Η κυβερνητική εφημερίδα «Η Αυγή» διατυπώνει την ακόλουθη «οδηγία»: «Η κυβέρνηση μπορεί να οικοδομήσει ισχυρούς δεσμούς με τα πλατιά κοινωνικά στρώματα εφόσον αναδείξει ένα νέο υπόδειγμα διακυβέρνησης με προοδευτική θεσμική αντίληψη, πολιτικό ήθος και ξεκάθαρο κοινωνικό πρόσημο».
Ορθώς χρησιμοποιείται το επίρρημα «εφόσον» για να επισημάνει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει, ακόμη, δημιουργήσει ένα «νέο υπόδειγμα διακυβέρνησης». Δεν θέλω να στεναχωρήσω τους κομματικούς παράγοντες που, μόλις πριν από λίγες ημέρες, έδωσαν «ψήφο ανοχής» στον Αλέξη Τσίπρα, αλλά ζητούν κάτι που δεν μπορεί να συμβεί.
Δεν αντιλέγω, για τους αριστερούς το να ζητείς «το αδύνατον» είναι ένας τυπικός ρομαντισμός. Να θέλεις όμως «προοδευτική θεσμική αντίληψη» από τις κυρίες Παπακώστα, Χρυσοβελώνη και Τσαρουχά αγγίζει τα όρια του παραλόγου!
Οχι πως μας αφορά, αλλά το αμάλγαμα που εμφανίστηκε ως ανανεωμένο κυβερνητικό σχήμα αδικεί τους/τις «καμιά δεκαριά» αξιόλογους πολιτικούς που θα κληθούν να σπρώξουν τις δουλειές του κράτους, σε αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο την οποία πέρασε η χώρα.
Αν όμως η ίδια η κομματική εφημερίδα δυσκολεύεται να καταπιεί την κάμηλο μιας κυβέρνησης χωρίς ταυτότητα, παρά μόνον τις σαφείς μικροκομματικές προεκλογικές επιδιώξεις, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τη μεταμνημονιακή απογοήτευση που ρίχνει ήδη τη σκιά της στις ελπίδες που είχαν καλλιεργηθεί.
Φοβάμαι ότι πολύ σύντομα θα φανεί ότι η πολιτική πλειοψηφία δεν έχει κανένα απολύτως σχέδιο για την επόμενη μέρα των μνημονίων. Επέμεναν πως η πρόσθετη και υπερβολική λιτότητα δεν ήταν δική τους επιλογή. Ελεγαν ότι αυτή δεν είναι η πολιτική τους αλλά όσα τους επιβάλλονται από τους «σκληρούς δανειστές». Πως, τελικά, όταν θα έχουν την ευκαιρία θα δούμε τι πραγματικά πιστεύουν.
Τι περιμένουν για να μας το δείξουν; Η λογική επιτάσσει να διατυπώνεται η αλλαγή στην πολιτική πλατφόρμα, να διαμορφώνονται οι νέοι στόχοι και μετά να ορίζονται τα στελέχη που θα τρέξουν για να υλοποιήσουν τις αλλαγές. Αν, από την ανάποδη, ο πρωθυπουργός επιδιώκει να αποσαφηνίσει τις προθέσεις του για την πολιτική «μετά το μνημόνιο», μέσω των προσώπων στα οποία ανέθεσε να πραγματοποιήσουν όσα τόσον καιρό δεν μπορούσαμε, τότε η νέα σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου είναι απογοητευτική.
Δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια για να αντιληφθούμε και εμείς αυτό που έχουν ήδη καταλάβει όσοι «σοβαροί» έμειναν στη νέα κυβέρνηση. Χωρίς μνημόνιο, η διακυβέρνηση δεν θα έχει κανένα απολύτως πρόσημο. Πλην, βεβαίως, του προεκλογικού.