Το Μάτι, ο Μαραθώνας ήταν το καταφύγιο μιας μεσαίας τάξης όπου έβρισκε το οξυγόνο που της είχε στερήσει η ζωή της στην Αθήνα. Το ήπιο τοπίο της Αττικής, η εύκολη πρόσβαση στη θάλασσα και οι αρτηρίες, όπως η Αττική Οδός, είναι τα κίνητρα για ανθρώπους που δεν είχαν τη δυνατότητα να σηκώσουν τα βάρη της δημοκρατίας της Μυκόνου. Και για όσους δεν διαθέτουν τη διέξοδο στο πατρικό τού χωριού. Σχεδόν προάστια πια, υποδέχονται τις οικογενειακές διακοπές. Μεσαία τάξη, μάλλον μεσαία στρώματα, ένας ετερόκλητος πληθυσμός: από τους αξιωματικούς του στρατού που έχασαν το μισό τους εισόδημα, ώς τον μεσαίο επιχειρηματία που παλεύει να σώσει από τη λεηλασία των φόρων και των εισφορών το μαγαζί του, τον συνταξιούχο που αναζητούσε την ησυχία του. Είναι εντυπωσιακό ότι στον απολογισμό της φρίκης που μας στοιχειώνει, αναφέρονται ολόκληρες οικογένειες. Από παππού και γιαγιά, ώς τους γονείς και τα παιδιά τους.
Είναι τα στρώματα που σήκωσαν αποκλειστικά το βάρος της οικονομικής κατάρρευσης. Πλήρωσαν και πληρώνουν το κόστος συντήρησης ενός κρατικού μηχανισμού που πίστευαν ότι, αν μη τι άλλο, μπορεί να τους εξασφαλίσει τις στοιχειώδεις συνθήκες επιβίωσης. Δεν έχουν μεγάλες απαιτήσεις. Ξέρουν τον συνδυασμό ανικανότητας και ιδεολογικών αγκυλώσεων, την ευθυνοφοβία που κρύβεται πίσω από τη μάσκα του θράσους. Οι δειλοί πολιτικοί τους ηγέτες τους κατηγορούσαν για φοροφυγάδες. Κι ας ήταν οι ίδιοι που είχαν συνυπογράψει μαζί τους το συμβόλαιο της αναξιοπιστίας: εντάξει δεν θα πληρώνεις όσους φόρους πρέπει, αλλά δεν θα μου ζητάς και πολλά.
Τώρα, όμως, που πληρώνει παραπάνω από όσο μπορεί; Πολεοδομικές αυθαιρεσίες; Το χυδαίο στη δήλωση του υπουργού είναι ότι εξισώνει το κόστος της πολεοδομικής αυθαιρεσίας με το κόστος της ανθρώπινης ζωής. Είναι σαν να λέει, αφού παρανόμησαν καλά να πάθουν που κάηκαν. Ντροπή; Ποιος την έχασε για να τη βρουν ο Καμμένος, ο Τόσκας ή η Δούρου.
«Εκλεισαν τη Μαραθώνος και μας άφησαν να καούμε σαν τα ποντίκια», είπε μια κυρία στον ΣΚΑΪ. Γιατί την έκλεισαν; Από βλακεία; Από ανικανότητα; Υπό το κράτος πανικού; Ο αριθμός των νεκρών είναι τρομακτικός. Το θέαμα των απανθρακωμένων σωμάτων που δεν τα αναγνωρίζουν ούτε οι δικοί τους, αποτρόπαιο. Σαν κάποιος διεστραμμένος σκηνοθέτης να οργάνωσε το έργο της φρίκης με τον τίτλο: «Κράτος εναντίον της μεσαίας τάξης». Την εξάντλησε, τη γονάτισε, την αποδεκάτισε και τώρα τη σκοτώνει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Και της προτείνει ανταλλάγματα όπως θέσεις στο Δημόσιο και μόρια για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Οταν η τιμή της πολιτικής εξουσίας έχει πέσει τόσο χαμηλά, το μόνο που της μένει είναι να αποχωρήσει αξιοπρεπώς από τη σκηνή και να δώσει τη θέση της στους επόμενους.