Με διαφορά ενός 24ώρου έγιναν δύο μαφιόζικες επιθέσεις, αυτήν την εβδομάδα, η μία στην Ακτή Κονδύλη και η άλλη στην Ανω Βούλα. Στην πρώτη περίπτωση το θύμα τραυματίστηκε, στη δεύτερη έπεσε νεκρό από τα πυρά. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών, η πρώτη εκτίμηση. «Νονοί» της νύχτας, συμβόλαια θανάτου, διακίνηση ναρκωτικών και άλλα συναφή. Το ίδιο διάστημα, περίπου, συνελήφθησαν τρεις 15χρονοι για επιθέσεις με πέτρες και αεροβόλα σε λεωφορεία του ΟΑΣΑ. Νύχτα δρούσαν κι αυτοί «κοντά σε υπόγειες διαβάσεις για να μπορούν να διαφύγουν», σύμφωνα με μαρτυρίες. Ποιος ξέρει «αν οι πιτσιρικάδες το έκαναν για παιχνίδι ή έχουν ψυχολογικά προβλήματα», δήλωσε κάποιος αρμόδιος, με τη δεύτερη εκδοχή να είναι, ούτως ή άλλως, δεδομένη. Κουκουλοφόροι επιτίθενται με καδρόνια και καταστρέφουν εξοπλισμό στο Πάντειο, ο «Ρουβίκωνας» έχει καθιερώσει σχεδόν εβδομαδιαίες επισκέψεις όπου το κρίνει αναγκαίο, διακινητές και χρήστες ναρκωτικών περιφέρονται μέσα και έξω από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Προχθές το βράδυ, Ρομά επιτέθηκαν σε περιπολικό τραυματίζοντας τους επιβαίνοντες αστυνομικούς.
Το σταθερό αίτημα για «μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη αστυνόμευση» προσκρούει τόσο στις ελλείψεις προσωπικού και εξοπλισμού, όσο και στα φαινόμενα διαφθοράς που εντοπίζονται μέσα στα σώματα ασφαλείας.
Συνοψίζοντας τα προβλήματα διαφεύγουν ίσως οι αποχρώσεις, η γενική εικόνα όμως δεν επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό αφού κάθε εβδομάδα η βία και η ανομία κατέχουν περίοπτη θέση στην ημερήσια ατζέντα. Χρόνο με τον χρόνο, ώρα με την ώρα, οι «κανόνες της νύχτας» κερδίζουν ζωτικό χώρο σε ό,τι αποκαλούμε καθημερινότητα της πόλης.
Δεν επισημαίνεται πρώτη φορά το θέμα. Το παράδοξο είναι ότι όσο επισημαίνεται, τόσο και χειροτερεύει. Οι γκανγκστερικές συμπεριφορές αναπτύσσονται ταχύτατα στο θερμοκήπιο της ατιμωρησίας. Αν σχολιάσουμε ότι απουσιάζουν η πυγμή και η βούληση από την κυβέρνηση, ανακυκλώνουμε τα ίδια. Είμαστε ένα βήμα πιο πίσω στην ερμηνεία της μη δραστικής παρέμβασης, που εξαντλείται, συνήθως, σε ανακοινώσεις. Συμβαίνει κάτι χειρότερο: φουντώνουν οι εκτός νόμου συμπεριφορές γιατί η κυβέρνηση δεν τις αξιολογεί ως σοβαρό πρόβλημα. Δεν δίνει σημασία. Αντί να φροντίσει να λειτουργήσει το κράτος, εξαντλεί το ενδιαφέρον της στην ανάπτυξη του πελατειακού κράτους. Μόνο που το δεύτερο όχι απλώς δεν ενισχύει το πρώτο. Αντίθετα, το αποδυναμώνει, το ευτελίζει, το εξαχρειώνει.