Κυριάκος Μητσοτάκης: «Μπορώ»

Κυριάκος Μητσοτάκης: «Μπορώ»

2' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τι θα ήταν αναμενόμενο από τον Μητσοτάκη; Θα ήταν να ακολουθήσει το θεσσαλονικιώτικο μενού των «εν αναμονή» που προηγήθηκαν. Θα ήταν να αξιοποιήσει το βήμα της ΔΕΘ για να θυμίσει τις αποτυχίες της κυβέρνησης και τα σκάνδαλά της, και να «ξυπνήσει» τους νεκρούς στο Μάτι. Θα ήταν αναμενόμενο να κερδοσκοπούσε εκλογικά με διχαστικό λόγο, προτού μοιράσει τα συνήθη ζεστά κουλούρια -πακετάκια συστημένα ανά πελατεία: κάτι για τους δημοσίους υπαλλήλους, κάτι για τους αγρότες, κατιτίς για τους ενστόλους.

Ο Μητσοτάκης δεν σπατάλησε πολύ σάλιο στην πόλωση. Από τις επτά χιλιάδες διακόσιες δεκατρείς λέξεις της ομιλίας του στο Βελλίδειο, μόλις οι έξι ήταν «Τσίπρας». Αλλες έξι ήταν «ΣΥΡΙΖΑ». Αν δείχνει κάτι αυτή η μπακαλίστικη σημειολογία είναι ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. αντιμετώπισε τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σαν κάτι που έχει σχεδόν παρέλθει. Σαν μια πολιτική ποσότητα της οποίας η αποδόμηση έχει ως επί το πλείστον συντελεστεί.

Η μη αναμενόμενη στόχευση του Μητσοτάκη ήταν να αναμετρηθεί με την προϊούσα αποπολιτικοποίηση και να απευθυνθεί σε ακροατήρια που, με τα σημερινά δεδομένα, δεν φαίνεται πολύ πιθανό να φτάσουν μέχρι την κάλπη για χάρη του.

Διάλεξε να απευθυνθεί στους νέους και στη νέα διασπορά, αναγνωρίζοντας έτσι το ζωτικό πρόβλημα που οι αντίπαλοί του δεν δείχνουν καν να ψυχανεμίζονται: Αναγνώρισε ως μείζονα απειλή το δημογραφικό κραχ, που έχει ήδη αφήσει την Ελλάδα χωρίς ανθρώπινο κεφάλαιο – που την έχει μετατρέψει από κοινωνία προσδοκίας της εργασίας, σε κοινωνία προστασίας της σύνταξης.

Το «Μπορούμε» απευθυνόταν κυρίως στις δυνάμεις εκείνες που είτε απέχουν της πολιτικής είτε απέχουν, αναγκαστικά, της χώρας. Ο πρώτος πληθυντικός, όμως, ήταν ελαφρώς παραπειστικός. Κρίνοντας από την αυστηρώς επιμελημένη σκηνογραφία της, ο προσήκων τίτλος της παρουσίας Μητσοτάκη θα ήταν το «Μπορώ».

Στη ΔΕΘ δεν εμφανίστηκε ένα κόμμα. Εμφανίστηκε ένας υποψήφιος πρωθυπουργός, μόνος. Ενας πρωθυπουργός που, μάλιστα, εξήγγειλε ότι θα κυβερνήσει με αδοκίμαστους στην πολιτική και με μετεγγραφές από άλλους χώρους. Με στελέχη που έχουν ήδη στρατολογηθεί, κομίζοντας την κυβερνητική πείρα που απέκτησαν σε μη νεοδημοκρατικά γραφεία.

Η μόνη στιγμή που το κόμμα διεκδίκησε θέση στη σκηνή ήταν όταν, όρθιο και παθιασμένο, χειροκρότησε τον όρκο του Μητσοτάκη ότι θα καταψηφίσει, πριν ή μετά τις εκλογές, τη συμφωνία των Πρεσπών.

Αυτή η μικρή, απρογραμμάτιστη ρωγμή στο one man show έδειξε και τον βαθμό συγχρονισμού μεταξύ του πρωταγωνιστή και της πλατείας. Καμία πτυχή του μητσοτακικού προγράμματος για το μέλλον δεν μπόρεσε να συνεγείρει την –τρόπος του λέγειν– ελίτ της Ν.Δ. τόσο όσο το Μακεδονικό. Οσο η αναφορά σε μία εκκρεμότητα από τον 20ό αιώνα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή