Την επόμενη ημέρα της πυρκαγιάς στο Μάτι, όταν είχε διαλυθεί ο παχύς καπνός και όλοι γνωρίζαμε τα φρικτά που είχαν αποκαλυφθεί, από το ανοικτό παράθυρο του διπλανού αυτοκινήτου στο λιμάνι του Πειραιά άκουσα μια γυναίκα να λέει θυμωμένα: «Πάντως και επί Σαμαρά είχαμε φωτιές!». Αναρωτήθηκα, ζούσαμε στην ίδια χώρα; Ακούγαμε τις ίδιες ειδήσεις; Είμαστε από το ίδιο υλικό; Πότε πρόλαβε να τινάξει από πάνω της τη μαύρη στάχτη και να πάρει πάλι θέση μάχης στον πόλεμο που έχει κηρύξει αυτή η κυβέρνηση με όποιον τολμά να κάνει κριτική;
Είχε δίκιο, είχαμε φωτιές με κάθε κυβέρνηση. Από τραγωδίες, τίποτα άλλο σ’ αυτή τη χώρα. Ομως, τουλάχιστον ακολουθούσε σχετική κοινωνική σύμπνοια. Οι πολίτες νιώθαμε ελεύθεροι, σχεδόν υποχρεωμένοι, να «χρεώσουμε» στην κυβέρνηση τον πόνο μας, χωρίς κανείς να μας κατηγορεί για λαϊκισμό. Οι δημοσιογράφοι μπορούσαμε να διερευνήσουμε τα αίτια και τις ευθύνες χωρίς να ενοχοποιούμαστε για δημιουργία κλίματος. Η Αριστερά μπορούσε να εγκαλεί τη διοίκηση χωρίς να κατηγορείται για φθηνή αντιπολίτευση. Η κυβέρνηση δεν μπορούσε εκ των πραγμάτων να τα ρίξει στους προηγούμενους και δεν τολμούσε να υπονοήσει υπαιτιότητα των ίδιων των θυμάτων, χωρίς να ξεσηκώσει κοινωνική κατακραυγή. Τα θύματα, όπως προστάζει η στοιχειώδης ανθρωπιά, ήταν στο απυρόβλητο. Περασμένα μεγαλεία.
Σήμερα η Αριστερά, στον βαθμό που εκπροσωπείται από τον ΣΥΡΙΖΑ, απολαμβάνει τα καλύτερα και από τους δύο κόσμους. Βρίσκεται εδώ και χρόνια στην κυβέρνηση, αλλά όποτε οι περιστάσεις το απαιτούν ξανακάθεται στα έδρανα της αντιπολίτευσης, στη θέση της αφ’ υψηλού κριτικής. Στα δύσκολα σφυρίζει αδιάφορα, διαχέοντας κάθε ευθύνη σε όσους είχαν προηγηθεί στην εξουσία, σε ένα θολό, ένοχο παρελθόν. Στα πολύ δύσκολα, έφτασε στο σημείο να ενοχοποιήσει τους πολίτες για το κακό που τους βρήκε, στην αθλιότερη επικοινωνιακή πολιτική που έχουμε δει ώς σήμερα, η οποία βρήκε έρεισμα σε κομμάτι της κοινωνίας. Στην Ελλάδα η Αριστερά έβγαινε πάντα μπροστά, η εκδοχή της στην κυβέρνηση ακολουθεί το δόγμα «όλοι ένα βήμα πίσω».
Οι αναλυτές εκτιμούν ότι μπήκαμε σε προεκλογική περίοδο. Το θέμα είναι πότε βγήκαμε από αυτή, αν βγήκαμε ποτέ, ή σωστότερα πότε είχαμε τελευταία φορά κυβέρνηση. Κάποιον αρμόδιο για τα τεκταινόμενα στη χώρα.