Επικίνδυνες (γλωσσικές) εκτροπές

Επικίνδυνες (γλωσσικές) εκτροπές

2' 32" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

A​​ν ο κ. Παύλος Πολάκης εκστόμιζε την όζουσα και ανόητη προτροπή του κ. Μάκη Βορίδη ότι ο κ. Τσίπρας «πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Δεξιά στην εξουσία» θα σχίζονταν πολλά ιμάτια. Ο δημοκρατικός κόσμος θα ήταν στα κάγκελα. Θα θυμόμασταν το σταλινικό παρελθόν στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, τη διχαστική ρητορική τους, τα ανελεύθερα καθεστώτα που υμνολογεί το κυβερνών κόμμα κ.λπ. Κάτι ανάλογο είπε ο επιφανής βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας (Ράδιο 247, 22.8.2018) και απλώς ήταν ημέρα Τετάρτη.

Αυτό και μόνο αποδεικνύει τη σφαλερότητα του συλλογισμού του, που οδήγησε τον κ. Βορίδη σε αυτή την εχθρική προς τη Δημοκρατία προτροπή. Η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς είναι πλέον ένα φάντασμα, που πολλοί πολεμούν για μικροπολιτικούς κι άλλους ιδιοτελείς λόγους. Ετσι και ο δεινός δικηγόρος και εξαιρετικός ρήτορας κ. Βορίδης δεν εκστόμισε εν τη ρύμη του λόγου του όσα αντιδημοκρατικά ακούσαμε. Ούτε φυσικά ελπίζει πως η έκκλησή του θα εισακουστεί. Εκλογές (με σταυρό) έρχονται και προσπαθεί να αυξήσει το μερτικό του από την εκλογική πίτα.

Τα προλεχθέντα κάνουν ακόμη πιο εκκωφαντική τη σιωπή των υπολοίπων. Οχι επειδή ο κ. Βορίδης θα κάνει πραξικόπημα –δεν υπάρχουν οι συνθήκες– αλλά διότι στη Δημοκρατία τίποτε δεν πάει χαμένο. Οι κοινωνίες δεν ξημερώνουν ξαφνικά σε απολυταρχικά καθεστώτα.

Διολισθαίνουν σε αυτά: Μια «άστοχη» δήλωση εδώ, μια μικροπολιτική παρόλα εκεί, ένα μέτρο παραπέρα «για να σωθεί ο τόπος», και πρωτίστως η αφωνία εκείνων που δεν θα έπρεπε ποτέ να μένουν σιωπηλοί. Επισημαίναμε και παλιότερα πως «πρέπει να προσέξουμε τώρα που επαναπροσδιορίζεται ολόκληρο το ιδεολογικό πλαίσιο της μεταπολίτευσης. (…) Η κατάρρευση των ιδεολογημάτων της παλαβής Αριστεράς δεν καλύφθηκε από θεωρίες δημοκρατίας. Καλύπτεται ταχύτατα από απεχθέστερες ακροδεξιές ιδεολογίες που αποκτούν όλο και μεγαλύτερα κοινό…» («Το μωρό και τα βρωμόνερα της μεταπολίτευσης», Καθημερινή 4.10.2012).

Οσοι θεωρούν υπερβολικούς αυτούς τους φόβους πρέπει να αναλογιστούν αυτό που ζήσαμε την περίοδο των «Αγανακτισμένων» (2010-2011). Οι απόπειρες κατάλυσης της κοινοβουλευτικής διαδικασίας (είτε με τα «ντου» στη Βουλή που απετράπησαν από τα ΜΑΤ είτε με τα αντιδημοκρατικά μπλόκα που τον Ιούνιο του 2011 σκοπό είχαν να απαγορεύσουν στους βουλευτές να ψηφίσουν), η ανταρσία ενός στρατιωτικού αγήματος ευελπίδων, στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 2011, που παρήλασαν παρά τη ρητή εντολή της ιεραρχίας να γυρίσουν στους στρατώνες τους, δεν συζητήθηκαν καν ως προοίμιο εκτροπής. Στο ιδεολογικό κλίμα της εποχής τέτοια φαινόμενα θεωρήθηκαν πολύ φυσιολογικά και πολύ… δημοκρατικά.

Αυτό το κλίμα –απότοκο του οποίου είναι να θεωρείται ακόμη σήμερα ο κ. Λουκάς Παπαδήμος «δοτός πρωθυπουργός»– δεν γεννήθηκε στο κενό. Φτιάχτηκε από διάφορες παρόλες του κ. Γιώργου Κατρούγκαλου ότι «μόνο η κοινωνία βάζει το όριο της παραβατικότητας», από ανοησίες του κ. Αλέξη Τσίπρα για την Κερατέα ως «πρότυπο αντιμνημονιακής αντίστασης» συν τις προτροπές ηλιθίων για εφαρμογή του άρθρου 120 του Συντάγματος.

Στη χώρα της ελλιπούς Παιδείας τίποτε εύπεπτο δεν πέφτει κάτω. Αναπαράγεται σε όλο και χυδαιότερες μορφές. Γι’ αυτό ο μεγάλος Τόμας Τζέφερσον έλεγε πως το τίμημα της Δημοκρατίας είναι η αιώνια επαγρύπνηση. Ειδικά σε όσα λένε οι αντίπαλοι των αντιπάλων μας. Διότι ακόμη και αν ήταν γλωσσικό ατύχημα αυτό που εκστόμισε ο κ. Βορίδης, γίνεται επικίνδυνο όταν δεν στηλιτεύεται.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή