Ο κ. Φραγκίσκος Κουτεντάκης, επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής (για να θυμόμαστε: ένα από εκείνα τα κυβερνητικά στελέχη που, το άγριο πρώτο 6μηνο και τον Ιούλιο του 2015, αθόρυβα έδωσε σκληρές μάχες ενάντια στο τυχοδιωκτικό σύστημα Βαρουφάκη για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, μαζί με τους Γ. Δραγασάκη, Γ. Σταθάκη, Γ. Χουλιαράκη, Δ. Λιάκο) διατύπωσε ορισμένες σημαντικές επισημάνσεις την Τετάρτη, όταν δημοσιοποίησε την έκθεση του Γραφείου για την ελληνική οικονομία το δεύτερο τρίμηνο του 2018. Ξεχωρίζω δύο από αυτές, καίριες. (α) Οι πρώτοι μήνες που θα ακολουθήσουν την έξοδο από το πρόγραμμα θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμοι, καθώς τα μηνύματα που θα στείλει η κυβέρνηση θα επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό την αξιοπιστία της οικονομικής πολιτικής και κατά συνέπεια το ύψος των επιτοκίων της αγοράς. Και (β) θα πρέπει να αποκρουστούν αποτελεσματικά οι πολιτικές πιέσεις που θα ασκηθούν για περισσότερο επεκτατική πολιτική και για επιβράδυνση της εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων μετά το τέλος του προγράμματος. Οι δύο επισημάνσεις πρέπει να ακουστούν και εισακουστούν από όλο το πολιτικό σύστημα – εφόσον διαθέτει μέσης ευαισθησίας ώτα.
Γιατί οι απειλές είναι απτές. Από αυταπάτες «τώρα θα πάρουμε στα χέρια μας τα κλειδιά του χρηματοκιβωτίου» – δυστυχώς, δεν έγινε νομοθετικό κλείδωμα του κουμπαρά με τα 24,1 δισ. ευρώ. Από εύκολα ανιχνεύσιμες διαθέσεις να παρεμποδιστούν ή/και να ακυρωθούν προγράμματα και δράσεις που έχουν συμφωνηθεί και υπογραφεί. Από εκδηλώσεις δημαγωγίας, που είθισται να εντείνονται όσο ανεβαίνει ο προεκλογικός πυρετός – πρόσφατο δείγμα, τα περιβόητα νομοσχέδια για τη μη περικοπή συντάξεων παλαιών συνταξιούχων. Ο κ. Φρ. Κουτεντάκης έχει δίκιο, ότι τα μηνύματα που θα στείλουμε με την αποχώρηση της τρόικας θα είναι σημαντικά. Θα υποδηλώνουν τι θέλουμε να κάνουμε ως χώρα, πώς σχεδιάζουμε να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας – χωρίς άλλοθι, πλέον. Κατά μία έννοια, το πολιτικό σύστημα καλείται να επιλύσει το «πρόβλημα του Πινόκιο» – το διατύπωσε η μεγάλη κυρία της πολιτικής οικονομίας, Susan Strange. Ποιο ήταν αυτό; Στα τέλη των περιπετειών του, το πρόβλημα του Πινόκιο δεν ήταν ότι μεγάλωνε η μύτη του κάθε φορά που έλεγε ψέματα – τότε, πια, είχε καταλάβει πόσο κακό είναι να λες ψέματα και τα είχε σταματήσει. Το πρόβλημά του εμφανίστηκε όταν μεταμορφώθηκε από ξύλινη μαριονέτα σε αγοράκι. Οταν απελευθερώθηκε από τα σκοινάκια απ’ όπου κρεμόταν ως μαριονέτα, που άλλοι τα κινούσαν, και είχε τη δυνατότητα να κινείται ελεύθερα, όπως του άρεσε. Τότε, ακριβώς, άρχισε να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, και κατέληξε στην κοιλιά της φάλαινας, να κλαίει γοερά στην αγκαλιά του αγαθού γέρο Τζεπέτο. Τι ο μύθος δηλοί; Τα σκοινάκια κόβονται. Ας μάθουμε να συνεργαζόμαστε. Αλλωστε, κανείς Τζεπέτο δεν θα μας περιμένει.