συμβολή των περισσοτέρων στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική πρόοδο της χώρας.
Η αντικειμενικότητα συχνά ενοχλεί, άλλες φορές τους μεν, άλλες τους δε. Οταν επικροτείς κάποια κίνηση των άλλων «παίζεις το παιχνίδι τους», αλλά όταν υποστηρίζεις μια δική μας, απλά «έχεις δίκιο».
Η ψύχραιμη, μη κομματική προσέγγιση δεν εξεγείρει τα πλήθη, δεν συσπειρώνει τους οπαδούς. Δεν είναι εύπεπτη, διότι περιλαμβάνει και εύσημα στον αντίπαλο.
Οι παθογένειες της χώρας είναι πολλές και γνωστές. Η απουσία συνεννόησης, το βόλεμα των ημετέρων, η διασπάθιση δημόσιου χρήματος, η φοροδιαφυγή, οι κάθε είδους αυθαιρεσίες…
Υπάρχουν οι ευθύνες για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας. Από τον Ανδρέα μέχρι τον Σημίτη και τον Καραμανλή. Πιο πρόσφατα ο προεκλογικός λαϊκισμός του Γ. Παπανδρέου, οι καταγγελίες των μνημονίων από τον Σαμαρά και τον Τσίπρα, αν και όταν βρέθηκαν στην εξουσία τα αποδέχθηκαν και τα εφάρμοσαν. Κοινά χαρακτηριστικά όλων, η απουσία αυτοκριτικής και η επίρριψη των ευθυνών στους άλλους. Λάθη έγιναν, πολλά και μεγάλα, καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Απ’ όλους. Οχι μόνον από αυτούς που άσκησαν εξουσία, γιατί και η εκάστοτε αντιπολίτευση με τη στάση της, τη συναίνεση που δεν προσέφερε ή τα εμπόδια που ήγειρε, συνέβαλε αρνητικά.
Ομως, έγιναν και πολλά σωστά. Μετά την επώδυνη εμπειρία της χούντας, ακολούθησε μια μεγάλη περίοδος ανάπτυξης και ευημερίας. Είναι πολλά τα θετικά της Μεταπολίτευσης. Η νομιμοποίηση πολιτικών κομμάτων, η εθνική συμφιλίωση, η μεγάλη οικονομική ανάπτυξη, το γεγονός ότι σήμερα η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρ. Ενωσης και της Ευρωζώνης.
Ακόμη και η βίαιη πολιτική ενηλικίωση του ΣΥΡΙΖΑ είχε μεγάλο οικονομικό κόστος, αλλά το τέλος της ουτοπίας και της αυταπάτης αποτελεί μία ακόμη συμβολή στην ωρίμαση του πολιτικού συστήματος.
Ας τολμήσουν, λοιπόν, όλοι ένα σύντομο διάλειμμα από την απολυτότητα και τη μονοδιάστατη καταγγελία των όσων έχουν κάνει οι «άλλοι», και έστω και για μία μέρα –στην επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας– ας αναγνωρίσουν στον αντίπαλο μια ελάχιστη, έστω, θετική συνεισφορά.
Η αντοχή της Ελληνικής Δημοκρατίας, που βγήκε αλώβητη από την πρωτόγνωρη οικονομική κρίση της τελευταίας οκταετίας, αποτελεί κατάκτηση στην οποία συνέβαλαν οι περισσότεροι, αν και όχι στον ίδιο βαθμό, από όλο το πολιτικό φάσμα.