Θα μπορούσαν να είναι είτε φανατικές ορθόδοξες που πιστεύουν στη λατρευτική αξία των βυζαντινών εικόνων και θεωρούν ιερόσυλους όσους τις αντιμετωπίζουν ως έργα τέχνης είτε αδιόριστες του Δημοσίου, ή συμβασιούχοι που θέλουν να μονιμοποιηθούν και βρήκαν τον τρόπο για να επιδείξουν τα προσόντα τους. Δεν αποκλείεται ο συνδυασμός. Φανατικές ορθόδοξες που θέλουν να διοριστούν και αλείφουν τις εικόνες με baby oil για να τις ευλογήσουν και να τις διορίσουν επιτέλους κάπου, οπουδήποτε, Δημόσιο να είναι κι ό,τι να ’ναι. Και το Δημόσιο θρησκεία είναι, ιερατείο έχει, ιεράρχες διαθέτει και άμφια και ό,τι τραβάει η όρεξή σας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι δύο γυναίκες που βανδάλισαν το Βυζαντινό Μουσείο δεν είχαν κακές προθέσεις – εδώ που τα λέμε ούτε οι Βάνδαλοι που κατέστρεψαν τη Ρώμη ήσαν κακοί άνθρωποι. Μια ιδέα είχαν στο μυαλό τους. Στο κάτω κάτω, αν ο Γιαν Φαμπρ παρουσίαζε Παντοκράτορα πασαλειμμένο με baby oil, οι δικοί μας θα έγραφαν σελίδες επί σελίδων για να ερμηνεύουν την επαναστατική ιδέα του. Ετσι προοδεύουν η τέχνη και σύμπασα η ανθρωπότης.
Τούτων δοθέντων, κρίνω ότι η στάση των φυλάκων του Βυζαντινού Μουσείου, οι οποίοι δεν παρενέβησαν στο έργο των κυριών, είναι η ενδεδειγμένη. Δημοκρατία έχουμε και στη δημοκρατία δεν διώκονται οι ιδέες. Ούτε μαχαίρια κρατούσαν, ούτε καλάσνικοφ κράδαιναν. Χάιδευαν τις εικόνες με το αγνότερο υλικό που κυκλοφορεί στο εμπόριο, το λαδάκι για τα ποπουδάκια των μωρών μας. Φιλότεχνοι, ευλαβείς ή απλώς υπάλληλοι του Δημοσίου, κοινώς υπηρέτες της υπερτάτης ιδέας του ελληνισμού, οι φύλακες τις άφησαν να επιτελέσουν το έργο τους με την ησυχία τους. Η δε τέχνη μακρά. Εκατό ολόκληρα έργα είχαν να λαδώσουν. Το έργο απαιτεί χρόνο.
Το ευτύχημα είναι ότι η προϊσταμένη τους υπουργός αντιμετώπισε την όλη υπόθεση με τη δέουσα ψυχραιμία. Κατ’ αρχάς περίμενε να περάσουν μερικά εικοσιτετράωρα, να κάτσει το λάδι, για να επισκεφθεί το μουσείο και να δει το έργο ολοκληρωμένο. Οπου και συνεχάρη τους φύλακες για την ετοιμότητά τους και την κατανόηση που έδειξαν στη σύγχρονη δημιουργία και επιβεβαίωσε και η ίδια ότι δεν επρόκειτο περί βανδαλισμού. Λίγο λαδάκι έβαλαν. Ετσι είμαστε εμείς οι προοδευτικοί. Αγαπάμε όλον τον κόσμο, κι αν είναι και λίγο βλαμμένος τόσο το καλύτερο, τον αγαπάμε περισσότερο. Διότι η κυρία Κονιόρδου μπορεί να μην έχει ιδέες όπως οι δύο κυρίες, είναι όμως η ίδια μια ιδέα. Η ιδέα που κατέκτησε η ελληνική κοινωνία για τον πολιτισμό της κατά τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης. Λίγο θέατρο, λίγο τραγούδι, λίγο αριστερό τσάκρα και πολύς πόνος και πάθος. Και όταν ξαναπείτε «πού είναι ο πνευματικός κόσμος μας;» μη σκεφθείτε μόνον τον Γαβρόγλου. Σκεφθείτε και την Κονιόρδου. Και να λέτε ευτυχώς που ο σοφός ελληνικός λαός ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ για να μας κυβερνήσουν επιτέλους οι ιδέες.