«Και τι θα γίνει αν πιάσει καμιά νεροποντή και τα σύρει όλ’ αυτά στη θάλασσα;» ρώτησε κάποια στιγμή ο Κυριάκος Μητσοτάκης τη Μαρία – Δήμητρα Νιούτσικου, διοικήτρια του Κέντρου Υποδοχής και Ταυτοποίησης στη Σάμο; Και εκείνη τον αποστόμωσε: «Υπάρχουν ειδικά υπόστεγα. Εξάλλου, έχουν ενημερωθεί στις γλώσσες τους». Δεν νομίζω ότι απαρίθμησε τις γλώσσες τους, αραβικά της Αλγερίας, διαλέκτους υποσαχάριες, σουαχίλι. Η διοικήτρια ήταν ιδιαιτέρως βιαστική και φρόντιζε να δείξει την απαρέσκειά της για τους περίεργους και αδιάκριτους επισκέπτες. Και αυτοί δεν σέβονταν τον χρόνο της. Της ζητούσαν να προχωρήσουν πιο μέσα στις σκηνές, να δουν λίγο παρακάτω, ρωτούσαν τι είναι τα σημάδια στα χέρια των παιδιών. Καμία σχέση με τον σύντροφο Βίτσα, ο οποίος προ μηνών είχε ευαρεστηθεί να επισκεφθεί το κέντρο και ήταν όλο χαμόγελα και συγχαρητήρια και «τα κάνουμε τόσο καλά, που δυσκολευόμαστε να τα κάνουμε καλύτερα». Αλλο πράγμα η Αριστερά. Δεν έχει τύχει, ευτυχώς, να συνομιλήσω πολιτικά με την κυρία διοικήτρια, όμως η εμφάνισή της παραπέμπει σε φοιτητικό κίνημα στην ωριμότητά του – κοινώς στην εποχή που απέκτησε μισθό. Εντύπωση που την επιβεβαίωσαν οι μαρτυρίες όσων συνόδευαν τον Κ. Μητσοτάκη. Εμαθα επίσης ότι είναι ανιψιά του κ. Φλαμπουράρη – τώρα τι ανιψιά μη με ρωτήσετε. Δεν πα να είναι και ανιψιά της Μάγιας Μελάγιας.
Δεν έμαθα αν οι επισκέπτες είχαν την αγένεια να ρωτήσουν την ανιψιά του κ. Φλαμπουράρη τι ποσό χρησιμοποίησε από το ενάμισι δισεκατομμύριο της Ε.Ε. Ελπίζω να μην έφθασαν ώς εκεί. Φτωχοί άνθρωποι είναι, ζουν σε σκηνές, σε ένα πεδίο βολής του στρατού έξω από το Βαθύ, ευτυχώς ανενεργό, τρώνε από ένα φορτηγό τροφοδοσίας, και έχουν και είκοσι ολόκληρες τουαλέτες για τις ανάγκες τους. Οι τυχεροί μένουν σε κοντέινερ που διαθέτουν τουαλέτες για τις δικές τους ανάγκες. Πόσες ανάγκες πια να ικανοποιήσουμε. Το έδαφος επικλινές έχει στερεωθεί με πέτρες και καδρόνια, κάτι σαν τις πεζούλες των νησιών. Τα παιδιά τους μεγαλώνουν στη φύση και παίζουν στη λάσπη – όλοι μας παιδιά τρελαινόμασταν για λάσπες. Το βράδυ πάνε βόλτα στο Βαθύ. Πέντε με έξι αυτόφωρα την ημέρα για βιαιοπραγίες από μετανάστες, όμως στατιστικά δεν είναι πολλά. Αν σκεφτείς ότι εκεί μέσα ζουν γύρω στις 3.500.
Εξαλλη η ανιψιά. Περίμενε να φύγει ο Μητσοτάκης και τηλεφώνησε στον θείο. «Ηρθαν οι δεξιοί να μας την πουν, θείε. Τι να κάνω;» «Τίποτε, παιδί μου. Θα μας δώσουν το Νομπέλ Ειρήνης και όλοι αυτοί θα κρύβονται».
Η καταδίκη των μεταναστών στην εξαθλίωση τους οδηγεί στη ριζοσπαστικοποίηση και στη σύγκρουση με τους ντόπιους, εμάς δηλαδή. Μακριά από μένα η σκέψη ότι αυτό επιθυμούν όσοι διαχειρίζονται τη Μόρια ή το Βαθύ.