Γιάννης Στουρνάρας: Κουμπούρες

Γιάννης Στουρνάρας: Κουμπούρες

2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μπορεί κανείς να προσπεράσει για λίγο το ερώτημα, αν πρέπει ή δεν πρέπει ο κεντρικός τραπεζίτης να σχολιάζει τις εξελίξεις στο χρηματιστήριο – αν θα βοηθούσε μια επίσημη παρέμβασή του ή αν θα δημιουργούσε την εντύπωση ότι η διακύμανση στην αγορά αντανακλά όντως κάποιον συστημικό κίνδυνο.

Μπορεί κάποιος, για χάρη της συζήτησης, να θεωρήσει ότι ο Τζανακόπουλος και ο Παππάς –που καταγγέλλουν την ενεργό σιωπή του Στουρνάρα– ξέρουν καλύτερα από τον Στουρνάρα ποιο είναι το πρωτόκολλο διαχείρισης μιας τέτοιας κρίσης. Ακόμη κι αν ίσχυαν όλα αυτά, ποιο είναι το όφελος από τη δημόσια αντιπαράθεση με τον σιωπηλό διοικητή;

Ποιον εξυπηρετεί η εικόνα μιας κυβέρνησης που, ενώ η εμπιστοσύνη προς τη χώρα και τις τράπεζές της κλονίζεται, επιδίδεται σε ανοιχτό πόλεμο κατά του κεντρικού τραπεζίτη; Μάλλον δεν εξυπηρετεί ούτε την ίδια την κυβέρνηση, που, ακόμη κι από τη σκοπιά του στενού κομματικού συμφέροντος, θα ήθελε να επικρατήσει γρήγορα ηρεμία.

Ηρεμία με κουμπουριές δεν γίνεται. Ο στόχος να μπει πάλι ένα πολιτικό σκιάχτρο στο κάδρο της κρίσης φαίνεται ότι επικράτησε της ανάγκης για κατευνασμό. Φαίνεται έτσι, αλλά στην πραγματικότητα είναι ακόμη χειρότερο. Ο στενός κυβερνητικός πυρήνας –στον οποίο ανήκουν τόσο ο Τζανακόπουλος όσο και ο Λιάκος, τόσο ο Τσακαλώτος όσο και Παππάς– εργάζεται ταυτόχρονα και για τους δύο, ασύμβατους, στόχους: Την ώρα που οι μισοί συνεργάζονται κανονικά με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, οι άλλοι μισοί σκαρφαλώνουν στα κάγκελα των media για να τον καταγγείλουν.

Το ερώτημα εάν αυτή η διγλωσσία είναι σκόπιμη ή απότοκη διάλυσης σε ένα σύστημα εξουσίας που φθίνει, δεν έχει σημασία για το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα είναι μεν συγκυριακό. Αλλά η «συγκυρία» δεν είναι μοίρα σκοτεινή. Αντιθέτως. Την είχαμε δει να πλησιάζει αργά και πανηγυρικά.

Οι ίδιοι οι επικριτές του Στουρνάρα, υπονομεύοντας ασυναίσθητα τον εαυτό τους, θυμίζουν ότι ο κεντρικός τραπεζίτης ζητούσε επίμονα προληπτική πιστωτική γραμμή. Τώρα αποδεικνύεται ότι δεν τη ζητούσε από φθόνο – επειδή τάχα ήθελε να ματαιώσει τον συριζαϊκό άθλο της καθαρής εξόδου.

Τώρα η πρόγνωση για τους κινδύνους που θα αντιμετώπιζε βιαίως απογαλακτιζόμενη, στο άνοιγμα ενός νέου κύκλου ανόδου των επιτοκίων, μια χώρα που παρέμενε αναξιόχρεη, δεν είναι πια απλώς μια πρόγνωση. Είναι μια διεθνής πραγματικότητα που διασταυρώνεται με το εσωτερικό πολιτικό ρίσκο: Με τα αλυσιδωτά σινιάλα προς τις αγορές ότι στην Αθήνα συντελείται ήδη ο προαναγγελθείς προεκλογικός εκτροχιασμός.

Οι στουρναροφάγοι ισχυρίζονται τώρα ότι αυτή η αλληλουχία εντελώς προβλέψιμων αντιξοοτήτων είναι «σχέδιο αποσταθεροποίησης». Είναι σαν να ισχυρίζεται ο ευθυμήσας οδηγός του Panda ότι τον τράκαρε το Κοινοβούλιο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή