«Δες ποιον έφαγες σήμερα», «Με κάθε ποτήρι γάλα μια μητέρα χάνει το μωρό της», «Σταμάτα να τρως ζωικά, σώζεις 300 ζώα τον χρόνο». Οι φράσεις, πάνω σε φωτογραφίες γουρουνιών, αγελάδων και μοσχαριών, αρνιών, «φωνάζουν» στα βαγόνια του μετρό πυροδοτώντας διαμάχες. Είναι σωστό, όπως υποστηρίζει η Εθνική Διεπαγγελματική Οργάνωση Κρέατος, «η “Αττικό Μετρό” να δίνει βήμα σε ομάδες χωρίς θεσμικό χαρακτήρα που θέλουν να επιβάλουν μια προσωπική τους διατροφική επιλογή;». Ή σε καθεστώς δημοκρατίας κάθε κίνημα έχει το δικαίωμα να διαδώσει –με νόμιμους τρόπους– τις ιδέες του; Είναι θεμιτό ακτιβιστές να «δυσφημούν έναν τομέα με τεράστια συμβολή στην ελληνική οικονομία;» ή έχουν το ελεύθερο να «διαφημίζουν» τα πιστεύω τους ανεξαρτήτως οικονομικών παραμέτρων;
Οι Greek Vegans, που στοχεύουν στο συναίσθημα με την υπενθύμιση ενός μέρους της αλυσίδας διατροφής το οποίο πολλοί αποφεύγουμε να ανακαλούμε, δεν θέτουν –εν προκειμένω– ερωτήματα σχετικά με τη δημόσια υγεία, π.χ. την εντατική παραγωγή κρέατος που έχει προκαλέσει μεγάλες διατροφικές κρίσεις (τρελές αγελάδες, διοξίνες κ.λπ.) και απασχολεί επιστήμονες, ερευνητές, κρατικές υπηρεσίες, θεσμικά όργανα, αλλά ιδεολογικά ζητήματα που αποκρυσταλλώνονται στη μη κατανάλωση προϊόντων τα οποία προέρχονται από πλάσματα που «ένιωθαν, φοβούνταν και πονούσαν όσο εμείς». Δεν μιλούν στις διαφημίσεις για τους διατροφικούς κινδύνους στις σημερινές κοινωνίες αυξημένου ρίσκου (που δεν αφορούν μόνον το κρέας), αλλά με έναν τρόπο επικρίνουν όσους δεν αρνούνται το τμήμα ενός κύκλου που υφίσταται από καταβολής ανθρωπότητας.
Μπορούν να το κάνουν ή οι διαφημίσεις τους σε ένα κρατικό μέσο είναι μια «υπερβολή» της ελευθερίας, όπως θα έλεγε ο Καρλ Πόπερ; «H ελευθερία του λόγου και η ελευθερία των ιδεών μπορεί να γίνουν αντικείμενο κατάχρησης, να χρησιμοποιηθούν ως μέσα παραπληροφόρησης και υποκίνησης», έγραφε ο Αυστριακός φιλόσοφος. «Χρειαζόμαστε την ελευθερία για να εμποδίσουμε την κατάχρηση της κρατικής εξουσίας και χρειαζόμαστε το κράτος για να εμποδίσουμε την κατάχρηση της ελευθερίας». Ωστόσο, το ζήτημα των ορίων της δημοκρατίας και του τι είναι επιτρεπτό και τι δεν είναι εντός της δεν μπορεί να «λυθεί» ποτέ εντελώς. Αυτό είναι δυνατόν μόνο στις δικτατορίες, που απορρίπτουμε…