Τι κάνουμε για να προλάβουμε το κακό;

Τι κάνουμε για να προλάβουμε το κακό;

2' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Με τους νεκρούς ακόμη άταφους, με τα μάτια των αγνοουμένων να μας παρακολουθούν από τις φωτογραφίες τους, μόνο ντροπή μπορούμε να νιώθουμε για όσα συνέβησαν και για τις δικές μας ευθύνες. Χωρίς να μπούμε στη συζήτηση για την άναρχη δόμηση μέσα σε δάση, για το εάν στο Μάτι υπήρξε σχέδιο διάσωσης ή όχι (ζητήματα που ασφαλώς θα πρέπει να μας απασχολήσουν αμέσως), ένα ερώτημα προβάλλει αμείλικτο: τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να μην καταστραφούν και πάλι τόσες ζωές;

Είναι εύκολο να συγκινούμαστε τώρα, αντιμέτωποι με τη φρίκη, με την ανθρώπινη αδυναμία μπροστά στα φαινόμενα της φύσης, είτε πλημμύρες στη Μάνδρα είτε πυρκαγιές στο Μάτι. Είναι, όμως, άλλο να αισθανόμαστε τον πόνο των θυμάτων όταν αντικρίζουμε το κακό και άλλο να μας απασχολεί πραγματικά η ζωή του διπλανού, η τύχη του τόπου, ώστε καθημερινώς να αναρωτιόμαστε τι κάνουμε για να αποτρέψουμε την καταστροφή. Και τι δεν κάνουμε. Οι υπάλληλοι των δήμων, οι πυροσβέστες και οι αστυνομικοί, οι ειδικοί επιστήμονες της πολιτείας, οι πολιτικοί προϊστάμενοι των υπηρεσιών –πέρα από την αυτοθυσία τους την ώρα της κρίσης– έπραξαν όσα μπορούσαν για να υπάρξει σχέδιο ικανό να σώσει αυτούς που χάθηκαν; Εάν όχι, γιατί δεν ζήτησαν να αρθούν τα όποια εμπόδια, να υπάρξουν νομοθετικές ρυθμίσεις και ασκήσεις ώστε να φανεί τι άλλο απαιτείται; Οι υφιστάμενοι ενοχλούσαν τους προϊσταμένους με προτάσεις; Οι προϊστάμενοι παρακινούσαν τις υπηρεσίες να λύσουν προβλήματα, να προλάβουν το κακό; Στο Μάτι είδαμε πολλές ηρωικές, σωτήριες πράξεις. πόσοι θα είχαν σωθεί ακόμη εάν υπήρχε σχέδιο;

Πέρα από το Μάτι, όμως, σε όλη τη χώρα πρέπει να ρωτάμε εάν όλοι κάνουμε όσα πρέπει. Ξεχορταριάζουμε τις αυλές μας και τους κοινόχρηστους χώρους; Αφήνουμε ελεύθερη τη Λωρίδα Εκτάκτου Ανάγκης; Απαιτούμε τη σωστή διαχείριση των σκουπιδιών μας; Ψηφίζουμε υπεύθυνα; Συνήθως ανασηκώνουμε τους ώμους, σαν αυτά που μας θέτουν σε κίνδυνο να είναι μια φυσική κατάσταση που δεν επιδέχεται διόρθωση. Ετσι, οι παραβάτες συνεχίζουν ανενόχλητοι. Οταν συμβεί το κακό, κατηγορούμε αλλήλους για όσα συμβαίνουν. Οσο κατηγορούμε άλλους –είτε άγνωστους εμπρηστές, είτε τον γείτονά μας, είτε τα αντίπαλα κόμματα, είτε μέσα ενημέρωσης– αποποιούμεθα τις δικές μας ευθύνες.

Παρότι θα μπορούσαμε όλοι να αναλάβουμε περισσότερες ευθύνες ως ενεργοί πολίτες, ως εθελοντές, ως ψηφοφόροι, η μεγαλύτερη ευθύνη πάντα βαραίνει τις Αρχές. Οι συγκεκριμένες σήμερα είχαν αρκετό χρόνο να καταστρώσουν σχέδια – ή να καταγγείλουν όσους τους εμπόδιζαν και να τους παραμερίσουν. Η έγκαιρη και επιτυχημένη απομάκρυνση εκατοντάδων παιδιών από τις κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων στον Αγιο Ανδρέα αποδεικνύει ότι, όταν υπάρχει σχέδιο και αίσθημα ευθύνης, όλα είναι εφικτά. Στο διπλανό Μάτι, όμως, είδαμε ότι όταν ουδείς επιδιώκει λύσεις για φανερά προβλήματα, τότε και ο επίγειος παράδεισος μετατρέπεται σε κόλαση.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή