Δεν ήταν δύσκολο να το φανταστεί κανείς. Θα πλησιάζαμε προς τις εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατήγγελλε τις περικοπές που ο ίδιος είχε προψηφίσει, με την ασφάλεια ότι αυτή τη φορά δεν κινδυνεύει μετεκλογικά να διαψευστεί. Και η Ν.Δ., μη θέλοντας να παρασυρθεί από τη σπέκουλα, θα έπρεπε να εμφανίζεται ως ο δυσάρεστος αγγελιαφόρος που προεξοφλεί την εφαρμογή των συμφωνηθέντων.
Στη Ν.Δ. είδαν από νωρίς τον κίνδυνο αυτής της αντιστροφής. Γι’ αυτό και τον Ιούνιο είχαν καταθέσει εκείνη την τροπολογία για κατάργηση των περικοπών. Γι’ αυτό και, ενόψει της προεκλογικής παγίδας, αποφάσισαν να μιλήσουν για κατάργηση όλου του ασφαλιστικού του Κατρούγκαλου.
Η επιλογή είναι δίκοπη. Από τη μια, απεγκλωβίζει την αξιωματική αντιπολίτευση από το παραπειστικό ερώτημα «τι θα κάνετε εσείς για τις περικοπές των άλλων;». Από την άλλη, όμως, την υποχρεώνει να γίνει συγκεκριμένη για το δικό της σύστημα – πράγμα που, όταν φθάσουμε στις λεπτομέρειες, δεν μπορεί να έχει μόνο εκλογικά ελκυστικές πτυχές.
Μαζί με το ασφαλιστικό, ο Μητσοτάκης έθεσε και μία δεύτερη σταθερά της προεκλογικής του στρατηγικής: Υπέδειξε στα στελέχη του να μη σύρονται σε «ανούσιες αντιπαραθέσεις» – όπως αυτή για την ελαττωματικότητα των ιδεών της Αριστεράς. Τους υπέδειξε, έτσι, να αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση γι’ αυτά που κάνει και όχι γι’ αυτό που (η ίδια νομίζει ότι) είναι.
Η επιλογή του να αποφύγει τα «μέτωπα» της αντιπολιτικής δεν έχει μόνο προεκλογικό νόημα. Συνιστά και αναγνώριση της ανάγκης να ξεπεραστεί η περίοδος του μνημονιακού ψευτοεμφυλίου. Την ανάγκη να βρεθεί η γλώσσα της μεταμνημονιακής αναδημιουργίας.
Το πρόβλημα είναι ότι η επιτυχία και της μιας και της άλλης στρατηγικής επιλογής δεν εξαρτάται μόνο από τον Μητσοτάκη. H βούλησή του να μην καθηλωθεί στη λογική των μετώπων θα δοκιμαστεί από την καμπάνια που κήρυξε ο Τσίπρας από την Ιθάκη. Δεν είναι εύκολο να επιβάλει κανείς θετική ατζέντα όταν βρέχει χολή και λάσπη – και όταν χρειάζεται να προστατεύσει το κόμμα του από μιντιακές και παραθεσμικές δολιοφθορές.
Ο άλλος στόχος, της επιβολής ενός νέου υποδείγματος στο ασφαλιστικό και στη φορολογική πολιτική, θα δοκιμαστεί κυρίως μετεκλογικά. Θα προσκρούσει στη δυσπιστία των φίλων –δανειστών– και των άφιλων αγορών. Με την αξιοπιστία ποιας χώρας θα διεκδικήσει η επόμενη κυβέρνηση να ξαναμεταρρυθμίσει εκ βάθρων το ασφαλιστικό της; Πώς θα ζητήσει χαλάρωση των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα –που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του οικονομικού προγράμματος της Ν.Δ.– μια χώρα που, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα είναι ακόμη αποκλεισμένη από τις αγορές;
Η επιτυχία της κυβέρνησης του Μητσοτάκη δεν θα εξαρτηθεί μόνο από τον Μητσοτάκη. Το μαγαζί είναι υποθηκευμένο. Και ακόμη μετράμε νέες υποθήκες.