Οι εργασίες της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εσήμαναν την έναρξη μιας σκληρότατης εκστρατείας, ενόψει των εκλογών του προσεχούς Μαΐου για την ανάδειξη της νέας Ευρωβουλής. Η ομιλία του Ελληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ενώπιον ισχνότατου ακροατηρίου, είχε ως στόχο να ενισχύσει το όποιο «εκτόπισμά» του στην ευρωπαϊκή Αριστερά, που φιλοδοξεί να εξασφαλίσει αυξημένο ποσοστό στις χώρες της Νοτίου Ευρώπης, έναντι της φθίνουσας σοσιαλδημοκρατίας. Μάλλον ασκήσεις επί χάρτου θυμίζουν όλα αυτά και ανεδαφικές φιλοδοξίες.
Μείζονα, ωστόσο, πολιτική διάσταση είχε η απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου να υπερψηφίσει την ενεργοποίηση της διαδικασίας του άρθρου 7 κατά της Ουγγαρίας, για παραβίαση των θεμελιωδών αξιών της Ενωσης σε πλείστους όσους τομείς. Είναι αμφίβολο, βεβαίως, εάν η όλη διαδικασία οδηγηθεί σε ολοκλήρωση και επιβληθούν οι αυστηρότατες κυρώσεις που προβλέπονται από τη Συνθήκη του Αμστερνταμ του 1999. Πρόκειται όμως σαφώς για απόπειρα πατάξεως μιας επιμόνου «πολιτικής ανυπακοής» του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπαν προς τα ευρωπαϊκώς ισχύοντα.
Ενδέχεται, ωστόσο, η όλη εκστρατεία να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Διότι η απήχηση των λεγομένων κομμάτων της «Ακροδεξιάς» ενισχύεται μεν διαρκώς, αλλά ουδείς εκ των ηγετών της στις διάφορες χώρες κατέκτησε την εξουσία. Αντίθετα, ο κ. Ορμπαν εξελέγη πρωθυπουργός το 2010 και εκ νέου πάλι έως σήμερα. Δεν είναι εκφραστής διαμαρτυρίας, αλλά πρωθυπουργός εν ενεργεία, νομίμως και δημοκρατικώς εκλεγείς.
Κατά συνέπειαν, ο κίνδυνος να λάβει δυσανάλογες διαστάσεις η επιρροή των εθνικιστικών κομμάτων μετά τη χθεσινή απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου δεν είναι αμελητέος. Η στάση των κομμάτων της Αριστεράς όλου του φάσματος δεν εξέπληξε, αλλά ούτε και η τοποθέτηση του θορυβώδους Βαυαρού πολιτικού Μάνφρεντ Βέμπερ και του Αυστριακού καγκελαρίου Σεμπάστιαν Κουρτς που φιλοδοξούν να ηγηθούν μιας Δεξιάς με «ευρωπαϊκό πρόσωπο», ωσάν να είναι εφικτό διά πολιτικών κραυγών να εγκλωβισθούν πολίτες ριζικώς διαφωνούντες με ευρύτερες πολιτικές της Ενώσεως.
Πέραν τούτων, η Ουγγαρία υπήρξε δύσκολος εταίρος και επί της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων ήδη από το 1848, και υπό της σοβιετικής τυραννίδος και σήμερα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ματαίως κάποιοι έσπευσαν να εξαγγείλουν το τέλος της Ιστορίας.