«Δεν είναι αυτό που νομίζεις». Φράση-κλειδί της ενδοσυζυγικής συνεννόησης. Η Αριστερά τη μετέτρεψε σε φράση-κλειδί της πολιτικής της. Η πραγματικότητα της ζωής στη χώρα δεν είναι αυτή που βλέπουμε με τα μάτια μας. Αυτή είναι ένα «νόμισμα», ένα «φάσμα», σαν της Ελένης στην Τροία που θα έλεγε και ο Ευριπίδης. Η πραγματικότητα είναι αυτή που μας λέει η κυβέρνηση ότι είναι: η οικονομία καλπάζει, οι επενδυτές συνωστίζονται στα σύνορα, τα πανεπιστήμια ξεχειλίζουν από γνώση και έρευνα, η μέση εκπαίδευση ανθοφορεί, η ασφάλεια μας πνίγει με την πλήξη της κανονικότητάς της. Τις προάλλες ο Γαβρόγλου δήλωνε πως είναι υπερβολή ότι γίνεται εμπόριο ναρκωτικών σε όλους τους πανεπιστημιακούς χώρους, αφού η δραστηριότης ασκείται μόνον από ορισμένους. Και χθες ο Βίτσας μας διαβεβαίωσε ότι είναι υπερβολές όσα γράφονται για τη Μόρια, αφού τα παιδιά εκεί είναι εμβολιασμένα και παρακολουθούν και μαθήματα μουσικής.
Ο «βολονταρισμός», ο βιασμός της πραγματικότητας από τη βούληση ορισμένων, είναι ίδιον της αριστερής πολιτικής. Η παρ’ ημίν Αριστερά, όμως, διαθέτει μία επιπλέον ιδιότητα: οι σημερινοί της ηγέτες έμαθαν την πολιτική από το φοιτητικό κίνημα της μεταπολίτευσης. Χρησιμοποιώντας τα τεχνάσματά του κατέκτησαν την εξουσία και με την ίδια τεχνογνωσία την ασκούν. Το ανησυχητικό είναι ότι το φοιτητικό κίνημα, η παγίδα που έριξε η δικτατορία στη δημοκρατία, κατήργησε τη δημοκρατία. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι κάθε χρόνο οι φοιτητικές παρατάξεις διαφωνούσαν ως προς τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών. Η καθεμία έβγαζε τα δικά της ποσοστά. Ετσι γεννήθηκε η βάναυση αναρχία που έχει αποσαθρώσει την εκπαιδευτική λειτουργία των ιδρυμάτων. Αυτή η Αριστερά μάς κυβερνά. Θα παλέψει έως την τελευταία στιγμή με διάφορα τεχνάσματα να αποφύγει τον αφανισμό της, ήτοι την αυτοδυναμία της Ν.Δ. Θα διασύρει, θα μπερδέψει τις εκλογές, αυτοδιοικητικές, ευρωπαϊκές, βουλευτικές, θα έχει οδηγήσει την οικονομία στο σημείο που θα χρειάζεται νέο μνημόνιο για την επιβίωσή της, ώστε να μην παραδεχθεί την ήττα της. Δεν εννοώ ότι δεν θα αναγνωρίσει τα ποσοστά. Εννοώ ότι και σ’ αυτήν την περίπτωση θα λέει «δεν είναι αυτό που νομίζεις». Χάσαμε μεν, δεν χάσαμε δε.
Για να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η νοοτροπία αυτή μπορεί να θυμίζει Πάολο Κοέλιο –«αν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να στο δώσει»–, κοινώς είναι προϊόν χαμηλοτάτου διανοητικού επιπέδου, βγήκε όμως μέσα από τα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που φοβάται τόσο πολύ την πραγματικότητά της, ώστε φρόντισε να καταστρέψει τις λέξεις που την περιγράφουν. Το τσούρμο αυτό είναι δικά μας παιδιά. Οχι μόνον επειδή τα ψήφισαν πολλοί, αλλά επειδή τα διαμόρφωσαν.