Είναι δύσκολο, αλλά ας προσπαθήσουμε να το φανταστούμε: Στις 26 Ιανουαρίου 2015, ο νικητής των εκλογών Αλέξης Τσίπρας, που υστερεί κατά δύο έδρες από την πλειοψηφία που θα του επέτρεπε να κυβερνήσει άνευ συμμάχου, συναντά τον ΑΝΕΛληνα Πάνο Καμμένο. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Αλλά μακριά και από τα μη «πραγματιστικά» στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που πριν προλάβουν να χαρούν, μούδιασαν, λυπήθηκαν και μάλλον θύμωσαν (σιωπηρά) από την επιλογή του προέδρου τους. Ο οποίος πάντως είχε ήδη δείξει, σε όσους είχαν μάτια για να βλέπουν και αυτιά για ν’ ακούνε, ότι δεν ήταν απλώς πρόεδρος. Αρχηγός ήταν. Α λα Ανδρέα.
Η περίφημη «καλή χημεία» των δύο κομματικών ηγετών, που πρωτοεμφανίστηκε όταν συνέπεσαν στις διακοπές τους σε κάποιο νησί του Αιγαίου, απλούστευσε τα πράγματα. «Και ποιο υπουργείο θα προτιμούσες, Πάνο;» ρωτάει ο μέλλων πρωθυπουργός. Ο Πάνος δεν το πολυσκέφτεται, δεν είναι άλλωστε και στα γνωρίσματά του αυτό.
Ως νεοδημοκράτης υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής επί Κώστα Καραμανλή (αλήθεια, τότε δεν ήταν «ακροδεξιός», «ψεκασμένος» κτλ.;), είχε ήδη κατακτήσει τη θάλασσα. Απέμεναν η στεριά κι ο ουρανός. Αρα; Αρα, υπουργός Εθνικής Αμυνας. Ο κ. Τσίπρας το αποδέχτηκε, αφού πρώτα συνεννοήθηκε με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτοτε θαυμάζουμε μεν τον κ. Καμμένο να προβάρει στρατιωτικές στολές, να κυβερνάει πολεμικά σκάφη και αεροσκάφη. Την ίδια όμως στιγμή, τρέμει η ψυχούλα μας για το τι μπορεί να προκαλέσει η έφεσή του στην πολεμόχαρη ρητορική. Στον καθρέφτη που κρατούν μπροστά του οι φαντασιώσεις του ο κ. Καμμένος προβάρει τη στολή του υπουργού Επίθεσης, όχι του υπουργού Αμυνας. Κι αυτό όταν οι απέναντι, ο Ταγίπ Ερντογάν και οι υποτακτικοί του, προβάρουν τη στολή του Πορθητή και μας θυμίζουν συνεχώς το ’22.
Επιτιθέμενος χθες, για πολλοστή φορά, στην ίδια την κυβέρνηση της οποίας είναι στέλεχος, ο κ. Καμμένος πρόσφερε τη Λάρισα, τον Βόλο και την Αλεξανδρούπολη στους Αμερικανούς, για να αυξηθούν οι βάσεις εκείνων και οι δικοί μας κίνδυνοι. Επιπλέον, ανακοίνωσε ένα «δεύτερο σχέδιο» για το πρόβλημα με την ΠΓΔΜ, εξαντλητικά επεξεργασμένο επί δωδεκάλεπτο. Ο «εθνικός στόχος» του είναι να περισωθεί ο ίδιος και το κόμμα του, αποφεύγοντας το δίλημμα με ποιους θα παν και ποιους θ’ αφήσουν.
Ας μην ξανακούσουμε τώρα τα περί «καλής χημείας». Δεν τα δικαιώνουν η Φυσική, οι κλάδοι της Οπτικής και της Ακουστικής (όσα βλέπουμε κι όσα ακούμε). Ούτε η Λογική.