Στη χώρα του φόβου

1' 40" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Την Κυριακή το μεσημέρι ξεκίνησα ανυποψίαστος από τα νότια της Αθήνας για φιλικό σπίτι στους πρόποδες της Πάρνηθας. Επικρατούσε ωραία λιακάδα αλλά από το ύψος του Μοσχάτου είχε αρχίσει ήδη να βρέχει, ενώ λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά οι χοντρές σταγόνες είχαν δώσει τη θέση τους σε μια κανονικότατη καταιγίδα με τη μορφή βροχοθύελλας. Οσο προχωρούσαμε η ένταση του καιρικού φαινομένου αυξανόταν. Πρακτικά δεν έβλεπες μπροστά σου. Χαμηλή νέφωση, ισχυρές, ακανόνιστες ριπές αέρα και κυρίως νερό, τόνοι νερού που κάποιος άδειαζε στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου με αποτέλεσμα να μη βλέπεις μπροστά. Οι περισσότεροι οδηγοί είχαν κατεβάσει ταχύτητα στα 20 και στα 30 χιλιόμετρα με πατημένα τα αλάρμ, ενώ αρκετοί έκοβαν δεξιά και σταματούσαν στην άκρη του δρόμου· κυρίως μοτοσικλετιστές αλλά όχι μόνο. Ακολούθησα το παράδειγμά τους διστακτικά αλλά πολύ γρήγορα καταλάβαμε πως ούτε εκεί ήμασταν ιδιαίτερα προστατευμένοι.

Βγήκα σχεδόν στα τυφλά από την εθνική οδό και τελικά βρήκα καταφύγιο στην πιλοτή μιας πολυκατοικίας στη Νέα Φιλαδέλφεια. Είκοσι λεπτά μετά η καταιγίδα είχε κοπάσει.

Εκ των υστέρων σκεφτόμουν τη δική μου αντίδραση αλλά και την αντίδραση των άλλων οδηγών. Σίγουρα ήταν μια πολύ δυνατή καταιγίδα. Αλλά δεν ήταν η πρώτη που μου τύχαινε οδηγώντας. Ομως ποτέ άλλοτε δεν είχα διανοηθεί να σταματήσω ή να βγω από τον δρόμο μου για να προστατευτώ.

Ηταν σαφές και όσο περνούσε η ώρα γινόταν ακόμα πιο καθαρό: δεν ήταν μόνο η ένταση της βροχής. Μας κυνηγούσαν τα φαντάσματα της τραγωδίας στο Μάτι, η πιθανότητα σε μια δύσκολη στιγμή να μην κάνουμε «το σωστό» και να βρεθούμε από τη μια στιγμή στην άλλη μπλεγμένοι σε κάτι πραγματικά άσχημο και απρόβλεπτα επικίνδυνο.

Οι μηχανισμοί του φόβου είχαν (έχουν) αποκτήσει μια νέα δυναμική με αποτέλεσμα να υπεραντιδράσουμε. Μια φίλη σχολίασε: «Σκέφτομαι την κάποτε εντελώς ανέμελη και αθώα σκέψη να αφήσεις τα παιδιά σου στο εξοχικό με τον παππού και τη γιαγιά, να πάνε στη θάλασσα και όλα αυτά τα πολύ συνηθισμένα του ελληνικού καλοκαιριού…». Ενας πολύ ρομαντικός θα έβαζε τίτλο «το τέλος της αθωότητας». Κάποιος κυνικός θα μονολογούσε: «Καλώς ήρθατε στη χώρα του φόβου».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή