Η διαχείριση της φονικής φωτιάς στην Ανατολική Αττική και οι μετέπειτα προσπάθειες της κυβέρνησης να ελέγξει τη δημόσια συζήτηση ήταν ένας ολέθριος συνδυασμός παράνοιας και παράλυσης. Οσο επιεικής και να ήταν κανείς τις ώρες της πυρκαγιάς, αναγνωρίζοντας το ακαταμάχητο της έντασης του ανέμου και της φωτιάς, μη γνωρίζοντας το μέγεθος της συμφοράς σε ζωές, οι καθημερινές αποκαλύψεις για τα επιχειρησιακά λάθη αλλά και οι κυβερνητικές τακτικές δείχνουν ανεπάρκεια και επιθετικότητα.
Ισως κυβερνητικοί παράγοντες να απαντούσαν σε αυτά τα σχόλια ότι απλώς ανταποδίδουν τις επιθέσεις που δέχονται από την αντιπολίτευση και από μέσα ενημέρωσης. Η δικαιολογία, όμως, δεν ισχύει – σε ώρες κρίσης οι πολίτες έχουν ανάγκη να εμπιστεύονται τις Αρχές, θέλουν να πιστεύουν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα, ότι οι ηγέτες τους κάνουν τα πάντα για να τους προφυλάξουν από το κακό. Μόνο όταν απογοητευόμαστε αναγκαζόμαστε να δεχθούμε ότι τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ ό,τι φοβόμαστε· όταν μαθαίνουμε, για παράδειγμα, ότι άνθρωποι που δεν είχαν καμία δουλειά εκεί βρέθηκαν παγιδευμένοι στο Μάτι όταν οι Αρχές έκλεισαν τη λεωφόρο Μαραθώνος και τους οδήγησαν προς τον θάνατο, όταν βλέπουμε κυβερνητικούς παράγοντες να κατηγορούν κατοίκους της περιοχής για τους πολλούς θανάτους, όταν βλέπουμε το πολεοδομικό «σχέδιο» ενός οικισμού λίγο έξω από την πρωτεύουσα.
Εάν η κυβέρνηση είχε δείξει περισσότερη προνοητικότητα πριν από την εκδήλωση της φωτιάς, εάν είχε φανεί να κάνει ό,τι μπορεί για την αντιμετώπισή της, αντί να παρουσιάζει ένα κυβερνητικό reality άσχετο με την καταστροφή που ήδη είχε συντελεστεί, ίσως να μην έχανε την εμπιστοσύνη τόσων πολιτών. Ισως και να έπειθε ότι τα θύματα και οι επιζώντες δεν είχαν αφεθεί στην τύχη τους. Αντί γι’ αυτό, όμως, από νωρίς, από τη μεγάλη πυρκαγιά της Κινέτας, γίναμε μάρτυρες μιας περίεργης επιθετικότητας, σαν ο εχθρός να μην ήταν η φωτιά αλλά τα μέσα ενημέρωσης. Οπως και σε θέματα που αφορούν την οικονομία και την πολιτική, κυβερνητικοί παράγοντες και φερέφωνά τους θεωρούν εχθρό οποιονδήποτε διαφωνεί μαζί τους – σε βαθμό που δεν έχει τόση σημασία τι λέει κάποιος όσο το ποιος το λέει. (Είναι εντυπωσιακό ότι η οργή της κυβέρνησης με τον ΣΚΑΪ συνέπεσε με την ολοένα πιο οργισμένη επίθεση του Τραμπ σε μέσα ενημέρωσης που δεν συμφωνούν μαζί του.) Οταν μαθεύτηκε το μέγεθος της συμφοράς, διάφορα φιλοκυβερνητικά, συνήθως ανώνυμα, «τρολ» συνέχιζαν τις επιθέσεις τους, σε προφανή προσπάθεια να προκαλούν σύγχυση και να εμποδίζουν την ψυχραιμία που θα οδηγούσε σε δυσμενή για την κυβέρνηση συμπεράσματα.
Με τη βαρύτατη κληρονομιά μας, πάντα εξαρτημένοι, συχνά προδομένοι και διχασμένοι, εμείς οι Ελληνες μπορούμε να εξηγήσουμε την παράνοιά μας. Δεν περιμέναμε απ’ αυτή την κυβέρνηση να διορθώσει τα λάθη των προηγούμενων, ούτε να μας αλλάξει νοοτροπία. Αλλά έχει κάνει τόσα δικά της λάθη, ώστε έπρεπε να είχε καταλάβει επιτέλους ότι το παραμύθι «για όλα φταίνε οι άλλοι» είναι καταστροφικό. Οταν πιστεύουμε ότι η «ασύμμετρη απειλή», ο ΣΚΑΪ, η Ν.Δ., οι εμπρηστές, οι ιδιοκτήτες οικοπέδων ευθύνονται για όσα συμβαίνουν, αποφεύγουμε τις δικές μας ευθύνες και μπορούμε να αφεθούμε ανεμπόδιστα στο προσφιλές σπορ της καταγγελίας των άλλων. Η παράνοιά μας, αντί να λειτουργήσει ως συναγερμός για την επιβίωσή μας, αντί να μας κάνει να θωρακιστούμε εναντίον κάθε πιθανού κινδύνου, μας καθησυχάζει· πιστεύουμε πως, ό,τι και αν συμβεί, άλλοι έχουν την ευθύνη. Αυτή η παράλυση, συνέπεια αντίληψης ότι είμαστε πάντα αθώοι αλλά αδικημένοι –άρα ανεύθυνοι–, συχνά εξηγεί την έλλειψη σχεδίου την ώρα φυσικών καταστροφών. Εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και τη χρεοκοπία, καθώς και την υπονόμευση μεταρρυθμίσεων που όφειλαν να είχαν γίνει εδώ και χρόνια – με τη λογική ότι αφού τα μνημόνια είναι ξενόφερτα, αφού υιοθετήθηκαν από προδότες, η χώρα δεν οφείλει να εκσυγχρονιστεί. Οσο και αν μείνει αυτή η κυβέρνηση, βελτίωση δεν θα υπάρξει: εν μέσω εθνικού πένθους, επέλεξε να ευλογήσει με την ευσπλαχνία της έναν αμετανόητο, παρανοϊκό δολοφόνο. Αδιάφορη για τον πόνο και την οργή που προκαλεί.