Μία όψη της τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ στη μάχη του εναντίον της Νέας Δημοκρατίας είναι ο χαρακτηρισμός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως ως κόμματος δύο συνιστωσών – «ακροδεξιάς» και «νεοφιλελευθέρας». Πρόκειται για προσέγγιση μηχανιστική, που απλούστατα προκύπτει από νόες διαμορφωθέντες στη βάση αριστερού προτύπου σκέψεως – δηλαδή ταξινόμηση πολιτικής συμπεριφοράς σε ανελαστικές κατηγοριοποιήσεις.
Νεοφιλελεύθερες τάσεις εμφανίσθηκαν από την ίδρυση της Ν.Δ. στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως. Κύριος εκφραστής τους –ενδεχομένως ο πλέον εύγλωττος– ήταν ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Απομονώθηκε σε σύντομο διάστημα και τελικώς εκόσμισε το ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ επί της προεδρίας του Γιώργου Παπανδρέου.
Ο «νεοφιλελευθερισμός» είναι το άθλημα μεγάλων και ισχυρών κρατών, προϋποθέτει οικονομικό μέγεθος και διεθνή παρεμβατική δυνατότητα. Διότι ναι μεν η ιδέα παρήχθη στην Αυστρία, αλλά μόνον όταν εφαρμόσθηκε στη Βρετανία και στις ΗΠΑ κατίσχυσε εν τέλει. Βεβαίως προαγωγοί των «νεοφιλελευθέρων ιδεών και πρακτικών» υπάρχουν και στην Ελλάδα, αλλά αυτοί εντοπίζονται πρωτίστως στο τραπεζικό σύστημα, το σχετικώς διεθνοποιημένο και υποχρεούμενο πλέον να ακολουθήσει τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Ως προς το θέμα της «άκρας Δεξιάς», η τάση αυτή υφίσταται, διαρκώς ισχυροποιούμενη, στην Ευρώπη. Το βασικό της χαρακτηριστικό στοιχείο είναι ο δομικός «ευρωσκεπτικισμός» της. Η λεγομένη άκρα Δεξιά είναι η ύστατη –ενδεχομένως– αντίδραση συντηρητικών πολιτών που εμφορούνται από τα ιδεώδη του κράτους-έθνους, το οποίο συνθλίβεται από τις επιβαλλόμενες αντιλήψεις περί «πολυπολιτισμικότητος» και «πολυεθνικότητος».
Οι συντηρητικοί αυτοί πολίτες αποτελούσαν τον δυναμικό πυρήνα των κεντροδεξιών κομμάτων της προηγούμενης εποχής, και σήμερα είναι το ανάθεμα του ευρωπαϊκού συστήματος, ο απόλυτος αναχρονισμός. Μόνον στη Βρετανία δεν αγνοήθηκε η απόφασή τους για έξοδο από την Ενωση. Εξ ου και η τιμωρητική συμπεριφορά των διαπραγματευτών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς τις προσπάθειες της πρωθυπουργού Τερέζα Μέι για την εξεύρεση μιας μέσης συναινετικής λύσεως του θέματος.
Στη Ν.Δ. οι φιγούρες της «άκρας Δεξιάς» είναι απλώς κακέκτυπα των Ευρωπαίων πολιτικών εθνικιστών, διότι τα άτομα αυτά εν Ελλάδι ήσαν οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές της τρόικας και του ΔΝΤ, της παγκοσμιοποιήσεως. Ως προς το ιδίωμα που χρησιμοποιούν είναι τόσο παρωχημένο, όσο και του ΚΚΕ.
Συντηρητικός βουλευτής της Β΄ Θεσσαλονίκης περιδιαβάζων στην εκλογική του περιφέρεια, προ δεκαετιών, συναντά ψηφοφόρο και τον ρωτά πώς τα πάει. «Καλός ο νέος δρόμος που έφτιασες. Το είπες και το έκανες, Γιώργο, δεν λέω. Πάω πιο γρήγορα τώρα. Αλλά πάει πιο γρήγορα και ο κομμουνιστής».
Ηταν νωπά ακόμη τα τραύματα της κομμουνιστικής ανταρσίας. Αλλά οι ψηφοφόροι αυτοί είναι ελάχιστοι πλέον. Το χωνευτήρι της Ευρώπης δεν μετάλλαξε μόνον τον ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της «ριζοσπαστικής Αριστεράς» σε «συστημικό». Η Ν.Δ. αποβάλλει σταδιακώς τα όποια ιδεολογικά της χαρακτηριστικά. Δεν είναι πλέον κόμμα συντηρητικό, ούτε εθνικιστικό. Τη δυσαρέσκεια των πολιτών προς την κυβέρνηση επιχειρεί να αξιοποιήσει. Τα υπόλοιπα είναι θεωρίες.