Μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας την Αθήνα, εκεί γύρω στα 20, ανέπτυξα ένα χούι. Απομνημόνευα τις διαδρομές για τα νέα μέρη που μάθαινα, στενά, αδιέξοδα και παρακαμπτηρίους, με τρόπο ώστε να μπορώ να τα εξηγήσω στην αδελφή μου που σπούδαζε στο εξωτερικό. Οταν με το καλό γυρίσει, να μπορεί να μετακινείται με άνεση. Για παράδειγμα, όταν επιστρέφεις από Πανόρμου, κάνε δεξιά εκεί που στρίβουν όλοι και όχι εκεί που λογικά θα έπρεπε να στρίψεις (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Ή στην Ιπποκράτους κάνεις δεξιά στο στενό με την «ξεθυμασμένη» αφίσα του Ρουβά. Ή για να γυρίσεις σπίτι από Σταδίου περίμενε να δεις τον Ζολώτα. Η Κολιάτσου είναι η πρώτη, η Αμερικής η δεύτερη και άλλα τέτοια.
Η δουλειά μου ήταν τότε στην Ομόνοια, που ήταν μια πίστα από μόνη της. Εκεί που η Πειραιώς δεν λέγεται Πειραιώς αλλά Παναγή Τσαλδάρη και η Πατησίων 28ης Οκτωβρίου. Και εκεί που, αν σε ρωτήσει κάποιος στον δρόμο αν «δουλεύεις», θα εννοεί κάτι άλλο από αυτό που καταλαβαίνεις (το επεσήμανα κι αυτό, ό,τι μαθαίνεις καλό είναι) και που, αν δεις κάποιον να κοιμάται στα σκαλιά του γραφείου, μη φοβηθείς, είναι ο Κώστας. Τίποτα από αυτά δεν μου είχε ζητηθεί ούτε φυσικά χρειάστηκε ποτέ. Αλλά, ακόμα κι όταν η αδερφή μου επέστρεψε από το εξωτερικό και το GPS μπήκε στη ζωή μας, η συνήθεια επέμεινε να προσπαθώ να βάζω με αυτόν τον τρόπο σε τάξη το χάος της μικρής μας πόλης, μικρής όση ο κόσμος όλος.
Είκοσι χρόνια από τότε, το «λυσάρι» μου βρίσκει ακόμα εφαρμογή στην Ομόνοια και τα πέριξ. Ιδια η παρακμή, ίδιος και ο τρόπος να ελίσσεσαι σε αυτή. Ακόμα ο κύριος που έχει το πάρκινγκ κάνει την ανάγκη του πίσω από τα αυτοκίνητα, ακόμα ο περιπτεράς είναι μισάνθρωπος και κλέβει τους τουρίστες. Ακόμα, άνθρωποι κοιμούνται στα σκαλοπάτια, άλλοι προσπαθούν να στήσουν δουλειές, μαγαζιά ανοίγουν και κλείνουν. Ακόμα, μόνο εκεί θα βρεις τους καλύτερους λουκουμάδες της πόλης, εθιστικούς σαν ναρκωτικό και πάντα τα βράδια πρέπει να προσέχεις. Αν καλοκοιτάξεις το σύμπαν της Ομόνοιας, έχει αρχή, μέση, τέλος και τη δική του αλληλουχία. Αν κάπου έχει χαθεί, το νήμα είναι ψηλότερα. Ακόμα και στα χειρότερά της, τότε, προ εικοσαετίας, η Ομόνοια κρατιόταν σταθερή από μια Αθήνα με αντοχές. Προσείλκυε ανθρώπους με όνειρα και ελπίδες, που βουτούσαν σ’ αυτή αλλά τα βράδια θα αναδύονταν σε άλλες, ζωντανές γειτονιές. Δεν έχει αλλάξει η Ομόνοια, έχουν αλλάξει όλα τ’ άλλα.