Κράτος κατά πολιτών του

1' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​Εχουν περάσει οκτώ χρόνια και λίγοι μήνες από την ημέρα που μια ελληνική κυβέρνηση προσπαθούσε πρώτη φορά να υλοποιήσει όσα προβλέπονταν σε ένα μνημόνιο (τότε το πρώτο). Οσοι έχουν καλύψει δημοσιογραφικά τα πεπραγμένα εκείνης της κυβέρνησης θα θυμούνται πολλά. Ωστόσο, για τις ανάγκες αυτού του σημειώματος δύο είναι αρκετά. Κατ’ αρχάς, επρόκειτο για υπουργικά συμβούλια στα οποία τα στελέχη της κυβέρνησης μιλούσαν. Καμία σχέση με τα υπουργικά συμβούλια αυτής της κυβέρνησης, τα οποία συγκαλούνται μόνο για την εισήγηση του πρωθυπουργού και μετά διαλύονται. Εκείνο που, επίσης, μένει από την περίοδο 2010-2011 ήταν η πολύ ζωηρή συζήτηση στα υπουργικά συμβούλια, κάθε φορά που έπρεπε να επικαιροποιηθούν οι νέες περικοπές. Σχεδόν μονότονα τότε, όπως και αργότερα, οι κυβερνήσεις αποφάσιζαν την εύκολη λύση: Περικοπές στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ). Σε μια από τις συνεδριάσεις, τότε υπουργοί όπως ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, η Αννα Διαμαντοπούλου, καθώς και άλλοι, σημείωναν ότι η διαρκής μείωση του ΠΔΕ θα έπληττε δραστικά την ικανότητα του κράτους να λειτουργήσει. Παρ’ όλα αυτά, τις αντιδράσεις και ανησυχίες των τότε κυβερνώντων, το ΠΔΕ παρέμεινε και τότε και αργότερα η εύκολη λύση. Η τρέχουσα κυβέρνηση βρήκε νέα «εύκολη λύση». Την υπερφορολόγηση για τη διατήρηση υπερπλεονασμάτων-μαμούθ. Η συζήτηση και γι’ αυτό είναι γνωστή. Αλλωστε, αποτυπώνεται στα εκκαθαριστικά όλων.

Εχοντας πια την εκ των υστέρων γνώση, μπορούμε να πούμε ότι οι συζητήσεις στα υπουργικά συμβούλια του 2010 και του 2011 αποτύπωναν αυτό που ερχόταν. Αρχικά, ήταν τα περιπολικά στη Νότια Αττική που τροφοδοτούνταν με καύσιμο ελέω κάποιου από τους κατοίκους της περιοχής. Επειτα, τα πυροσβεστικά αεροπλάνα και οχήματα, τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ. Ακόμη και τα υλικά του πιο σκληρού πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας, του πολεμικού εξοπλισμού. Η ευγενής προσφορά των 25 εκατ. ευρώ του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος για τη συντήρηση του στόλου των πυροσβεστικών είναι καλοδεχούμενη και είθε να βρει μιμητές. Ωστόσο, το ελληνικό κράτος πρέπει να αναζητήσει και άλλες λύσεις, ευρισκόμενο στα όρια του… ιαπωνικού σεπούκου. Η τραγωδία στο Μάτι ήταν,δυστυχώς, απόδειξη για το ποιες είναι οι πραγματικά ανελαστικές δαπάνες. Δεν είναι οι μισθοί και οι συντάξεις. Είναι η δυνατότητα του κράτους να μπορεί να υπερασπιστεί τη ζωή και την περιουσία των πολιτών του.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή