Αριστείδης Φλώρος: Ελλείμματα διαρκείας
Ο δεύτερος τρόπος είναι να δει κανείς το συστημικό έλλειμμα πέρα από το σκάνδαλο: Μια κυβέρνηση που –κατά την επιεικέστερη εκδοχή– επιδιώκει την ανθρωπιστική μεταρρύθμιση του σωφρονιστικού συστήματος, καταλήγει να πριμοδοτεί ακριβώς εκείνους που επικηρύσσει ως ταξικούς εχθρούς της. Μια κυβέρνηση που δεν έχει καν την επιχειρησιακή επάρκεια να προστατεύσει τον εαυτό της από τους δογματισμούς της.
Το πρόβλημα βέβαια δεν εντοπίζεται στο πολιτικό κόστος που ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να επωμίζεται από τη χαλάρωση του νόμου. Το πρόβλημα για την επόμενη τουλάχιστον τετραετία είναι ο σωρός πρόχειρης ή τυχοδιωκτικής νομοθέτησης σε όλους του τομείς, από τη Δικαιοσύνη μέχρι την εκπαίδευση και από τα εκλογικά συστήματα μέχρι την οικονομία.
Η συσχέτιση μπορεί να φαίνεται αυθαίρετη. Αξίζει όμως κανείς να φανταστεί ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες της επόμενης κυβέρνησης.
Προτού καν δοκιμάσει να εφαρμόσει το δικό της πρόγραμμα, πρέπει να ξεψηφίσει (εντελώς ενδεικτικά): τους εκλογικούς νόμους για τις βουλευτικές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές· τις παρασκευοπούλειες ρυθμίσεις στον σωφρονιστικό και το ποινικό δίκαιο· τον νόμο της αντιμεταρρύθμισης στα πανεπιστήμια· το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια που ακόμη δεν έχει ψηφιστεί, αλλά προβλέπεται να αρχίσει να ισχύει από τον Ιούνιο του 2019· και ένα πακέτο παραδείσιων παροχών μέχρι το 2022.
Δεν είναι όλα τα εγχειρήματα αποκατάστασης του ίδιου βαθμού δυσκολίας. Η λίστα άλλωστε είναι ακόμη ανοιχτή. Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τι θα παραγάγει ακόμη η συριζαϊκή φαντασία – πώς θα προκαταλάβει τη διακυβέρνηση που θα τη διαδεχτεί.
Πέρα όμως απ’ όσα είναι γραμμένα στον νόμο, ο ΣΥΡΙΖΑ καταλείπει και ψυχολογικά τετελεσμένα: Ενα παραλυτικό μείγμα παραίτησης και αγανάκτησης, η αντίστροφη όψη του οποίου αποτυπώνεται στη (α)φερεγγυότητα της χώρας. Πρόκειται για τη δίδυμη –εσωτερική και εξωτερική– βεβαιότητα ότι η χώρα δεν αλλάζει. Δεν το πιστεύουν μόνο οι αγορές. Το πιστεύει ολοένα και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Η πρόωρη αποφυλάκιση από τα μνημόνια επετεύχθη με πειραγμένα πιστοποιητικά. Για να ξεριζωθεί αυτή η ηττοπάθεια ίσως να μην αρκεί μία τετραετία.
Ντόναλντ Τραμπ: Από μία τρίχα
Το γράφει ο θρυλικός Bob Woodward στο φρέσκο του βιβλίο: Οι συνεργάτες του Τραμπ «κλέβουν» από το γραφείο του χαρτιά για να μην προλάβει να τα υπογράψει. Ο πρώην οικονομικός σύμβουλος του Λευκού Οίκου απέσυρε έτσι από το προεδρικό οπτικό πεδίο μια επιστολή που προοριζόταν να καταγγείλει μια εμπορική συμφωνία ΗΠΑ – Νότιας Κορέας.
Αν ο Τραμπ είχε διαβάσει την επιστολή που έστειλε προς τα Σκόπια, ίσως να μην την είχε υπογράψει. Αν ήξερε σε ποιον και για ποιο θέμα την απευθύνει, μπορεί να είχε επιλέξει να ευθυγραμμιστεί με την πολιτική της πεφιλημένης του Ρωσίας.
Η περιγραφή ακούγεται απλοϊκή. Ομως εφιαλτικώς απλοϊκή είναι η πραγματικότητα. Ο ισχυρότερος άνδρας του κόσμου αντιμετωπίζεται από τους ίδιους τους συνεργάτες του ως ακαταλόγιστος ανήλικος. Το μέλος της κυβέρνησης που έγραψε ανωνύμως στους New York Times το πολύκροτο άρθρο περί εσωτερικής αντίστασης επιβεβαιώνει την εικόνα που σκιαγραφεί ο Woodward: Πολλοί από τους επιτελείς του Λευκού Οίκου παραμένουν απηυδισμένοι στις θέσεις τους με μόνο σκοπό να προστατεύσουν την Αμερική και τον κόσμο από τον πρόεδρο που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Παραμένουν μόνο ως παιδονόμοι.
Το πόσο επικίνδυνη είναι η κατάσταση φαίνεται από το γεγονός ότι δεν συζητείται πλέον το οξύμωρο της ενδοκυβερνητικής αντιπολίτευσης. Η συζήτηση έχει περάσει στο κατά πόσον οι αποκαλύψεις θα κλονίσουν τον ήδη κλονισμένο πρόεδρο, κάνοντάς τον πιο καχύποπτο και πιο ανεξέλεγκτο.
Αν απειλεί κάτι να αποχαλινώσει τον Τραμπ δεν είναι η αντίσταση· είναι η ανέλπιστη αποδοχή: Το 40% της κοινής γνώμης εξακολουθεί να εγκρίνει τις ενέργειές του.
Τι είναι άραγε όλα αυτά; Σημάδια μιας δημοκρατίας που αντιστέκεται; Ή συμπτώματα μιας δημοκρατίας που πεθαίνει;
Είναι πάντως σήματα ότι ακόμη κι αν η ελληνική κρίση είχε τελειώσει, δεν θα ήταν για μας το τέλος της κρίσης. Το αντίθετο. Την ώρα που ο ελληνικός μικρόκοσμος δείχνει να επιστρέφει στην αλλοπρόσαλλη προεκλογική του «κανονικότητα», ο κόσμος κρέμεται από μια πορτοκαλί τρίχα.
Την ώρα που νεοφώτιστοι ατλαντιστές στήνουν στη ΔΕΘ πανηγύρια για την τιμώμενη Αμερική, η Αμερική δεν υπάρχει.