Χθες η «Κ» δημοσίευε την είδηση ότι ο Ολλανδός 69χρονος Εμίλ Ράτελμπαντ διεκδίκησε νομικά το δικαίωμά του να είναι… 49χρονος. Ως 49χρονος, ο κ. Ράτελμπαντ θεωρεί ότι θα έχει περισσότερες επαγγελματικές αλλά και ερωτικές ευκαιρίες στη ζωή του (και ποιος να τον βγάλει ψεύτη σε αυτό;).
Σε όποιον του αντέτεινε ότι η βιολογική του ηλικία είναι μία, συγκεκριμένη, και δεν αλλάζει, ο Ολλανδός πολίτης δήλωσε το εξής απλό: Αφού σήμερα μπορείς να πειράξεις το φύλο σου, που επίσης είναι κάτι βιολογικό, γιατί να μην μπορείς να πειράξεις και την ηλικία σου;
Στο μεταξύ, και πάλι στη χθεσινή «Κ», διαβάσαμε ότι ο Ιρλανδός Λένον Εκουντάγιου έκανε αίτηση στο πρόγραμμα υποτροφιών για καλλιτέχνες που ανήκουν σε φυλετικές μειονότητες και πήρε την πολυπόθητη χρηματοδότηση. Σύμφωνα με τον ίδιο, επειδή τα χαρακτηριστικά του δεν είναι τα πιο τυπικά ενός λευκού Ιρλανδού, δυσκολευόταν ως ηθοποιός να βρει ρόλους λευκών γι’ αυτό και άλλαξε όνομα και φυλή και διεκδίκησε ρόλους μιγάδων.
Επιστημονικά μιλώντας, μπορεί να μην υπάρχει ίχνος αφρικανικού γονιδίου στον γενετικό του κώδικα και να είναι λευκός, εντούτοις ο ίδιος ισχυρίζεται πως νιώθει απολύτως… μαύρος. Σημειωτέον, το Συμβούλιο Καλών Τεχνών της Αγγλίας ενθουσιάστηκε με την αίτηση του Λένον, τη χαρακτήρισε «όχι προϊόν εξαπάτησης, αλλά γενναία επιλογή την οποία σεβόμαστε». Οι συνυποψήφιοι, πάλι, για την ίδια χρηματοδότηση, που όντως ανήκουν σε κοινωνικές μειονότητες, όχι και τόσο.
Ζούμε σε μια εποχή στην οποία μητέρες αρνούνται να χαρακτηρίσουν τα παιδιά τους «αγόρι» ή «κορίτσι» για να αποφασίσουν αυτά τι από τα δύο φύλα είναι (ή και ούτε το ένα ούτε το άλλο), ενώ άλλες μητέρες ντύνουν τα βρέφη τους με ρούχα (και) του άλλου φύλου για να μην τα εγκλωβίσουν σε στερεότυπα και τα καταπιέσουν.
Είναι η στιγμή που η πολιτική ορθότητα χτυπάει κόκκινο. Και αφήνει τον δρόμο ελεύθερο για να γίνουν μεγάλα μπερδέματα, όχι μόνο στο ζήτημα του φύλου. Δεν τίθεται ζήτημα: όταν ένας άνθρωπος βιώνει τη βιολογία του/της, το σώμα της/του, το φύλο της/του, σαν πρόβλημα, προκαλώντας του/της βαθιά διαταραχή ταυτότητας και στόχων στη ζωή του/της, οφείλει να πράξει όπως νιώθει και οι οικείοι του/της να την/τον στηρίξουν. Είναι μια πραγματικότητα, δεν είναι αρρώστια και συμβαίνει. Την ίδια στιγμή, οι άνθρωποι αυτοί εννοείται ότι πρέπει να έχουν απολύτως ίσα δικαιώματα στο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο.
Από τη στιγμή, όμως, που μια ενδεχόμενη τέτοια τάση σε ατομικό, προσωπικό επίπεδο, προσπαθείς, είτε ως γονέας είτε ως φορέας κρατικός ή άλλος, να την προκαταβάλεις, επιβάλλοντάς την στην ουσία σε συλλογικό επίπεδο, κινδυνεύεις να προκαλέσεις διάσπαρτα τραυματικά σύνδρομα.
Η βιολογία δεν είναι κάτι περίκλειστο και νεκρό, όπως δεν είναι κάτι τόσο σχετικό και αφηρημένο, ή ένα «κατασκεύασμα», όσο θέλουν ορισμένοι να πιστεύουν. Και σίγουρα δεν μπορεί να είναι εργαλείο έρμαιο σε αυτό που επιτάσσει η τελευταία λέξη μιας μόδας εμμονικής.