Είναι η στιγμή που στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης ο Ελληνας πρωθυπουργός μιλάει κομψά για τους συνταξιούχους «από εβδομήντα ετών και πάνω». Η απομαγνητοφώνηση έχει ως εξής: «…θα εξηγήσουμε στους εταίρους μας στην Κομισιόν ότι είναι ένα μέτρο αντιαναπτυξιακό. Και μη διαρθρωτικό. Είναι μέτρο μη διαρθρωτικό διότι αφορά στην προσωπική διαφορά και αφορά δηλαδή κάποιους (σ.σ.: παύση) κάποια συγκεκριμένη μερίδα συνταξιούχων οι οποίοι σήμερα είναι πάνω από εβδομήντα ετών οι περισσότεροι, άρα η όποια, ας το πούμε έτσι… ααα… ααα… (σ.σ.: εδώ κάνει έναν μορφασμό σαν να του κάθισε η μπουκιά), η όποια (σ.σ.: κουνάει το χέρι του στον αέρα σαν να ψάχνει να βρει αυτή την “όποια”) περικοπή δαπανών δεν θα είναι μια μόνιμη περικοπή. Θα σβήσει με το πέρασμα του χρόνου (σ.σ.: το χέρι τώρα δείχνει προς τα αριστερά – προς το υπερπέραν τρόπον τινά)».
Τι σημαίνει ότι η μόνιμη περικοπή δαπανών «θα σβήσει με το πέρασμα του χρόνου» σε ό,τι αφορά τους συνταξιούχους «πάνω από εβδομήντα ετών»; Προφανώς αυτό: πόσο θα ζήσουν πια αυτοί οι άνθρωποι; Κάποτε, κάποια στιγμή θα πεθάνουν. Οπότε δεν θα έχει καμία επίπτωση στη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Μακάβριο κι όμως αληθινό. Ρεαλιστικό επίσης.
Η πρωθυπουργική αυτή δήλωση, αυθόρμητη και πηγαία, καθιστά την παλαιά λαϊκή ατάκα «δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη» επίκαιρη και με μια χροιά πολιτικής αντίστασης. Ο υπαρξιακός αγώνας είναι γνωστό ότι είναι και πολιτικός εξάλλου.
Είναι ιδιαιτέρως κομψό να λέει τέτοια κουβέντα προς τους εκπροσώπους της τρίτης ηλικίας ένας σαραντάρης, δηλαδή ένας νέος, ας πούμε, άνθρωπος που μάλλον τρέφεται από την ψευδαίσθηση ότι ο ίδιος είναι αθάνατος.
Είναι επίσης ωραίο όταν το λέει ένας πρωθυπουργός που έχει καταφτάσει στη Θεσσαλονίκη με μια απίστευτη κουστωδία από αυτοκίνητα και συνοδούς, φρουρούμενος περισσότερο απ’ ό,τι και ο Κιμ Γιονγκ Ουν στις σπάνιες εκείνες φορές που εγκαταλείπει για λίγο το υπερφρούριό του στην Πγιονγιάνγκ. Με άλλα λόγια, ο υπερπροστευμένος ισχυρός απαξιώνει τους ανίσχυρους, όχι μόνον πολιτικά και κοινωνικά αλλά και υπαρξιακά. Πάντως, μέσα στον στυγνό ρεαλισμό του, το εξέφρασε με μια κάποια ποιητική διάθεση, αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε: «Θα σβήσει με το πέρασμα του χρόνου». Εχει και μια εσάνς μαύρου χιούμορ, όπως σε εκείνο το ανέκδοτο που το γραφείο τελετών φέρει την ονομασία «Το καλό ταξίδι».
Η όλη στάση, το σκεπτικό, η αντίληψη και αντιμετώπιση, η απόλυτη έλλειψη ενσυναίσθησης συνάδουν απόλυτα με την καταφανή περιφρόνηση των τραγικών νεκρών στο Μάτι, οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ χάλασαν τη φιέστα της εξόδου από τα μνημόνια. Συνάδει επίσης με τη σοβιετικού τύπου, ωραία σκηνοθετημένη (και με προεκλογική χροιά) όψιμη επίσκεψη του κ. Τσίπρα στο Μάτι. Η ατάκα του πρωθυπουργού ήταν εκτός κειμένου· βγήκε εκ βαθέων. Μέσα από τις ρωγμές της άρτιας «επικοινωνιακής» του εικόνας, αναδύθηκε ο πραγματικός εαυτός.