Σαν πολλή προσωπική αλληλογραφία δεν διακινείται στο Μέγαρο Μαξίμου; Ρωτάμε, διότι μετά την «αυστηρώς προσωπική» επιστολή παραίτησης ενός υπουργού (που δεν ξέρουμε αν απάντησε ο πρωθυπουργός, πάλι σε «αυστηρώς προσωπικό» επίπεδο) έχουμε και την προσωπική επιστολή του κ. Αλέξη Τσίπρα στη μάνα του αδικοχαμένου Ζακ Κωστόπουλου. Εικάζουμε ότι και αυτή είναι «αυστηρώς προσωπική», διότι αλλιώς θα την έδινε στη δημοσιότητα το γραφείο Τύπου του Μαξίμου και δεν θα χρειαζόταν να την ανακαλύψει η «Εφημερίδα των Συντακτών» για να τη δημοσιοποιήσει.
Σύμφωνα με το αποκλειστικό δημοσίευμα της εφημερίδας, η κ. Ελένη Κωστοπούλου «απευθύνθηκε στον Αλέξη Τσίπρα ζητώντας του να μεριμνήσει για τη δίκαιη τιμωρία όσων συμμετείχαν στη δολοφονία του παιδιού της. Η κ. Κωστοπούλου είχε αφιερώσει μεγάλο μέρος της επιστολής στον τρόπο που λειτούργησε η Ελληνική Αστυνομία…» (30.11.2018). Στην απάντησή του ο πρωθυπουργός δεν λέει ρητώς κάτι για τη στάση των αστυνομικών στο συγκεκριμένο συμβάν, αλλά αναφέρει περιγραμματικώς ότι «συμφωνώ απόλυτα με την έκκλησή σας για διεξοδική διερεύνηση όλων των πτυχών της τραγικής υπόθεσης και της απόδοσης ευθυνών, σε όσους πιθανά με τις πράξεις τους ή τη στάση τους προκάλεσαν ή επέτρεψαν την απώλεια της ζωής του Ζακ. Αυτή τη βούληση έχω εκφράσει δημοσίως και προς τους αρμόδιους θεσμούς του κράτους και της Δικαιοσύνης».
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι γιατί δεν δόθηκε στη δημοσιότητα αυτή η αλληλογραφία κι έπρεπε να ψάχνουν οι δημοσιογράφοι για να τη δημοσιεύσουν, σε αντίθεση με την άλλη επιστολή του κ. Κοτζιά που ουδείς γνωρίζει την τύχη της; Να θεώρησαν στο Μέγαρο Μαξίμου ότι δεν μας αφορούν όσα επακολούθησαν τον φόνο που συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία; Να κρύβει ο πρωθυπουργός ότι συμπαραστέκεται στη χαροκαμένη μάνα; Να ντρέπεται που σαν κουτσομπόλα της γειτονιάς κακολογεί και πάλι τα «εξώλης και προώλης» μέσα ενημέρωσης, μέρος των οποίων «υποδαυλίζει αυτόν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, αλλά και να υποκαθιστά, για ακόμη μία φορά, τη Δικαιοσύνη ή, ακόμα χειρότερα, να προσβάλλει, προς χάριν της τηλεθέασης, έναν συμπολίτη μας που έχασε με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο τη ζωή του»;
Δεν ξέρουμε τι απ’ όλα συμβαίνει, αλλά απαιτείται κάποια δεοντολογία στην επικοινωνιακή πολιτική του Μαξίμου. Δεν εννοούμε να μην υπερβάλλουν με τα non paper. Το παραξήλωσαν. Ούτε να μη βρίζουν τους αντίπαλους. Εκεί κι αν του ’χουν βγάλει τα μάτια. Αλλά να καθιερώσουν ότι τα εν δήμω μη εν οίκω. Δηλαδή οι δημόσιες υποθέσεις δεν είναι προσωπικές. Ούτε αυστηρώς ούτε χαλαρώς. Κι όταν τους ζητείται από την αντιπολίτευση ένα δημόσιο έγγραφο, όπως είναι η επιστολή παραίτησης υπουργού, να το δίνουν. Δεν τους ανήκει για να το κρύψουν…