Ο Καναδός κωμικός Μορτ Σαλ συνήθιζε να λέει ότι «συντηρητικός είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει στην αλλαγή, αλλά όχι τώρα». Ετσι, στην πρόταση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη για μεταφορά των πόρων του ΕΝΦΙΑ απευθείας στους δήμους οι κύκλοι της συντήρησης απάντησαν με το μόνιμο χορικό: «Αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα», «καλά… αυτό είναι το πρόβλημα σήμερα;», «άσ’ το για αργότερα και για άλλους».
Οι συντηρητικοί έχουν ένα πρόβλημα για κάθε λύση. Πολλάκις διαδικαστικό. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γιώργος Σωτηρέλης είπε ότι «ο ΕΝΦΙΑ δεν είναι τοπικό έσοδο, όπως υποστήριξε ο κ. Μητσοτάκης. Είναι από τους πιο βασικούς φόρους στην ελληνική επικράτεια» (news24/7, 26.9.2018). Είναι άγνωστο πότε πρόκανε ο ΕΝΦΙΑ (σε επτά χρόνια) να γίνει ένας «από τους πιο βασικούς φόρους». Επιπλέον: πώς επιζούσε η ελληνική επικράτεια χωρίς αυτόν τον «βασικό φόρο» πριν από το 2011, ο οποίος μάλιστα εισήχθη στις τσέπες μας ως «τέλος» και ουχί ως φόρος; «Για να έχουμε φορολογική αποκέντρωση χρειάζεται συνταγματική αναθεώρηση», συνέχισε ο κ. Σωτηρέλης. Σύμφωνοι, αν πρόκειται να παίξουμε με τα ονόματα. Αλλά πάλι μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει «φορολογική αποκέντρωση». Ψηφίζεται η κατάργηση ενός κρατικού φόρου και ταυτοχρόνως θεσπίζεται η δυνατότητα των δήμων να επιβάλουν επιπλέον ανταποδοτικά τέλη στα ακίνητα της περιοχής τους. Θα δώσουμε ένα δίκιο στον καθηγητή όταν λέει ότι «έχουμε μεγάλες διαβαθμίσεις στους δήμους, μεγάλες διαφορές ανάμεσα σε μια τουριστική περιοχή και σε μια απομονωμένη (…) άλλο Μύκονος, άλλο Αιτωλοακαρνανία». Εδώ όμως πρέπει να σημειωθεί ότι είναι άλλες οι ανάγκες της Μυκόνου με τα 2 εκατομμύρια επισκέπτες τον χρόνο, κι άλλες ενός ορεινού Δήμου της Αιτωλοακαρνανίας που δεν πατάει κανείς. Το σίγουρο, όμως, είναι πως «οι μειονεκτικές περιοχές πρέπει να έχουν όφελος». Θα χρειαστεί να υπάρξει ένα «Ταμείο Συνοχής» για τους φτωχούς δήμους, όπως υπάρχει στην Ευρώπη για τις Περιφέρειες. Η δομή και η χρηματοδότηση αυτού είναι κάτι στο οποίο πρέπει να επικεντρωθεί ο δημόσιος διάλογος αντί της συντηρητικής άρνησης για κάθε βήμα αποκέντρωσης. Ή για να το πούμε αλλιώς, στο «Ταμείο Συνοχής» υπάρχει πεδίον αντιπαράθεσης λαμπρόν μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, όχι για το αυτονόητο που το έχει κάνει όλη η Ευρώπη. Η αταβιστική αγάπη προς το κεντρικό κράτος και η υποψία για τις αποκεντρωμένες δομές είναι κάτι που όλοι πρέπει να προσέξουμε και ειδικά εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους σοσιαλδημοκράτη, σοσιαλιστή, ριζοσπάστη και δεν συμμαζεύεται.
Το άλλο επίσης που πρέπει να προσέξουμε είναι η ρήση του Robert Anton Wilson: «Χρειάζονται μόνο 20 χρόνια για ένα ριζοσπάστη να καταλήξει συντηρητικός, χωρίς να αλλάξει ούτε μία ιδέα»…