Χθες ήταν συγκεχυμένα τα πράγματα και δυσκολευόμουν να το πιστέψω. Σήμερα, που η κατάσταση έχει αποσαφηνιστεί πλήρως, είναι ακόμη πιο δύσκολο να το χωρέσει ο νους μου. Δηλαδή, ο Κοτζιάς έκανε μήνυση στην κυβέρνηση από την οποία παραιτήθηκε; Μόνο στον καιρό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τέτοια…
Αλλά και τι μήνυση! Δεν τολμάει να κατονομάσει τον Καμμένο ως εκείνον ο οποίος τον κατηγορεί ότι δήθεν χρηματοδοτείται από τον Σόρος, αλλά αφήνει τον εισαγγελέα να το συναγάγει από την έρευνα. Ο Κοτζιάς, με άλλα λόγια, όσο και αν πνίγεται από το δίκιο του, δεν τολμάει να βάλει ευθέως κατά του Καμμένου. (Ακόμη και στον προφορικό λόγο τον ονομάζει «η άλλη πλευρά»…) Προφανώς, φοβάται, γιατί ξέρει ότι χτυπώντας τον Καμμένο χτυπάει την κυβέρνηση. Μα και πώς να μην τον φοβάται ο Κοτζιάς; Αφού ήταν ο Καμμένος που τον έσπρωξε στην έξοδο. Ολα τελικά, ακόμη και η τρέλα, έχουν ένα όριο· και το όριο αυτό το θέτει η αυτοσυντήρηση. Ο Κοτζιάς βράζει μέσα του. Αν όμως προκαλέσει ή επισπεύσει την πτώση της κυβέρνησης, κάνει εχθρούς του και τους Συριζαίους. Και τότε, δεν θα του έχουν απομείνει παρά μόνον εχθροί – και ο αναπόφευκτος Τόσκας.
Φυσικά το συμβάν (πρώην υπουργός μηνύει την κυβέρνηση μετά την απομάκρυνσή του) είναι ανήκουστο. Ισορροπεί αβέβαια μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας και, πάντως, στερείται σοβαρότητας. Είναι, όμως, φυσιολογικό, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Δείτε μόνο ποιο ήταν το θέμα της χθεσινής ημέρας στον Υπαρκτό. Είμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε ότι ο κάθε συνταξιούχος θα πάρει πίσω τις μειώσεις χάρη σε μια δικαστική απόφαση. Λεπτομέρεια ότι μιλούμε για τουλάχιστον 10 δισεκατομμύρια. Εμείς έτοιμοι ξανά για την αυταπάτη του 2010, έτοιμοι να πιστέψουμε ξανά στο μαγικό ραβδί των αποφάσεων, δικαστικών ή πολιτικών, που μπορούν να παράγουν χρήμα. Την ίδια ώρα που η Ευρώπη επιμένει ότι τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρηθούν (δηλαδή να ισχύσουν οι νέες περικοπές στις συντάξεις, που έχουν ήδη ψηφισθεί), που η Ελλάδα είναι αποκλεισμένη από τις αγορές και οι προοπτικές για την οικονομία της ζοφερές.
Ας λάβουμε υπ’ όψιν ότι αυτά τα ανήκουστα συμβαίνουν σε μια χώρα στην οποία δημοσιεύεται έρευνα, σύμφωνα με την οποία το 43% των κατοίκων της πιστεύει ότι ο Τζορτζ Σόρος επηρεάζει την πολιτική της κυβέρνησης. Γιατί να σε εντυπωσιάζει το εύρημα ή γιατί να το αμφισβητείς, όταν υπήρξε κόσμος σε αυτή τη χώρα που πίστεψε ότι ο Σώρρας είχε εξακόσια δισεκατομμύρια, αλλά και δικαστική απόφαση που το επιβεβαίωσε;
Πέραν αυτού, το 30%, που πιστεύει ότι μας ψεκάζουν, φαντάζομαι ότι εξακολουθεί να υπάρχει ανάμεσά μας και παραμένει σθεναρό. Ακλόνητο και κραταιό μένει επίσης (αν δεν έχει ήδη αυξηθεί…) το 89% που πιστεύει στην πολιτισμική μας ανωτερότητα έναντι των άλλων εθνών. Μια χώρα, στην οποία τα σχολεία σήμερα μένουν κλειστά επειδή οι καθηγητές του ειδικού εκπαιδευτικού προσωπικού κάνουν συνδικαλιστικές αρχαιρεσίες. Νορμάλ πράγματα για τον Υπαρκτό Ελληνισμό αυτά. Πόσο πια να μας κάνει εντύπωση ότι το διαζύγιο του Κοτζιά από την κυβέρνηση κατέληξε στα δικαστήρια;
Υστερόγραφο της τελευταίας στιγμής. Το λέω πολύ σοβαρά. Απολύτως σοβαρά, αφού ούτως ή άλλως η συζήτηση είναι της πλάκας. Στις προτάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος που υπέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν περιέλαβαν και τη θεσμοθέτηση της τέλεσης των εκλογών σε εργάσιμη μέρα της εβδομάδας; Οπως π.χ. στις χώρες με αγγλοσαξονική παράδοση. Είναι, το πιστεύω, μια ωραία ιδέα, εφόσον μάλιστα το Σύνταγμα απαγορεύει ρητώς να συμπίπτει η ημέρα των εκλογών με άλλη αργία που τυχαίνει σε εργάσιμη ημέρα. Θα παρέλυε το σύμπαν για μια ολόκληρη εβδομάδα, θα ήταν η πραγματική γιορτή της δημοκρατίας! Σαν τα πάρτι που κάνουν στις καταλήψεις. Νομίζω ότι και τώρα δεν είναι αργά να συμπεριληφθεί η ρύθμιση στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Εγώ πάντως την παραχωρώ αφιλοκερδώς σε κάθε ενδιαφερόμενο…
Δεν κλέψαμε
Κάποιοι συσχετισμοί είναι αναπόφευκτοι. Ακούω, λ.χ., τον Μπαλάφα (από τα πηγαία κωμικά ταλέντα της κυβέρνησης) να φωνάζει σε κάποια εκπομπή, με αληθινή απελπισία ο καημενούλης: «Κανείς δεν μπορεί να πει ότι κλέψαμε!» Πώς να μην πάει ο νους στο ιστορικό «δεν κλέψαμε» του Δ.Λ.Ρ. κ.λπ. Αβραμόπουλου; Επειτα το άλλο, ο Τσίπρας ονειρεύεται ένα Μουντιάλ των Βαλκανίων, με Σερβία, Ρουμανία, Βουλγαρία και Ελλάδα. Δηλαδή, μία από τις μεγαλύτερες και πιο περίπλοκες διοργανώσεις του κόσμου να διασπαρεί στις υποδομές τεσσάρων βαλκανικών κρατών, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το ζήτημα ασφαλείας της διοργάνωσης. Πόσο ΠΑΣΟΚ πρέπει να είσαι βαθιά μες στην ψυχή για να το πιστεύεις; Και στις πολιτικές και στη συμπεριφορά, οι Συριζαίοι πάρα πολύ γρήγορα έμοιασαν με εκείνους τους οποίους ακόμη τώρα κατηγορούν για τα πάντα και τους αντιγράφουν στα χειρότερα.