«Και τι έκαναν τόσα χρόνια (όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται τώρα) για να προστατεύσουν τα Λατινικά από τον εκφυλισμό;». Ετσι ακριβώς το είπε ο Κώστας Γαβρόγλου (Epsilon). Οπως λέμε, και τι έκαναν τόσα χρόνια αυτοί που κυβερνούσαν για να καταπολεμήσουν την αυθαίρετη δόμηση; Και τι έκαναν τόσα χρόνια για να προστατεύσουν τις συντάξεις;
Αυτοί που μας χρεοκόπησαν, σαράντα χρόνια εκφύλιζαν και τα Λατινικά. Δεν χρειαζόταν, βέβαια, η προσφυγή του υπουργού στα κομματικά κλισέ για να καταλάβει κανείς με ποια κριτήρια κατέστρωσε τις αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Οι Πανελλαδικές μπήκαν στο «πακέτο». Μπήκαν για να σερβιριστούν στον προεκλογικό μπουφέ της ΔΕΘ. Για να μπορεί ο πρωθυπουργός να εξαγγείλει «πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις». Πανεπιστήμιο «για όλους».
Το «πανεπιστήμιο για όλους» πάντοτε εμφανιζόταν ως η αριστερή επιλογή απέναντι στους ελιτίστικους φραγμούς, όπως ήταν η βάση του 10. Ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα δίνει τη δυνατότητα απευθείας πρόσβασης στα πανεπιστημιακά τμήματα «χαμηλής ζήτησης» – τα τμήματα στα οποία σήμερα καταλήγει κανείς μόνο από εξεταστικό ατύχημα.
Το γαβρόγλειο σχέδιο νομιμοποιεί, έτσι, τις δύο ταχύτητες στην ανώτατη εκπαίδευση. Υπάρχουν οι κανονικές σχολές, όπου μπαίνει κανείς με κανονικές εξετάσεις και κανονικούς βαθμούς. Και θα υπάρχουν –πλέον αναγνωρισμένες ως τέτοιες– και οι σχεδόν σχολές, όπου μπαίνει κανείς χωρίς εξετάσεις, και σχεδόν χωρίς βαθμούς, για να πάρει ένα περίπου πτυχίο. Αυτό που παρουσιάζεται ως παροχή στους μη προνομιούχους, συνιστά στην ουσία τη θεσμοθέτηση της κατάταξής τους –δηλαδή απόρριψης– σε ένα κατώτερο υποσύστημα.
Ακόμη και πρόσωπα που δεν θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για αντισύριζα προκατάληψη –όπως ο καθηγητής Λιάκος, που είχε επιλεγεί από τον Νίκο Φίλη ως επικεφαλής του διαλόγου για την παιδεία– βλέπουν το τωρινό σχέδιο ως «κουρασμένο» και αποσπασματικό. Ενα ολιστικό σχέδιο δεν θα μπορούσε να αφήσει εκτός του ρυθμιστικού βεληνεκούς του τα πανεπιστήμια, τα οποία από την παρούσα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται σαν ράφια αποκατάστασης «εισακτέων».
Το προεκλογικής χρήσης πείραγμα του Εξεταστικού εναρμονίζεται, πάντως, με την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα τελευταία τριάμισι χρόνια τα πανεπιστήμια. Το «ολιστικό» αποτέλεσμα της συριζαϊκής εκπαιδευτικής πολιτικής δικαιώνει όσους έλεγαν ότι οι αριστεροί κοινοί τόποι καταλήγουν στον πιο στυγνό ταξικό διαχωρισμό. Οι έχοντες αγοράζουν σωστή εκπαίδευση. Οι μη έχοντες σφραγίζονται από το ίδιο το σύστημα ως ανθρώπινο υλικό χαμηλής ζήτησης.
Αν έχει όντως καταφέρει κάτι να «μεταρρυθμίσει» αυτή η πολιτική είναι ο μέσος όρος ηλικίας της πρώτης μετανάστευσης. Οποιος έχει, φεύγει στα δεκαοκτώ. Παίρνει απολυτήριο από τη χώρα.