Ηταν 18 Αυγούστου του 1913 όταν στο καζίνο του Μόντε Κάρλο συνέβη κάτι ασυνήθιστο. Η μπίλια μιας ρουλέτας «έκατσε» 26 συνεχόμενες φορές στο μαύρο. Οι παίκτες, φυσικά, άρχισαν να συρρέουν στο τραπέζι και να ποντάρουν όλο και μεγαλύτερα ποσά στο κόκκινο. Ηταν σίγουροι για το επόμενο γύρισμα της τύχης. Χάθηκαν εκατομμύρια γαλλικά φράγκα, αλλά προέκυψε ένας νέος όρος στα συμπεριφορικά οικονομικά. Η «πλάνη του τζογαδόρου» οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν μνήμη, αλλά όχι το σύμπαν. Στη ρίψη των νομισμάτων οι πιθανότητες να έρθει «γράμματα» είναι πάντα 50%, ασχέτως πόσες φορές ήρθε προηγουμένως «κορώνα».
Από την πλάνη του τζογαδόρου διακατέχεται και ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Είναι σίγουρος πως θα έρθουν οι «εξάρες, φτάνουν πια ντόρτια και δυάρες», για να μπορέσει να αναστρέψει το κλίμα και προκηρύξει τις εκλογές. Μόνο που η κλασική πλάνη του τζογαδόρου βασίζεται στην κακή ανάγνωση των πιθανοτήτων. Στις κυβερνήσεις που είναι σε αποδρομή, δεν υπάρχει καν ανάγνωση των πιθανοτήτων. Θεωρούν πως με κάποιον μεταφυσικό τρόπο «θα ’ρθει μια ζαριά καλή».
Ας δούμε, λοιπόν, πώς έχουν τα πράγματα. Η κυβέρνηση ηγείται ενός δυσλειτουργικού κράτους που με τις (τάχα μου) «φιλεργατικές» επιλογές της έγινε χειρότερο. Το πολιτικό προσωπικό που καλείται να διαχειριστεί τα πολλά προβλήματα της χώρας έχει γινάτια και όχι γνώσεις ή εμπειρία. Απαξιώνει τα επιτεύγματα και δεν θέλει να μάθει από τα λάθη των προηγούμενων. Οι συσσωρευμένες παθογένειες κάνουν τη «στραβή» πιο εύκολη, πιο πιθανή, πιο συχνή. Η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού αυξάνει τρομαχτικά τις πιθανότητες να μεταμορφωθεί η «στραβή» σε καταστροφή· αυτό είδαμε στις πρόσφατες πυρκαγιές με τους σχεδόν εκατό νεκρούς.
Επομένως, ο κ. Τσίπρας είναι σε χειρότερη θέση από τους τζογαδόρους του Μόντε Κάρλο του 1913. Αυτοί παρά την πλάνη τους είχαν πιθανότητες 50% να κερδίσουν. Οι πιθανότητες της κυβέρνησης να αναστρέψει το κλίμα μειώνονται μέρα με τη μέρα. Τα ψέματά τους, οι καταγγελίες –και οι αληθείς και οι συκοφαντικές– βρίσκουν όλο και λιγότερα ευήκοα ώτα. Οι καμένοι – κυριολεκτικώς και μεταφορικώς από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έχουν μπουχτίσει από τις αστήρικτες καταγγελίες και τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Ακόμη και στην απίθανη –λόγω δυσλειτουργιών και κακής ποιότητας πολιτικού προσωπικού της κυβέρνησης– περίπτωση να μη γίνει η «στραβή» οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μόνο θα χάνουν. Επικοινωνιακά, τίποτε δεν θα τους βγαίνει. Επιτιθέμενοι στους αντιπάλους γίνονται καταγέλαστοι. Η εποχή, που είχαν το τεκμήριο της αθωότητας, το αποκαλούμενο «ηθικό πλεονέκτημα», έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Συνεπώς, η διαχείριση της ήττας έπρεπε να είναι ο πρώτος στόχος. Αλλά, ακόμη κι αυτό, δεν μπορούν να το κάνουν…