Αγριόχοιροι στον αμπελώνα
Κύριε διευθυντά
Οπως είναι γνωστό, υπάρχουν γενικώς ζωόφιλοι, ενώ πολλοί δηλώνουν φίλιπποι, κυνόφιλοι κ.λπ. Προσωπικά, χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου γενικώς ζωόφιλο ή φίλο κάποιας ειδικής κατηγορίας ζώων, εσχάτως έγινα «αγριοχοιρόφιλος» για τον εξής λόγο: Συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση, με αρκετό κόπο και αρκετά έξοδα καλλιεργούσα ένα μικρό περιφραγμένο αμπέλι που έβγαζε τριακόσια (300) περίπου λίτρα κρασί εκλεκτής, κατά την αντικειμενική μου κρίση, ποιότητας, αρκετό για μένα και τους φίλους. Ο καιρός ήταν καλός, τα σταφύλια ωρίμασαν και ήρθε η ώρα του τρύγου, οπότε έφτασαν τα μαντάτα: Πρόλαβε αγέλη των αγριόχοιρων, η οποία διέρρηξε την περίφραξη, «τρύγησε» το αμπέλι, κατέφαγε κατά 100% το σύνολο των σταφυλιών (τουλάχιστον 500 κιλά) και με απάλλαξε από τη συγκομιδή, τη μεταφορά, το πάτημα (με παραδοσιακό τρόπο), τον καθαρισμό του βαρελιού, τα «γράδα», την παρακολούθηση, το σφράγισμα, τον οινολόγο κλπ. Για τον παραπάνω λόγο εγώ μεν «ευγνωμονώ» τους αγριόχοιρους, διότι θα απαλλαγώ και από μελλοντικούς κόπους και έξοδα και θα τους τους «τιμωρήσω» καταργώντας και το αμπέλι. Δεν μπορούν όμως να κάνουν το ίδιο οι μόνιμοι κάτοικοι που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα αδηφάγα και παμφάγα αυτά ζώα.
Δημήτριος Α. Μπαλτας, Συνταξιούχος Δικηγόρος
Πόσες είπατε είναι οι εξουσίες;
Κύριε διευθυντά
Οντως, κάποτε στις δημοκρατίες αριθμούσαμε τρεις (ανεξάρτητες) εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική). Μετά προστέθηκε σε αυτές και η τέταρτη (Τύπος) που, όσο περνούσε ο καιρός, εμφανιζόταν με περισσότερα πρόσωπα. Ο συνεργάτης σας κ. Π. Μπουκάλας τις ανέβασε προ ημερών σε έξι («Οι τρεις εξουσίες που μάλλον είναι έξι», «Καθημερινή» της 4ης Σεπτεμβρίου 2018) προσθέτοντας δύο μη θεσμικές: την εκκλησιαστική και τις αγορές. Ομως, με τη λογική του, μάλλον θα έπρεπε να προσθέσουμε και άλλες και γι’ αυτόν τον λόγο αφήνει ανοικτό ένα παράθυρο με το «μάλλον» του τίτλου. Για τη χώρα μας τουλάχιστον, οπωσδήποτε δύο ιδιαίτερα ισχυρές και δραστήριες.
Η μία είναι αυτή των συνδικαλιστών του ευρύτερου δημόσιου τομέα και ορισμένων συντεχνιών, που καθ’ υπέρβασιν του θεσμοθετημένου ρόλου των μπορούν να βυθίζουν ακόμα και ολόκληρη τη χώρα στο σκοτάδι κατεβάζοντας ένα διακόπτη, να ακινητοποιούν (μόλις καμιά εικοσαριά από τους ίδιους ή τους πιστούς των) μια πόλη εκατομμυρίων όπως η πρωτεύουσα για την άσκησή τους στην πεζοπορία (ή στην ορθοστασία) στη μέση κομβικής οδικής αρτηρίας, να στερούν από τους κατά κανόνα χαμηλόμισθους το μέσο μετακίνησης για να συνέλθει σε ώρα αιχμής κάποια συνέλευσή τους κ.λπ. κ.λπ. Α, για να μην ξεχαστούμε, και να σφετεριστούν μέρος του κρατικού μονοπωλίου της βίας, δεδομένου ότι όπου δεν πίπτει συνδικαλιστικός λόγος πίπτει συνδικαλιστική ράβδος. Κάποιοι εργαζόμενοι της ΔΕΗ της δεκαετίας του 1980 και κάποιοι λεωφορειούχοι θα το θυμούνται ασφαλώς.
Η άλλη είναι αυτή των κάθε λογής «Ρουβικώνων», οι οποίοι ασκούν εξουσία χωρίς να έχει θεσμοθετηθεί αυτό το δικαίωμά τους. Γιατί τι άλλο από άσκηση εξουσίας είναι να καταλαμβάνουν ένα κτίριο και να απαγορεύουν όχι μόνον τη χρήση του, αλλά και την πρόσβαση σε αυτό, να εξαναγκάζουν συγκοινωνιακά μέσα να τροποποιούν τα δρομολόγιά τους, να απαγορεύουν στον απλό πολίτη τη διάβαση από ένα δρόμο…
Λεανδρος Σλαβης, Αθήνα
Για τον Ζακ
Κύριε διευθυντά
Επιτρέψτε μου να συγχαρώ τους συναδέλφους σας, αλλά προφανώς και την εφημερίδα σας, για τον τρόπο κάλυψης της θλιβερής εικόνας της ελληνικής κοινωνίας, με αφορμή τη θυσία του αθώου Ζακ. Τιμάτε τη μνήμη του και τη μόνη εφημερίδα που μας έχει περισσέψει.
Νικος Δεδες, Πρόεδρος Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδας, Θετική Φωνή
«Διαμαντής λέγεται, Πέτρος Διαμαντής»
Κύριε διευθυντά
Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο η εφημερίδα σας, την οποία θεωρώ από τις πιο έγκυρες του ελλαδικού χώρου, συνηθίζει να αποδίδει τα ονόματα ομογενών στα ελληνικά σαν να επρόκειτο για ξένα ονόματα τα οποία δεν κλίνονται. «Ντιαμάντης»; Δηλαδή, επειδή προφέρεται έτσι στα αγγλικά αυτό πάει να πει ότι κι εμείς πρέπει έτσι να το προφέρουμε και, εν προκειμένω, να το γράφουμε;
Διαμαντής λέγεται ο άνθρωπος. Πέτρος Διαμαντής. Εχει ελληνικό όνομα το οποίο κλίνεται όπως όλα τα ουσιαστικά στη γλώσσα μας και εσείς δεν έχετε το δικαίωμα να αμφιβάλλετε για την ελληνικότητά του επειδή γεννήθηκε και μεγάλωσε στο εξωτερικό. Καταλάβετε, επιτέλους, ότι με τέτοιες ανορθογραφίες όχι μόνον υποτιμάτε τους ομογενείς και τους Ελληνες του εξωτερικού, αλλά «κατακρεουργείτε» τη γλώσσα μας, η οποία είναι από τις ελάχιστες των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών που έχουν διατηρήσει το κλιτικό σύστημα. Αλήθεια, αν μια μέρα κι εγώ διαπρέψω και γίνω διάσημος, και λόγω της ελληνικής καταγωγής μου η «Καθημερινή» αποφασίσει να μου πάρει συνέντευξη, πώς θα αποδοθεί το όνομά μου; «Ζακαριάντης»; Ή, ακόμα χειρότερο, «Ζακαριάντις»;
Φιλιππος Ζαχαριαδης, Σίδνεϊ Αυστραλίας
«Ρε παιδιά, έλεος! Λίγα ελληνικά παραπάνω»
Κύριε διευθυντά
Προ ημερών συναντήθηκα με κάποιον αγρότη από μια επαρχία. Μέσα στις διάφορες κουβέντες μας μου παραπονέθηκε ότι έπαψε να καταλαβαίνει πλέον τις μουσικές, αθλητικές, ειδησεογραφικές, και άλλες εκπομπές της τηλεοράσεως. Με περιέργεια τον ρώτησα τι συμβαίνει και δεν τις καταλαβαίνει. Μου απάντησε ότι τόσο πολλές ξένες λέξεις και εκφράσεις συγκαταλέγονται σε αυτές, ώστε χάνει το νόημα της συνέχειας στις εκπομπές. Τώρα έρχομαι να ρωτήσω και εγώ με τη σειρά μου. Γιατί περιφρονούμε τη γλώσσα μας; Τι συμβαίνει και μεταχειριζόμαστε τόσες ξένες λέξεις, εκφράσεις και ιδιωματισμούς;
Η γλώσσα μας η σπουδαία, την οποία δανείσαμε σε όλο τον κόσμο και σε όλες σχεδόν τις επιστήμες, τι έπαθε και δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον καθημερινό Ελληνα; Είναι σίγουρα ξενομανία; Ή ίσως μας διακατέχει σύμπλεγμα για να μη μας πουν ότι δεν ακολουθούμε τον συρμό της εποχής. Ποιος δίνει σημασία στη μερίδα του ελληνικού λαού, ο οποίος δεν είναι οπωσδήποτε αγγλομαθής; Γιατί δεν τον σεβόμαστε;
Μήπως είναι υποχρεωμένος ο ηλικιωμένος, η γριούλα, ο αγρότης, ο αγράμματος, να μάθει τους όρους των τηλεοπτικών σταθμών; Τι απαίτηση είναι αυτή; Τα ΜΜΕ είναι υποχρεωμένα να υπολογίζουν όλον τον ελληνικό πληθυσμό, είτε είναι μορφωμένοι είτε όχι.
Κάθε Ελληνας πρέπει να είναι περήφανος για τη γλώσσα του, αυτό όμως δεν φτάνει μόνο να το λέμε αλλά και να το αποδεικνύουμε, τουλάχιστον μέσω των ΜΜΕ.
Χαρης Χαραλαμπιδης, τέως πρόεδρος Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών, Παλ. Φάληρο
Ιαματικός τουρισμός, Αιδηψός και γιατροί
Κύριε διευθυντά
Ο αγώνας των Αιδηψιωτών για τη διοικητική αυτονομία του και αυτοτέλεια –πρώην «καποδιστριακός»– αποκτά φίλους και διακεκριμένους υπερασπιστές. Το Δ. Συμβούλιο του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών από τα πλέον αρμόδια, υπεύθυνα και έγκυρα συλλογικά όργανα και φορείς για τις λουτροπόλεις της χώρας και τον ιαματικό τουρισμό της απέστειλαν στο υπουργείο Εσωτερικών το παρακάτω έγγραφο: «Ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών κ. Πατούλης είναι ταυτόχρονα και πρόεδρος της Ενωσης Δήμων και Κοινοτήτων, ώστε η εκφραζόμενη γνώμη, πρόταση να αποκτά ειδικό βάρος, ενισχυτικό του δικαίου αιτήματος των αγωνιζομένων Αιδηψιωτών για την ανασύσταση του αυτόνομου και αυτοτελούς δήμου τους. Ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών επεξεργάσθηκε επιστημονικά, σχεδίασε και συγκρότησε πλάνο ανάπτυξης πανευρωμαϊκής εμβέλειας του ιαματικού-θεραπευτικού τουρισμού της χώρας. Η Αιδηψός είναι η ναυαρχίδα του Παγκόσμιου Ιαματικού Τουρισμού».
Γ. Σταραντζης, Δικηγόρος στον Α. Πάγο και στο ΣτΕ, πρ. επιστημονικός συνεργάτης «Αρχείου Νομολογίας», νομικός συγγραφέας, πρόεδρος της επιτροπής αγώνα των Αιδηψιωτών