Το γεγονός είναι βεβαίως οικτρό και καταδικαστέο: σε επίσημη τελετή κάπου στη Μακεδονία, ο κόσμος αποδοκίμασε, γιουχάρισε, έκραξε –πείτε όπως θέλετε– την αγέρωχη Κατερίνα Παπακώστα. Η Παπακώστα τυπικά είναι πρόεδρος ενός «κινήματος», αλλά στην κυβέρνηση μετέχει ως επιρροή των ΑΝΕΛ. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ΑΝΕΛ γιουχάρονται για τη στάση τους στο Μακεδονικό.
Στάση ύπουλη και ιδιοτελής, διότι, αν το Μακεδονικό ήταν η κορυφαία προτεραιότητα των ΑΝΕΛ, θα όφειλαν να αποσύρουν τώρα τη στήριξή τους στην κυβέρνηση, ώστε αυτή να καταρρεύσει και μαζί της να παρασύρει και τη συμφωνία των Πρεσπών. (Μην πω ότι οι ΑΝΕΛ θα όφειλαν να το έχουν κάνει προτού ακόμη υπογραφεί η συμφωνία στις Πρέσπες…) Αυτό καταλαβαίνει από τη στάση των ΑΝΕΛ ένας άνθρωπος με τον κοινό νου. Καταλαβαίνει, επίσης, ότι για τους ΑΝΕΛ προέχει η συμμετοχή τους στην εξουσία και, γι’ αυτό, θυσιάζουν «το δάκρυ του Κωνσταντίνου Καραμανλή», που έλεγε ο Καμμένος σε στιγμές υψηλού λυρισμού. Το θυσιάζουν, επειδή γνωρίζουν ότι η συμφωνία θα υπερψηφιστεί στη Βουλή, ακόμη και αν οι ίδιοι απόσχουν ή καταψηφίσουν. Αυτό προκαλεί την αγανάκτηση του κόσμου στη Μακεδονία, η οποία εκφράζεται με τον πιο ήπιο τρόπο από εκείνους που του δίδαξαν ο ΣΥΡΙΖΑ και το αντιμνημονιακό κίνημα: με αποδοκιμασίες και προπηλακισμούς.
Φυσικά, η Παπακώστα παρέμεινε αγέρωχη στο κράξιμο, διότι η τύρβη του κόσμου δεν καταφέρνει να φθάσει εκεί στα ολύμπια ύψη όπου κινείται η σκέψη της (και, υποθέτω, συνομιλεί με τους μεγάλους της Ιστορίας…) Την επομένη, ωστόσο, η Αικατερίνη έγραψε στο αγαπημένο της ημερολόγιο (το Facebook) τα εξής: «Θέλεις να γίνεις Μεγάλος, πάψε να είσαι μικρός». Ακολουθούν αποσιωπητικά, που υπογραμμίζουν την επιγραμματικότητα της ρήσης και συνεχίζει: «Για να είναι η Ελλάδα ισχυρή πρέπει να αφήσουμε πίσω και στην άκρη όσους τη μικραίνουν. Εργάζομαι με αφοσίωση για τον σκοπό αυτό και αντιλαμβάνομαι ότι έχω γίνει Στόχος. Ψυχραιμία…». Ελπίζω μια μέρα ότι θα κλάψω από τα γέλια, διαβάζοντας τα απομνημονεύματά της…
Διάβαζε τότε;
Ανησυχώ πολύ. Η πρόεδρος Φώφη (επάγγελμα: Γεννηματά) έχει σοβαρό πρόβλημα μνήμης. Από τα Δωδεκάνησα, όπου πραγματοποίησε τριήμερη περιοδεία, δήλωσε το εξής: «Οι κύριοι Τσίπρας και Μητσοτάκης τσακώνονται ποιος είναι ο πιο καλός ο μαθητής στη σχολή λιτότητας του Βερολίνου και των Βρυξελλών».
Δηλαδή, αναρωτιέμαι, η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ μάς λέει ότι, τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ εξευτελίστηκε πλήρως (μια ροπή του λίαν απαγορευμένη και περιφρονημένη κ.λπ.), έρχεται το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ ως το γνήσιο αντισυστημικό κόμμα, που θα αντισταθεί στην Ευρώπη και θα συγκρουσθεί μαζί της. Δεν μας δουλεύει. Απλώς, ξεχνάει ότι επί ενάμιση χρόνο υπήρξε αναπληρώτρια υπουργός στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Γιατί δεν πρόβαλε τις αντιρρήσεις της τότε; Δικαιούμαι να υποψιάζομαι ότι δεν το έκανε, επειδή ήταν πλήρως ικανοποιημένη ως μέρος της επίπλωσης της τότε κυβέρνησης. Ισως πάλι να μην το κατάλαβε! Διάβαζε, ξέρετε, εκείνη την περίοδο για να γίνει αρχηγός…
Πέραν του προσωπικού, ωστόσο, αυτή η επιθετική στάση προς την Ευρώπη από το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ έχει και πολιτική σημασία. Είναι μια στάση που συντηρεί την εχθρότητα προς την Ευρώπη και στρέφει τις ευθύνες προς κάποιους άλλους. Δεν συνιστά υπέρβαση του προβλήματος, αλλά εγκλωβισμό μέσα στο πρόβλημα. Δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα ότι, είτε πράσινη είτε γαλάζια, η πολιτική της Πασοκαρίας (έννοια ευρύτερη εκείνης του ΠΑΣΟΚ) κατέληξε σε χρεοκοπία, αλλά το αρνείται. Απλώς επιβεβαιώνει ότι το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ δεν έχει σχέση με την Κεντροαριστερά. Είναι μια ιστορική εκδοχή του εθνικολαϊκισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ποταμίτες δεν άντεξαν εκεί μέσα και έφυγαν…
Κρατάτε απόσταση
Συγγνώμη, από ποιον ακούσαμε για πρώτη φορά τα περί υποτιθέμενης χρηματοδότησης της κυβέρνησης από τον Σόρος; Από τον Νίκο Κοτζιά, τον τέως υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος αποκάλυψε πρώτος ότι αυτή την καταγγελία εκτόξευσε εναντίον του ο Πάνος Καμμένος, στο περίφημο εκείνο υπουργικό, που οδήγησε τον Κοτζιά στην έξοδο. Δεν νομίζω ότι επιβεβαίωσε κανείς μέχρι τώρα. Ο Σπίρτζης μάλιστα είπε ότι δεν το άκουσε, επειδή μάλλον δεν πρόσεχε. Η δε επιστολή παραίτησης, που ίσως περιέχει περισσότερα στοιχεία, δεν έχει δοθεί στη δημοσιότητα. Επομένως, γιατί υπέβαλε μήνυση κατά παντός υπευθύνου ο τέως υπουργός; Συμπέρασμα: δεν βγάζεις άκρη με τον Κοτζιά, καλύτερα μην μπλέξεις…
Ακου να δεις
Επιτέλους! Μια φορά που μπορώ να πω κι εγώ ότι έπεσα από τα σύννεφα. Με πληροφορούν ότι ο Εντι Ράμα είναι η μοναδική περίπτωση εν ενεργεία πρωθυπουργού ο οποίος έχει συμμετάσχει ως καλλιτέχνης στην Μπιενάλε της Βενετίας. Το έργο του ήταν ένας τοίχος με τις μουντζούρες (doodles) που κάνει στα χαρτιά του όταν αφαιρείται. Ο Ράμα ήταν, ξέρετε, καλλιτέχνης προτού γίνει πολιτικός. Ο πατέρας του ήταν ο αγαπημένος γλύπτης του Εμβέρ Χότζα και ο ίδιος σπούδασε και δίδασκε στη Σχολή Καλών Τεχνών των Τιράνων. Ως καλλιτέχνη, μου λένε, τον αντιπροσωπεύει η γκαλερί της Μάριαν Γκούντμαν, στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, η οποία θεωρείται ότι ασκεί μεγάλη επιρροή στον χώρο της σύγχρονης τέχνης. Το γεγονός ότι είναι και ο Εντι Ράμα ένας από αυτούς ίσως μας λέει κάτι και για την αλβανική πολιτική και για το σύστημα της σύγχρονης τέχνης.