Επιτυχημένη ελληνική κυβέρνηση θα είναι αυτή που θα είναι σε θέση να επιτρέπει τη δίοδο των οχημάτων στην Ηρώδου Αττικού. Που θα ξέρει πώς να προφυλάσσει το Μέγαρο Μαξίμου και το Προεδρικό Μέγαρο, χωρίς να τοποθετεί αυτοσχέδια οδοφράγματα με στοιβαγμένες κλούβες της αστυνομίας.
Μια κυβέρνηση που δεν θα υποκύπτει και στις πιέσεις μιας οικονομικής ελίτ που εντέλει βολεύεται και με δεξιά και με κεντρώα και με αριστερή κυβέρνηση (Αυτό επειδή ακούγεται ότι ρόλο σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση έχουν διαδραματίσει και οι κάτοικοι: έχει ακουστεί ότι πιέζουν εδώ και χρόνια να κλείνει ο δρόμος διότι θέλουν την ησυχία τους και την ασφάλειά τους. Μακάρι να μην ισχύει).
Η σημερινή εικόνα ενός από τους ακριβότερους δρόμους της Ευρώπης είναι εξευτελιστική, ντροπιαστική, ταπεινωτική για μια δημοκρατία. Και δεν μιλώ μόνο για το αισθητικό μέρος.
Η Ηρώδου Αττικού είναι ένας κανονικός δρόμος της πρωτεύουσας, που συνδέεται με άλλους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Δεν είναι δυνατόν να κλείνει κάθε τρεις και λίγο στα οχήματα. Αυτή η απολύτως στρεβλή, ανώμαλη κατάσταση έχει εδώ και χρόνια καθιερωθεί ως μια κανονικότητα. Δεν είναι όμως.
Και δεν είναι μονάχα πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θυμάμαι ποια κυβέρνηση έκανε την αρχή. Πιθανώς το αυθαίρετο αυτό μέτρο να λήφθηκε, στα μουλωχτά, από τον φόβο τρομοκρατικών χτυπημάτων. Δεν είναι δυνατόν όμως να μην μπορούν οι υπηρεσίες ασφαλείας να λάβουν ουσιαστικά μέτρα τουλάχιστον για τα δύο κτίρια της πολιτειακής αρχής της χώρας.
Και δεν αναφέρομαι φυσικά σε έκτακτες περιπτώσεις, όπως στις επισκέψεις ξένων ηγετών (εκεί όμως δεν κλείνει μόνον η Ηρώδου Αττικού, κλείνει όλη η πόλη, γίνεται απολύτως εφιαλτική, αβίωτη), όπου επιπρόσθετα μέτρα ασφαλείας λογικό είναι να επιβάλλονται.
Αναφέρομαι σε απολύτως καθημερινές, συνηθισμένες ημέρες (όπως η χθεσινή, για παράδειγμα, όπου το μεσημέρι, ο εν λόγω δρόμος ήταν «στουμπωμένος» ακόμα μία φορά από κλούβες), κατά τις οποίες ο δρόμος κλείνει ερμητικά ή… εν μέρει: τοποθετούνται πλαστικά οδοφράγματα αλλά απομένει μια γωνία ανοικτή για να περνούν τα οχήματα. Πού αποσκοπεί αυτό το ημίμετρο ασφαλείας δυσκολεύομαι να καταλάβω.
Τους πρώτους δυο – τρεις μήνες που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μπήκαν στο Μαξίμου, ο δρόμος άνοιξε. Πολύ γρήγορα όμως, η παλιά κακή συνήθεια επέστρεψε. Μετά δε και τις μνημονιακές κωλοτούμπες (και κάτι κωμικές επιδρομές μπαχαλάκηδων έξω από το Μαξίμου), αν μπορούσαν να στοιβάξουν κλούβες όχι μόνον οριζόντια αλλά και κάθετα, θα το έκαναν. Φοβισμένοι άνθρωποι που παριστάνουν τους ηγέτες. Λίγοι, ανεπαρκείς.
Θα ήταν μια επιτυχημένη κυβέρνηση αυτή που θα άφηνε ανοικτή την Ηρώδου Αττικού όχι βέβαια επειδή θα άνοιγε έναν δρόμο, αλλά επειδή θα αποδείκνυε ότι έχει λύσει ορισμένα ζητήματα (και όχι μόνον δημοσίας τάξεως), με αποτέλεσμα να μη νιώθει ότι κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από την οργή των πολιτών που υποτίθεται ότι εξελέγη για να τους υπηρετήσει.