Αρθρογράφοι, σοβαροί και μη, δύσκολο να διακρίνεις, επιδίδονται καθημερινά σ’ έναν αγώνα δρόμου, για το ποιος είναι ο καλύτερος στη διακυβέρνηση της χώρας ή στην κατακρήμνισή της. Τα τελευταία χρόνια δεν διαφέρουν μεταξύ τους ιδιαίτερα.
Οι κομματικοί στρατοί, πάντα στις επάλξεις, αγωνιούν και «τρολάρουν» για τον επιούσιον. Καλό μεροκάματο και χωρίς ιδιαίτερα προσόντα. Νέοι επιδοματούχοι προστίθενται στους τόσους κλακαδόρους που ευχαρίστως διαθέτουν τα κόμματα και προσπαθούν να τους αυξήσουν, προσθέτοντας και νέα σαγηνευτικά κριτήρια.
Σε μια χώρα που όλο και πιο πολύ απομακρύνεται από τον δυτικό πολιτισμό, ο οποίος προσπαθεί να αντέξει στις αλλοπρόσαλλες επιταγές του Τραμπ, που σπέρνει ανέμους για να θερίσει ο κόσμος θύελλες, διερωτάται κανείς πώς άραγε θα βγει η Ελλάδα απ’ αυτό το αδιέξοδο, που μόνη της σχεδόν οδηγήθηκε, καθοδηγούμενη από πολιτική, η οποία χάριν της εξουσίας αφαιρούσε ένα λιθάρι ή κοτρώνα από το οικοδόμημα της χώρας. Εστω κακοστημένο, από τη γένεσή του, πλην όμως ανθεκτικό. Ετσι τουλάχιστον έδειχνε.
Τυχάρπαστοι, τυχοδιώκτες, άρπαξαν την εξουσία, πάντα με την ψήφο του χιλιοτραγουδισμένου λαού, που συνεχώς απογοητευόταν και ζητούσε αξιοκρατία με τους δικούς του ευνοιοκρατικούς όρους. Αντίφαση; Ισως.
Στην Ελλάδα όμως είναι κι αυτό το φαινόμενο υπαρκτό.
Αλλωστε σε μια χώρα που δεν λειτουργούν οι θεσμοί, τι να περιμένει κανείς από τον διαπλασθέντα με αυτούς τους όρους λαό. Οποιος έχει τον παρά δεν υπολογίζει κανένα. Είναι η απόλυτη εξουσία. Μπροστά του υποχωρούν θεσμοί, νόμοι ή μάλλον υποκλίνονται όλοι στον αφέντη. Χαρακτηριστικότερο και πρόσφατο παράδειγμα η περίπτωση γνωστού νεαρού επιχειρηματία, που αφού καταχράστηκε εκατομμύρια από το ελληνικό κράτος, κατάφερε να αποφυλακιστεί, ως έχων ψυχολογικά προβλήματα. Τι μας θυμίζει η περίπτωσή του; Οτι αυτή είναι η Ελλάδα! Δύσκολα μπαίνεις φυλακή, εύκολα βγαίνεις.
Ποιο χαρακτηριστικό διαφοροποιεί μια πολιτισμένη χώρα από μια άλλη; Οτι η εφαρμογή των νόμων είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για τη λειτουργία του κράτους δικαίου με διακριτές τις τρεις εξουσίες. Εδώ είναι περιπεπλεγμένες και οι τρεις σε μια συναλλαγή που οδηγεί αυτομάτως σε διαπλοκή και σε διαφθορά ποικίλου είδους και αναιρεί την ουσία του κράτους δικαίου, τη δημοκρατία.
Ξεκινάμε λοιπόν μ’ αυτόν τον παραλογισμό που όμως στην Ελλάδα ισχύει ως λογική, κατισχύει και κυβερνά τον δύστυχο αυτό τόπο. Αυτή είναι η αλήθεια και κλαίμε ή γλεντάμε πάνω στα αποκαΐδια όλης της χώρας όπως την καταντήσαμε.
Ενας διχαστικός πρωθυπουργός που έμαθε στην ίντριγκα, όπως και οι γύρω του, και με βάση αυτήν πορεύθηκε και πορεύεται, αποτελεί κραυγαλέο αρνητικό παράδειγμα για τους νέους. Τι έχει να τους εμφυσήσει; Τον σεβασμό του στους θεσμούς, που τους έχει γελοιοποιήσει και ποδοπατήσει; Την προσήλωσή του σε αξίες και ιδανικά που δεν πιστεύει, δεν υπολήπτεται; Στην γελοιοποίηση μιας Αριστεράς που –κατά κόρον– εκμεταλλεύεται για να τους εξυπηρετήσει δουλικά, όσους μέχρι χθες καθύβριζε;
Ηταν κι αυτό άλλη μια ευκαιρία που χάθηκε. Μακάρι να ξεκινούσε κάτι ελπιδοφόρο απο ένα νέο άνθρωπο με προσήλωση και σεβασμό στους θεσμούς.
Απ’ ό,τι όμως εξαρχής φάνηκε, ακόμη και από την αμφίεσή του, που προσβάλλει τη δημόσια αισθητική, αυτός και οι γύρω του ήρθαν να λεηλατήσουν ό,τι απέμεινε από μια άτυχη πολιτική επιλογή του παρελθόντος. Ισοπέδωση στις αξίες και στα ιδανικά, που ήταν το γνώρισμα μιας μεσαίας τάξης που ανθούσε δημιουργικά, έλαμπε.
Οι πολιτικοί έγιναν όμως επαγγελματίες καλοπληρωμένοι, με τη φρουρά, τα προνόμιά τους και τους ενδιαφέρει πρωτίστως να εξασφαλίσουν τον επιούσιον για την οικογένειά τους.
Οταν οι νόμοι δεν εφαρμόζονται ή εφαρμόζονται επιλεκτικά δεν μπορείς να περιμένεις κάτι καλό, μόνο κακό.
Οταν η Δικαιοσύνη δεν υπάρχει, δημιουργεί στρατούς ανυπότακτους βίαιων πολιτών, κοινωνικό μίσος.
*Πρώην πρόεδρος ΔΣΑ.