Μία εβδομάδα απομένει μέχρι την 21η Αυγούστου, την ημέρα που η Ελλάδα βγαίνει επισήμως από τα μνημόνια, αλλά ακόμη και ο Αλ. Τσίπρας πρέπει να έχει πλέον αντιληφθεί ότι η περίσταση δεν προσφέρεται για θριαμβικές τελετές, όπως το είχε σχεδιάσει. Μεσολάβησε η τραγωδία στο Μάτι που έδειξε την ανεπάρκεια της κυβέρνησης Συρανέλ και την έπληξε ανεπανόρθωτα, ακολούθησε η θλιβερή προσπάθεια της επικοινωνιακής διαχείρισης της καταστροφής, κάποιες απεγνωσμένες προσπάθειες αλλαγής ατζέντας, αντιπερισπασμού και επαναφοράς της ολοκλήρωσης του προγράμματος στα κύρια θέματα της επικαιρότητας αποδείχθηκαν μάταιες, οπότε οι σχετικοί πανηγυρισμοί δεν πρόκειται να προσφέρουν τα αναμενόμενα στον επηρεασμό της κοινής γνώμης.
Εκ πείρας είναι βέβαιο ότι όλα αυτά δεν πρόκειται να πτοήσουν τον πρωθυπουργό και το επιτελείο του. Θα πράξουν το «καθήκον» τους και θα επιχειρήσουν να θριαμβολογήσουν γιατί αυτό βασικά έχουν μάθει να κάνουν. Να περιορίζουν δηλαδή την άσκηση πολιτικής στην επικοινωνία. Ομως, πέρα από την τραγωδία στο Μάτι, διάφοροι Eυρωπαίοι αξιωματούχοι και αναλύσεις στον ξένο Τύπο έχουν φροντίσει αφενός να περιορίσουν τις προσδοκίες που καλλιεργούσε με επιμονή το αφήγημα του Μαξίμου για την έξοδο από τα μνημόνια και αφετέρου να προσγειώσουν τους Ελληνες αξιωματούχους και πολίτες στη σκληρή πραγματικότητα της μεταμνημονιακής εποχής. Τότε που τον τόνο και ουσιαστικά τον έλεγχο θα τον ασκούν οι αγορές σε αγαστή συνεργασία με τους δανειστές, οι οποίοι θα συνεχίσουν να επιτηρούν…
Ωστόσο, και πάντα στη βάση της πείρας που έχουν συσσωρεύσει κατά τα σχεδόν τέσσερα χρόνια της συρανελικής διακυβέρνησης, πολλοί παρατηρητές εξακολουθούν να εκτιμούν ότι ο Αλ. Τσίπρας θα κάνει τα πάντα ενόψει εκλογών στο εσωτερικό πολιτικό – οικονομικό πεδίο, αδιαφορώντας για τις απόψεις των Eυρωπαίων δανειστών και των αγορών. Ηδη προσπαθεί να εξασφαλίσει την ανοχή των δεύτερων προσαρμόζοντας πλήρως την εξωτερική πολιτική της χώρας στις επιταγές της Ουάσιγκτον και προφανώς πιστεύει ότι για τους ίδιους και άλλους λόγους οι πρώτοι είτε θα αλληθωρίζουν είτε θα περιοριστούν σε χλιαρές παραινέσεις περί οικονομικής σύνεσης.
Από την άλλη πλευρά όμως, τα πράγματα ίσως να μην είναι τόσο απλά, καθώς η Ευρώπη πλήττεται συνεχώς άμεσα ή έμμεσα από την πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ. Αμεσα με την επιβολή δασμών σε προϊόντα της, αλλά και αναγκαστικών όρων για αγορά σόγιας και υγροποιημένου αερίου από τις ΗΠΑ, έμμεσα εξαιτίας των κυρώσεων σε Ιράν, Ρωσία και Τουρκία, που τις συνέπειές τους πληρώνει η ευρωπαϊκή οικονομία στο σύνολό της. Με αυτή την έννοια η κατάσταση στη διεθνή οικονομία γίνεται ακόμη περισσότερο πολύπλοκη και ασταθής. Η εξαιρετικά ευαίσθητη ελληνική οικονομία αισθάνεται αμέσως τις επιπτώσεις, είτε αυτές προέρχονται από την Ιταλία, είτε από το Ιράν, είτε από την Τουρκία. Ουδείς νουνεχής πρέπει να αισθάνεται ασφαλής όταν συμβαίνουν όλα αυτά και το ίδιο ισχύει και για την κυβέρνηση Συρανέλ· αν στοιχειωδώς αντιλαμβάνεται τους πολιτικούς και οικονομικούς κινδύνους που παραμονεύουν. Περιττές επομένως οι θριαμβολογίες για την έξοδο από τα μνημόνια.