Στη συνάντηση που είχε με τον Ελληνα ομόλογό του στη Μόσχα, ο Ρώσος υπουργός Αμυνας «τόνισε ότι η Μόσχα παρακολουθεί με προσοχή και ανησυχία την ενδυνάμωση της επίδρασης των ΗΠΑ και των χωρών του ΝΑΤΟ στο έδαφος της Ελλάδας», σύμφωνα με τις δηλώσεις της ρωσικής πλευράς μετά το τέλος της συνάντησης. Ο συνομιλητής του, ο Πάνος Καμμένος, φαντάζομαι δεν θα ένιωσε καμία κατάπληξη ακούγοντας τα παράπονα του Ρώσου, αφού εκείνος ήταν που πήγε στην Ουάσιγκτον και αυτοπροσώπως τους πρότεινε να ανοίξουν υποκατάστημα του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, για να τακτοποιηθεί αμυντικά η εκκρεμότητα της ΠΓΔΜ.
Εκείνο που μου κάνει εντύπωση δεν είναι η αναισθησία και ο κυνισμός, που είναι όλα απαραίτητα για μια τόσο εμφανώς διπρόσωπη στάση, αλλά το ότι ο Ελληνας υπουργός υποστήριξε ότι «η Ελλάδα παραμένει στρατηγικός (!) εταίρος της Ρωσίας», διότι αυτό πληροφορούμεθα από τις σχετικές ανταποκρίσεις. Λες και το επίθετο «στρατηγικός» δεν έχει συγκεκριμένη σημασία, αλλά είναι απλώς ο υπερθετικός βαθμός του «σημαντικός» και περίπου συνώνυμο του «σούπερ», του «ουάου», του «άπαιχτος» κ.λπ.
Καλά να έχεις το θράσος της αντιφατικότητας, ας πούμε ότι αυτό το καταλαβαίνω. Αλλά να ονομάζεις κι από πάνω το άσπρο μαύρο; Προσβάλλεις, κατ’ αρχάς, τη νοημοσύνη του συνομιλητή σου, έπειτα του ακροατηρίου στο οποίο απευθύνεσαι και, τέλος, του ίδιου του εαυτού σου. Δυσκολεύομαι να το καταλάβω, ίσως επειδή έχω το ελάττωμα (κατασκευαστική κακοτεχνία, θα το έλεγα…) να παίρνω τη γλώσσα πολύ σοβαρά. Γι’ αυτό και συχνά ξεχνώ τη βασική διάκριση μεταξύ «απατεωνίας» και πολιτικής, δηλαδή ότι στη δεύτερη οι αρλούμπες και επιτρέπονται και επιβραβεύονται, εφόσον υπάρχει από κάτω ένα αποβλακωμένο κοινό, το οποίο τις καταπίνει αμάσητες. Στις δημοκρατίες, η εξαπάτηση είναι μέσα στο παιχνίδι.
Δεν έχει μεγάλη διαφορά αυτό που κάνει ο Π. Καμμένος από την απάντηση που δίνει η κυρία Θεανώ (της παραδοσιακής ελληνικής κουζίνας, πίτες, γεμιστά κ.λπ.) όταν τη ρωτούν πόσα παιδιά έμειναν εφέτος εκτός παιδικών σταθμών. «Κοιτάξτε, δεν έμεινε κανένα παιδί που ο γονιός του βρήκε θέση». Είναι, π.χ., σαν να ρωτάς πόσοι χάθηκαν στο ναυάγιο και να σου απαντά ο αρμόδιος ότι δεν χάθηκε κανένας που δεν ήταν μέσα στο πλοίο. Δεν ξέρω αν στην περίπτωση αυτή το θράσος της απάντησης ενισχύεται από την ελαφρότητα ή τη γαϊδουριά, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Σε περίοδο δημοκρατίας, δεν νομίζω η χώρα να έχει βρεθεί ποτέ στα χέρια τόσο επικίνδυνων και τόσο ξεδιάντροπα προσκολλημένων στην εξουσία ανθρώπων όσο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Γι’ αυτό, είναι αστείο να συζητούμε στα σοβαρά για την αναθεώρηση του Συντάγματος που προτείνει ο Τσίπρας. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για διαφημιστική καμπάνια που απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ προς τους αριστερούς ψηφοφόρους. Για να προσελκύσει την ψήφο τους, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διστάζει να προτείνει την αλλαγή του πολιτεύματος προς την κατεύθυνση της θεσμοθέτησης του λαϊκισμού και της ακυβερνησίας.
Παρ’ όλα αυτά, είναι πολύ σωστή η απόφαση της Ν.Δ. να συμμετάσχει στη συζήτηση. Θα ήταν εγκληματική ανευθυνότητα εάν επέτρεπε στον ΣΥΡΙΖΑ να ασχημονεί ανεξέλεγκτος εις βάρος του Συντάγματος, χωρίς αντίλογο. Αυτό άλλωστε επεδίωκε η κυβέρνηση, με την εξαρχής επιθετική στάση απέναντι στην αντιπολίτευση. (Οπως και στο Μακεδονικό, ξεκίνησαν με σκοπό να απομονώσουν την αντιπολίτευση στη γωνία.) Το επιβεβαιώνει ο θυμός της κυβερνητικής απάντησης στην απόφαση της Ν.Δ.: «Εστω και στο παρά πέντε, έστω και υπό το βάρος της λαϊκής κατακραυγής για την εξόφθαλμη απόπειρα απόδρασης από την αναθεώρηση, προκειμένου να διατηρηθεί ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, η ολική κυβίστηση της Ν.Δ. είναι καλοδεχούμενη». Τέτοιος απροκάλυπτος χλευασμός φανερώνει ότι θα προτιμούσαν να παίξουν με το Σύνταγμα ανενόχλητοι. Ευτυχώς, η Ν.Δ. δεν τους έκανε τη χάρη!
Αγκαλιές
Δεν θέλω να είμαι κακός, κάθε άλλο. Απλώς, δίνω ίσως μεγαλύτερη σημασία από όση θα έπρεπε στη σαφήνεια και στην ακρίβεια της έκφρασης. Διαβάζω, ας πούμε, για το περιστατικό με τους Τσίπρα και Φίλη, μετά την ομιλία του πρωθυπουργού για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Ο Τσίπρας, λέει, «αγκάλιασε» τον Φίλη και, ενώπιον των δημοσιογράφων, αναρωτήθηκε γιατί αυτή η αφωνία εκ μέρους του πρώην υπουργού Παιδείας. Οι δημοσιογράφοι, με τη σειρά τους, εστίασαν το ενδιαφέρον τους στην πολιτική ερμηνεία του περιστατικού, δηλαδή στον υπαινιγμό του Τσίπρα ότι οι προτάσεις του για την αναθεώρηση ικανοποίησαν τόσο τον Φίλη, ώστε αυτός να πάψει την κριτική στην κυβέρνηση. Ομως το θέμα, δηλαδή το αξιοπερίεργο και αξιομνημόνευτο, ήταν άλλο και οι δημοσιογράφοι το προσπέρασαν: Πώς ο Τσίπρας «αγκάλιασε» τον Φίλη; Από καθαρά τεχνικής απόψεως, θέλω να πω, πώς αγκαλιάζει κάποιος τον Φίλη, δεδομένης της περιμέτρου του;