Ομως οι διακοπές κάποτε τελειώνουν. Και δεν υπάρχει πιο απότομη προσγείωση από το πλοίο της επιστροφής. Με όλες τις μικρές τελετουργίες του, που σαν χαστουκάκια ξυπνούν και πάλι μέσα σου την υποδόρια οργή, που θα σε συνοδεύσει το φθινόπωρο. Πρώτα είναι η ίδια η είσοδος στο πλοίο. Για τους μεν επιβάτες, ξεκινά με τη συγκέντρωσή τους για ώρα, κάτω από ένα ρυπαρό τσιμεντένιο υπόστεγο που ονομάζεται «επιβατικός σταθμός». Εκεί προσπαθούν να κρατήσουν ήσυχα τα παιδιά τους, καταναλώνοντας τα γλυκά που είχαν αγοράσει για δώρα σε φίλους και συγγενείς, κάτι που βέβαια θα μετανιώσουν αργότερα στο πλοίο. Κάποια στιγμή το καράβι θα «δέσει» και ο λιμενικός υπάλληλος θα ανοίξει τη θύρα. Και τότε όλοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι, με τσάντες, μπαγκάζια και καροτσάκια ξεχύνονται σαν σε γιουρούσι για μια καλύτερη θέση… στη νέα ουρά, που σχηματίζεται μόλις 30 μέτρα μετά, στην είσοδο του πλοίου. Και μετά το αλαλάζον πλήθος εκχύεται στα έγκατα του πλοίου, εκεί όπου θα εκτυλιχθούν σκηνές απείρου κάλλους. Ποιος τόλμησε να αφήσει τσάντα επάνω σε θέση; Ποιος αποκοιμήθηκε στον καναπέ (ή τέλος πάντων προσποιείται); Ποιος κρατάει θέση υποστηρίζοντας ότι τα παιδιά του έχουν βγει βόλτα στο κατάστρωμα; Οι νικητές θα χωριστούν γρήγορα από τους ηττημένους, που αρκούνται σε μια πλαστική καρέκλα (διόλου αντιπροσωπευτική του κόστους ενός ακτοπλοϊκού εισιτηρίου) κάτω από τη σκάλα ή κάτω από το πολικών θερμοκρασιών air condition. Κι έπειτα έρχεται η ουρά στην καφετέρια του πλοίου, εκεί όπου το σάντουιτς κοστίζει όσο ένα γεύμα και το γεύμα όσο η διαμονή μιας ημέρας σε ξενοδοχείο.
Για τους εποχούμενους, η προσαρμογή ξεκινά με την είσοδο στον χώρο στάθμευσης του πλοίου. Εκεί, καθοδηγούμενοι από ναυτικούς σε υπερδιέγερση που ουρλιάζουν τις φράσεις «όλο αριστερά», «όλο δεξιά» και «έλα, έλα», καλούνται να σταθμεύσουν το όχημά τους σαν σφηνοτουβλάκι και να αποδράσουν έγκαιρα, προκειμένου να μην εγκλωβιστούν εκεί για το υπόλοιπο ταξίδι (αφού οι πόρτες των διπλανών οχημάτων φθάνουν με έναν μαγικό τρόπο να απέχουν μόλις 10 εκατοστά). Πόσες γλυκιές στιγμές τους περιμένουν όταν το καράβι δέσει και, πνιγμένοι από το ντουμάνι όσων άναψαν τη μηχανή για να βάλουν κλιματισμό, περιμένουν εκείνον τον έναν, που κατεβαίνει ατάραχος στο γκαράζ αφού πια έχουν αποβιβαστεί όλοι. Καλωσήλθατε στην Αθήνα, καλή επανένταξη!