Χθες ήταν η επέτειος της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους· η επέτειος του θανάτου του Σαλβαντόρ Αλιέντε· και τα γενέθλια της Μαρίας Σπυράκη. Κανείς δεν θα είχε σκεφτεί να συσχετίσει σε μια μεταμοντέρνα κουρελού τόσο παράταιρα νήματα, αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε προκαλέσει την ύφανσή τους χθες στο Στρασβούργο.
Παράταιρα ήταν και τα στοιχεία της πρωθυπουργικής σκηνοθεσίας στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου. Στην αρχή μίλησε όπως θα περίμενε το ευρωπαϊκό ακροατήριό του: Σαν το μαύρο πρόβατο που τιθασεύτηκε και ήρθε ενώπιόν τους για να αναγγείλει, επιτέλους, το τέλος της ελληνικής εκκρεμότητας.
Στη συνέχεια, όμως, η παλιά φωνή πήρε την εκδίκησή της. Ο Τσίπρας έχασε τον προσανατολισμό του. Ξέχασε πού βρισκόταν και άρχισε να μιλάει συριζαϊκά. Μίλησε για τον νεποτισμό της Ν.Δ., που έφερε τον Μητσοτάκη στην προεδρία του κόμματος. Για τη Δεξιά που είναι πινοσετική στο Ασφαλιστικό και λαϊκιστική στο Μακεδονικό. Μίλησε μέχρι και για την προϋπηρεσία της Σπυράκη στο Mega – το οποίο φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ νιώθει την ανάγκη να ψεκάζει ακόμη και νεκρό.
Ολοι οι πρωθυπουργοί έχουν το ένα μάτι τους στο εσωτερικό όταν μιλούν έξω. Κανείς όμως δεν είχε καταφέρει να οδηγήσει τον επαρχιωτισμό στην εξωτερική πολιτική μέχρι το επίπεδο της προσωπικής τηλεκριτικής κατά του αντιπάλου.
Τα πρωθυπουργικά νεύρα ευτέλισαν έτσι τον πανηγυρικό τόνο που ο ίδιος ο Τσίπρας είχε σχεδιάσει να δώσει στην παρουσία του στην ευρωπαϊκή σκηνή. Αν επέμενε, όμως, κανείς να δει τη χθεσινή συζήτηση με όρους εσωτερικής πολιτικής, θα διέκρινε και δύο σκιές για τη Ν.Δ. – μία μικρή και μία μεγάλη.
Η μεγάλη ήταν η ηχηρή υποστήριξη του Ντομπρόβσκις στη συμφωνία των Πρεσπών. Ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν εκδήλωσε έτσι την ομόθυμη ευρωπαϊκή στάση υπέρ της επίλυσης του Μακεδονικού και, εμμέσως, όρισε το διπλωματικό βεληνεκές της επόμενης ελληνικής κυβέρνησης.
Η μικρή σκιά είναι ο νεοδημοκρατικός νεποτισμός, για τον οποίο η Σπυράκη έδωσε, βέβαια, την αυτονόητη απάντηση – ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. έχει εκλεγεί από ανοιχτή διαδικασία στην οποία συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες πολίτες. Ο βλαχονεποτισμός, όμως, που επιτρέπει σε κληρονόμους εδρών να τραυματίζουν το κόμμα με εκπυρσοκροτήσεις ευήθειας –όπως αυτή περί Πινοσέτ– είναι ακόμη ενεργός.
Το συμπέρασμα είναι ότι χθες παίχτηκε σε λάθος σκηνή το «σωστό» έργο. Παίχτηκαν «προσεχώς» από την αντιπαράθεση που έρχεται. Από τη μία, ένα συστημικό κόμμα που, όσο κι αν ανακαινίζεται, είναι ευάλωτο λόγω της συστημικότητάς του. Και από την άλλη, ένας νευρικός ΣΥΡΙΖΑ που διατηρεί σε κυκλοφορία όχι μόνο τη μεταλλαγμένη, αλλά και την προεγχειρητική εκδοχή του. Είναι, όπως ο Τσίπρας χθες, και εξορκιστής και απολογητής του βαρουφάκειου εξαμήνου. Και υπέρ και κατά του μνημονίου που εφάρμοσε. Και με τον Τραμπ και με τον Αλιέντε.