Οσο κυνικός κι αν είναι κάποιος, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει την ιστορική, έστω συμβολική, σημασία της εξόδου από τα μνημόνια. Μπορεί η χώρα να μη βγαίνει από την επιτήρηση, το χρέος να παραμένει δυσθεώρητο, τα πλεονάσματα να πρέπει τα επόμενα χρόνια να είναι υπερβολικά υψηλά, η ανεργία να κινείται ακόμη γύρω στο 20%, κλείνει όμως ένα από τα πιο τραυματικά κεφάλαια στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας. Κάθε ένας από εμάς το έζησε λιγότερο ή περισσότερο βίαια, ουδείς όμως έμεινε ανέγγιχτος. Αλλοι χάσαμε τις δουλειές μας, το ένα τέταρτο του εισοδήματός μας, τα σπίτια και τα αυτοκίνητά μας. Οι συντάξεις των γονιών μας συρρικνώθηκαν, τα νοσοκομεία εξαθλιώθηκαν, η παιδεία παραπαίει, οι νέοι έφυγαν ή δεν ελπίζουν τίποτα, δυσκολευόμαστε να πάμε διακοπές και πια δεν έχει και πολλή σημασία που «ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου», γιατί δεν έχουμε τη δυνατότητα να την απολαύσουμε.
Μέσα σε αυτόν τον ζόφο και την εθνική κατάθλιψη της τελευταίας δεκαετίας, θα μπορούσε το διάγγελμα του πρωθυπουργού στην Ιθάκη να αποτελέσει ένα συσπειρωτικό Prozac, ένα εμψυχωτικό άγγιγμα στον ώμο, στον καθένα από εμάς. «Κοίτα,δεν ήταν όλα μάταια, περάσαμε δύσκολα, αλλά στο τέλος θα ορθοποδήσουμε», θα μπορούσε να είναι το μήνυμά του. Αντ’ αυτού ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να κηρύξει την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας, διολισθαίνοντας στον διχαστικό λόγο, στην προσφιλή του αντιμνημονιακή ρητορική περί τραπεζιτών που έγιναν πρωθυπουργοί, offshores κ.λπ. Λες και δεν ήταν ο ίδιος που εφάρμοσε το μνημόνιο που προεκλογικά αποκήρυσσε, λες και δεν αποδείχθηκε υποδειγματικός μαθητής της πολιτικής λιτότητας έπειτα από μια παρατεταμένη και ριψοκίνδυνη –για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας– πολιτική εφηβεία. Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι σαφής: Παλινόρθωση διαχωριστικών γραμμών, αντιδεξιό μέτωπο, συσπείρωση της εκλογικής βάσης για μια αξιοπρεπή εκλογική ήττα, ώστε να αποφευχθεί η συντριβή. Στόχος να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ο εναλλακτικός κυβερνητικός πόλος και μετά μια δεξιά παρένθεση να επανέλθει δριμύτερος στην εξουσία.
Η αντιπολίτευση, ωστόσο, μοιάζει να παίζει το παιχνίδι του, να τον ακολουθεί στην πλειοδοσία όξυνσης, ενίοτε να επιχειρεί να γίνει πιο ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο ρητορικής και πολιτικής κουλτούρας από ό,τι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Το τυφλό αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο μόνο τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ εξυπηρετεί. Είναι το προνομιακό του πεδίο η πόλωση. Ο ελληνικός λαός δεν έχει κουραστεί μόνο από τα μνημόνια, αλλά και από την αναβίωση του εμφυλιοπολεμικού πολιτικού κλίματος που τα συνόδευσε. Οι υπόνοιες για προδοσία, οι γερμανοτσολιάδες, οι απαξιωτικές αναφορές σε τραπεζίτες-πολιτικούς ανήκουν στην εποχή του μνημονίου. Η έξοδος από τα προγράμματα ας σημάνει και την απαρχή ενός νέου πολιτικού λόγου: ενωτικού και ελπιδοφόρου.