Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στα Σκόπια απέδειξε ότι και στη γειτονιά μας ζούμε σε παράξενους και σίγουρα αντισυστημικούς καιρούς. Ηταν, κατ’ αρχάς, μία ήττα για τη Δύση. Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. έκαναν το ίδιο μοιραίο λάθος που έγινε με την καμπάνια του «Ναι» στο ελληνικό δημοψήφισμα του 2015. Εφεραν όλους τους –διεθνείς– συστημικούς παράγοντες στα Σκόπια, από τη Μέρκελ μέχρι τον Μάτις. Απέναντι σε αυτή τη συμβατική και τεράστια καμπάνια υπήρξε μία βουβή κινητοποίηση μέσα από το Διαδίκτυο. Οπως συχνά συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, το «αντάρτικο» κέρδισε τον τακτικό στρατό.
Ο πρωθυπουργός των Σκοπίων δεν είναι ένας ιδιαίτερα χαρισματικός πολιτικός και η στήριξή του στο εσωτερικό είναι εξαιρετικά ρηχή. Θα επιχειρήσει τώρα να πείσει, ακολουθώντας τη συνταγή Τσίπρα το 2015, ότι το «Οχι» σημαίνει «Ναι». Πολύ δύσκολα θα περάσει, όμως, κάτι τέτοιο από τη Βουλή της γείτονος χωρίς νέες εκλογές. Η αναγκαστική συνταγματική αναθεώρηση, την οποία επέβαλε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας στην κυβέρνηση ως μέρος της συμφωνίας, απεδείχθη η πιο κρίσιμη δικλίδα ασφαλείας.
Οι κ. Τσίπρας και Κοτζιάς είχαν επενδύσει πολύ στις Πρέσπες, οι οποίες ήταν ενδεχομένως και ένα «χαρτί» σε σχέση με τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Κατά τα άλλα, αν το δει κανείς επιφανειακά, το πιθανολογούμενο ναυάγιο συμφέρει την κυβέρνηση γιατί απομακρύνει το σενάριο της προμελετημένης ρήξης Τσίπρα – Καμμένου. Υπάρχουν όμως πολλοί που πιστεύουν ότι η ρήξη θα βόλευε και τους δύο…
Τώρα πώς θα γίνει από εδώ και πέρα ένας πολιτικός που διεκδικεί Νομπέλ για τις «Πρέσπες» να συγκυβερνά με έναν πολιτικό που τις θεωρεί μία εγκληματική συμφωνία, είναι ένα ζήτημα. Αλλά είπαμε, εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε…