Η αποτυχία των οργανισμών στην πρόβλεψη των μεγάλων κρίσεων είναι εκπληκτική: το 2009 έβλεπαν μία μόνον οικονομία σε ύφεση και πριν τελειώσει εκείνο το έτος 32 οικονομίες είχαν αρνητική πορεία. Η Ελλάδα όμως είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που παγιδεύτηκε στην ύφεση και μάλιστα τόσο βαθιά, χάνοντας το 26% του κατά κεφαλήν ΑΕΠ μεταξύ 2007 και 2013. Στον κατάλογο που εμφάνισε προχθές το ΔΝΤ δεν περιλαμβάνονται ούτε καν οι χώρες-δορυφόροι της Σοβιετικής Ενωσης παρά μόνον η ίδια η Ρωσία που μεταξύ 1990, έτος κατάρρευσης του καθεστώτος και μέχρι το 1998 έχασε το 42% του ΑΕΠ, κατά κεφαλήν. Οι κύριες αιτίες που οδήγησαν σε προβλέψεις που δεν επιβεβαιώθηκαν είναι: Απρόβλεπτες αιτίες (πόλεμος, φυσικές καταστροφές), πτώσεις τιμών βασικών προϊόντων, κρίσεις στην οικονομία (τραπεζικές, εξωτερικές, κ.λπ.) και το πέρασμα από μια «καθοδηγούμενη» οικονομία σε μια απελευθερωμένη οικονομία της αγοράς.
Υποστηρίζω ότι για την Ελλάδα, εκτός από την αυτονοήτως δυσμενή επίδραση που είχαν η διεθνής χρηματοοικονομική κρίση και η ξαφνική ακύρωση της πιστωτικής επέκτασης μέσω νέων δανείων, το μέγεθος και η διάρκεια της ύφεσης πρέπει να εξηγηθούν από τη στρεβλή λειτουργία της αγοράς. Επιβεβαιώνεται αυτό και από την παράταση της κρίσης. Τόσο το νέο επεισόδιο ύφεσης του 2015 όσο, και κυρίως, η παγίδα στασιμότητας του 2016-19 είναι αποτέλεσμα της στρεβλής σχέσης μεταξύ ενός μεγάλου και πολιτικά εξαρτημένου κράτους και του μικρού αλλά διεθνοποιημένου ιδιωτικού τομέα.
Η διακυβέρνηση του κ. Τσίπρα έχει το μέγιστο μερίδιο ευθύνης σε ό,τι αφορά την αποτυχία της χώρας να καλύψει το χαμένο έδαφος, επειδή ακριβώς υπερασπίζεται και επιδιώκει την αναστήλωση αυτού ακριβώς του μοντέλου του κρατικού καπιταλισμού, που υπήρξε η κύρια αιτία υπερέντασης των φαινομένων της κρίσης. Σύμφωνα με τα στοιχεία της εν λόγω έρευνας, από τις 92 χώρες που αντιμετώπισαν μια απότομη βύθιση, το ΑΕΠ σε 45 από αυτές παρέμεινε κάτω από το επίπεδο που είχε πριν από την κρίση. Αποδεικνύεται πόσο λανθασμένη ήταν η πρόβλεψη του κ. Τσίπρα που ενώ κατηγορούσε με τον πιο τραχύ τρόπο τους προκατόχους του για τη μεγάλη απώλεια εισοδημάτων, περίμενε ότι θα λειτουργήσει εντυπωσιακά το «ελατήριο» της οικονομίας.
Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι μια διάψευση από την ανάποδη: όλοι οι οργανισμοί βλέπουν ότι μετά το 2019 θα σερνόμαστε στο +1% όταν η οικονομία χρειάζεται πάνω από 4% για να επιτύχει την πραγματική βελτίωση της ζωής μας.