Ο Ντόναλντ Τραμπ αμφισβητεί τις διανοητικές ικανότητες των μαύρων, ενώ δημοσίως αποκάλεσε «σκύλα» («dog») τη μαύρη πρώην συνεργάτιδά του Ομαρόζα Μάνιγκολτ Νιούμαν επειδή τον «περιποιήθηκε» στο βιβλίο της «Unhinged» («Λαλημένος»). Είναι όμως πράγματι «λαλημένος» ή μήπως πρόκειται για έναν συγκροτημένο θαυμαστή του νεοφασισμού;
Ας θυμηθούμε ορισμένες «μεγάλες στιγμές» με άρωμα φασισμού. Δεν δίστασε να επιβάλει την απομάκρυνση παιδιών από τις μητέρες τους και την κράτησή τους σε κλωβούς στα σύνορα με το Μεξικό. Η επιθετικότητά του απέναντι στο υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ και στο FBI είναι συνεχής και στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται η μόνιμη εχθρότητά του απέναντι στις μυστικές υπηρεσίες της χώρας του. Προσπαθεί να μεταδώσει το μήνυμα ότι μάχεται ενάντια στο «βαθύ κράτος» με στόχο να εκβιάσει τη σιωπή δημοσίων λειτουργών και να φουσκώσει ένα λαϊκιστικό κύμα που θα του επιτρέψει να υφαρπάξει την απόλυτη εξουσία. Οι ωμές επιθέσεις του απέναντι στο G8, στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση σε συνδυασμό με τις φιλορωσικές θέσεις του δείχνουν ότι σχεδιάζει μια Ευρώπη διασπασμένη και διαμοιρασμένη ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη Ρωσία. Ο δισεκατομμυριούχος με τα αθέατα δισεκατομμύρια, ο πρόεδρος με τη μυστική φορολογική δήλωση συχνά επανέρχεται στο σύνθημα «lock her up» («κλείστε τη μέσα») για τη Χίλαρι Κλίντον. Εδώ ο εξτρεμισμός συναντά τον μισογυνισμό. Από τον πρώτο καιρό της εγκαθίδρυσής του στον Λευκό Οίκο πρωτοστατεί σε φιέστες που πραγματοποιούνται μέσα σε ένα κλίμα μίσους και υστερίας. Είναι προφανές ότι εμπνέεται από τις φιέστες των ακραίων καθεστώτων, παλαιότερων και σημερινών. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται η επιθυμία του για διοργάνωση στρατιωτικής παρέλασης στην Ουάσιγκτον, έστω κι αν ισχυρίστηκε πως δήθεν την εμπνεύστηκε από την παρέλαση στη Βαστίλλη.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ μπορεί να μοιάζει τρελός και φωνακλάς, αλλά εργάζεται μεθοδικά για τη συρρίκνωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με κεντρική μεθόδευση τη διαμόρφωση πλειοψηφίας στο Ανώτατο Δικαστήριο υπέρ ακραίων θεσμικών μεταβολών, όπως είναι ο περιορισμός του δικαιώματος στην έκτρωση. Είναι ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που αδιαφορεί για την επιστήμη, με κυριότερο παράδειγμα την προκλητική απόρριψη των ερευνών για την κλιματική αλλαγή. Τέλος, αποκαλεί τον Τύπο «εχθρό του λαού», άλλη μία φράση που προκαλεί ρίγη γιατί έρχεται απευθείας από τη δεκαετία του ’30.
Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι κανένας λαός δεν έχει ανοσία στον φασισμό. Χάρη στη «βαθιά Αμερική», ο Λευκός Οίκος καταλήφθηκε από έναν τηλε-ευαγγελιστή του νεοφασισμού και, πλέον, το ερώτημα είναι αν η αμερικανική δημοκρατία έχει τη δύναμη να αντισταθεί ή αν η διολίσθηση στην ανελευθερία θα αποκτήσει μονιμότερα χαρακτηριστικά.