Για την αβαθή Αριστερά κάθε θάνατος είναι μια ευκαιρία. Επιβεβαιώνει, κατ’ αρχήν, το δόγμα της «κακούργας (καπιταλιστικής) κενωνίας» στην οποία ζούμε, όπως και τη φαντασίωση μιας ανύπαρκτης ελληνικής ταξικής πάλης. Επαγγελματίες του μπάχαλου και παιδιά που έμαθαν δυο μαρξιστικά κολλυβογράμματα μπογιατίζουν συνθήματα για «μίσος ταξικό», για «βία στη βία των τάδε», για τα «αφεντικά που έκαναν δολοφονία» και λοιπά (ευφάνταστα) πολλά.
Ο «ταξικός εχθρός» ποικίλλει. Πότε είναι οι «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», πότε οι «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», άλλοτε οι «Ρουφιάνοι ελεγκτές του μετρό», στο στόχαστρο μπήκαν οι άριστοι και εσχάτως οι «φονιάδες των λαών νοικοκυραίοι». Κατά μία θεωρία πρέπει να ξεχωρίσουν από τους «νοικοκύρηδες»: «Το δεύτερο είναι προσόν, το πρώτο είναι αρρώστια. Νοικοκυραίος είναι ο μικροαστός με φασίζουσες τάσεις. Είναι αυτός που μισεί ό,τι δεν του μοιάζει» (Π. Καρβουνόπουλος, militaire.gr 24.9.2018). Πιο αναλυτικός ήταν ο κ. Θυμιος Καλαμούκης της «Ελληνοφρένειας»: «Οι νοικοκυραίοι είναι η κατάντια του τόπου. Είναι αυτοί που μας έφεραν εδώ (μεταξύ άλλων). Είναι αυτή η φάρα που ψήφιζε αυτόν που τους έταζε τα περισσότερα. Είναι οι αρπακολλατζήδες, ελληναράδες, ασπόνδυλα, λαμόγια, που ξεπουλιόντουσαν με εκπληκτική ευκολία, σε όποιον έδινε τα περισσότερα. Είναι ο φιλήσυχος εαυτούλης του καθενός, είναι ο ασπόνδυλος γλείφτης, ο συμφεροντολόγος μικροαστός, ο επαγγελματίας βολεμένος. Ο ακαλλιέργητος, αστοιχείωτος, αμόρφωτος Ελληνας, που επιλέγει με κριτήριο το προσωπικό όφελος και μόνο, αδιαφορώντας για το σύνολο. Νοικοκυραίοι είναι αυτοί που δεν επιβεβαίωσαν ποτέ την ερμηνεία της λέξης» (Ιανουάριος 2013).
Οι φασιστικές τάσεις στην ελληνική κοινωνία είναι υπαρκτές, όπως και ο φόβος (περισσότερο και ουχί το μίσος) για ό,τι δεν του μοιάζει. Πολλές χώρες είχαν κρίση, αλλά μόνο στην Ελλάδα η απεχθέστερη Ακροδεξιά έγινε εν μια νυκτί τρίτο κόμμα στη Βουλή. Αλλά αυτά τα καλόπαιδα που βγήκαν για να σπάσουν μαγαζιά στην Αθήνα, πώς ήξεραν ότι αυτά ανήκουν σε «μικροαστούς με φασίζουσες τάσεις», και όχι σε «νοικοκύρηδες»; Εχει προχωρήσει τόσο πολύ ο έλεγχος φρονημάτων και δεν το ξέραμε; Αλλά ακόμη κι αν τα μαγαζιά που έσπασαν ήταν κάποιων «νοικοκυραίων», οι «νοικοκύρηδες», που φοβούνται, θα αγαπήσουν τη Δημοκρατία «που δεν τους προστατεύει από τους χουλιγκάνους», ή θα γίνουν «νοικοκυραίοι» που εύχονται να βρεθεί «ένας λοχίας να βάλει τάξη»;
Η αβαθής Αριστερά που έγινε κυρίαρχη σε αυτόν τον τόπο, έχει μόνο μία ιδέα για το μέλλον, και αυτή είναι λάθος. Αναφερόμαστε στο μαοϊκό «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», που επανέλαβε σε ανύποπτους καιρούς ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Σε υπαρκτά προβλήματα απαντά με φανταστικούς ταξικούς πολέμους, ενισχύει με φληναφήματα και «δυναμικές ενέργειες» τις υπαρκτές ακροδεξιές τάσεις της κοινωνίας. Μην ξεχνάμε ότι αυτή η Αριστερά βρέθηκε στα ίδια χαρακώματα των «Αγανακτισμένων» με τους «νοικοκυραίους» που σήμερα ελεεινολογεί. Ενας από τους κατηγορουμένους για τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου υπήρξε στέλεχος ομάδας που πρωταγωνίστησε στις πλατείες της οργής. Αυτοσυστηνόταν δε ως «οικονομικός αντάρτης (…) υπέρμαχος ενός οργανωμένου, δίκαιου και αντιεξουσιαστικού δημοκρατικού πολιτεύματος». Αχταρμάς, όπως και οι διάχυτες αντιλήψεις στην ελληνική κοινωνία.
Πρέπει να διαλευκανθεί η υπόθεση της οδού Γλάδστωνος και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Οχι για να ικανοποιηθούν τα γινάτια κάποιων, αλλά γιατί έτσι εκπληρώνεται η «αστική δημοκρατία» που αυτοί συνηθίζουν να μισούν.