«Πουλημένε», «κοράκι», «χασάπη», «εδώ θα γίνει ο τάφος σου» είναι μερικά από τα παραδοσιακά φραστικά φιλέματα που ακούει ο χαλκέντερος μαυροντυμένος υβριζόμενος μαζί με εν χορώ λεπτομερείς περιγραφές για τη γυναίκα, τη μάνα και το σπίτι του, που λόγω στενότητας χώρου κωλύομαι να μεταφέρω.
Εκ των βασικών συμπερασμάτων της μεγάλης έρευνας που δημοσίευσε η «Κ» (φ. 23/9), το έλλειμμα εμπιστοσύνης και η πηγαία δυσπιστία απέναντι στους άλλους·μόνον ένας στους δέκα Ελληνες δηλώνει έτοιμος να εμπιστευθεί «καινούργιους» ανθρώπους στη ζωή του και μόνον ένας στους πέντε εμπιστεύεται άτομα άλλης εθνικότητας ή θρησκείας. Το ταπεινό μερτικό των διαιτητών σε αυτό το χαρμάνι είναι χρόνιο, σε βαθμό που να βάλλεται άλλη μία, από τις πολλές συμπαθείς, τάξη ενίοτε αγρίως. Αλήθεια είναι πως οι σωρευμένες αποχρώσες ενδείξεις αλλοίωσης αποτελεσμάτων ξεχειλίζουν στη μαύρη βίβλο του ποδοσφαίρου μας και το αυτονόητο «ανθρώπινα τα λάθη» αποκλείστηκε με ευρύ σκορ από την ετοιμοπόλεμη εξέδρα.
Απόρησαν νεότεροι και άλλοι θίχτηκαν που το (πολύ υψηλού κινδύνου) παιχνίδι της περασμένης Κυριακής ΠΑΟΚ – ΑΕΚ προσκλήθηκε να διευθύνει ένας ψυχρόαιμος Φινλανδός σαν δίκαιος Ραδάμανθυς του Βορρά με σφυρίχτρα. Και έπεται βεβαίως συνέχεια τέτοιων έμψυχων καθαρτήριων εισαγωγών. Οπισθεν στα χρόνια –λέμε τώρα– τα αγνά. Οι μετακλήσεις ξένων διαιτητών ήταν συνήθης πρακτική στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 έως και το 1975, όταν ο ούριος άνεμος της μεταπολίτευσης τους απέβαλε δείχνοντας εμπιστοσύνη σε μάτια ελληνικά, αμβλύνοντας έτσι την παρεμβατική διείσδυση του ξένου παράγοντα ακόμα και στα μικρά εγχώρια ζητήματά μας (πέναλντι, οφσάιντ, κ.λπ). Αγγλοι, Γάλλοι, Ισπανοί, Ιταλοί, Αιγύπτιοι, αδελφοί Κύπριοι κ.ά. διαχειρίζονταν, κατόπιν ευγενικής αποδοχής τους, τις κρίσιμες γηπεδικές μας υποθέσεις (ντέρμπι), απονευρώνοντας τους καβγατζήδες, ενώ ακόμα κι όταν έκαναν καραμπινάτα λάθη το φορτισμένο οπαδικό μυαλό δεν ψυλλιαζόταν πτυχιούχους παράγκας, καθότι ξενόφερτοι, εντεταλμένα ουδέτεροι· απόδειξη ότι σπάνιζαν οι εις βάρος τους εκρήξεις βίας. Ο Φινλανδός διαιτητής είναι ένα δένδρο σε πυκνό δάσος ξένων παραγόντων, φίλιων και μη, που καθιστούν αδιάβατη τη φυγή από την εμφανή και μη επιτροπεία μας για γενιές. Εχουν πέσει φαρδιές πλατιές υπογραφές, υπενθυμίζει η στοιχειώδης πραγματογνωσία. Εντός και εκτός έδρας.