Η Αντρέα Νάλες των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών ερμήνευσε την πρόσκληση προς τον Αλέξη Τσίπρα ως άλλη μία απόδειξη της αλληλεγγύης του κόμματός της προς την Ελλάδα. Ο Τσίπρας ανταπέδωσε, ευχαριστώντας τους όψιμους συντρόφους του για την αλληλεγγύη. Οταν η αλληλεγγύη αυτή εκδηλωνόταν στις ψηφοφορίες της γερμανικής Βουλής, ο Τσίπρας την καταδίκαζε ως «σχέδιο κοινωνικής γενοκτονίας». Μπορεί κανείς να ξεπεράσει αυτή την εξαντλημένη συζήτηση για το τι έκανε ο αντιμνημονιακός Τσίπρας. Μπορεί, αν θέλει, να πιστέψει ότι έμαθε κυβερνώντας. Εμαθε την Ευρώπη. Και η Ευρώπη τον συνήθισε. Το μεγαλύτερο κομμάτι του πολιτικού της συστήματος δεν κατατάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ στις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις. Είναι τόσο παχιά η προβιά της λήθης που έχει πέσει πάνω στο 2015, που ο Τσίπρας μπορεί δημοσίως να αυτοσυγχαίρεται ότι την Ελλάδα στην Ευρωζώνη την κράτησε το καθαρό του το μυαλό.
Αν οι καλοπροαίρετοι Ευρωπαίοι έχουν ξεχάσει το παρελθόν του Ελληνα πρωθυπουργού, όσο το έχει ξεχάσει ο ίδιος, τι έχουν να πουν για το παρόν του; Πώς τον μετρούν στους συμμάχους τους κατά του λαϊκισμού; Ξέχασαν τον Βαρουφάκη· δεν βλέπουν όμως τον Καμμένο και τον Πολάκη;
Μπορεί κάποιος να σκεφτεί τρεις απαντήσεις. Η πρώτη είναι ομολογημένη: «Αριστερά και επιτυχημένα» ήταν ο τίτλος της εκδήλωσης στο Βερολίνο. Το ομόλογο, αλλά αδήλωτο μήνυμα είναι το «σοσιαλδημοκρατικά και αποτυχημένα». Ζαλισμένη από την αλυσίδα αποτυχιών, η ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά έχει ανάγκη να υιοθετήσει εκλογικά success stories, χωρίς σχολαστικό έλεγχο.
Ο δεύτερος λόγος της ευρωπαϊκής αποδοχής του Τσίπρα είναι η ανάγκη των εταίρων να απαλλαγούν από το ελληνικό πρόβλημα – να παρουσιαστεί, επιτέλους, η Ελλάδα ως «άξια απολύσεως». Η βιασύνη συγκατοικεί με την κόπωση: Αν τα δημοσιονομικά νούμερα βγαίνουν, ποιος έχει την όρεξη να δει από κάτω; Ποιος στην Ευρώπη έχει πια την πολυτέλεια να ασχοληθεί με το τι γίνεται στα ελληνικά ΑΕΙ ή στη Δικαιοσύνη;
Ο τρίτος λόγος έχει να κάνει με την άνεση του Τσίπρα να ενδύεται και να απεκδύεται τις πιο αντιφατικές ταυτότητες. Αυτές οι ταυτότητες-χωρίς-ταυτότητα παρεξηγούνται από κάποιους –ιδίως από περιδεείς κεντροαριστερούς– ως «μαγεία» ή ακόμη και «μαγκιά» του. Λίγο είναι να μπορείς να πουλάς τον Πολάκη για σοσιαλδημοκράτη; Πρόκειται για υπερεκτίμηση του προσώπου και υποτίμηση των ιστορικών συμφραζομένων μέσα στα οποία μπόρεσε να επιτύχει εκλογικά. Ο Τσίπρας έχει πολιτική οικογένεια. Αλλά δεν είναι αυτή που τον υποδέχτηκε στο Βερολίνο. Είναι εκείνη με την οποία μοιράζεται τις ίδιες μεθόδους και τα ίδια συνθήματα: Τα συστημικά media είναι «enemies of the people». Tο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα πρέπει να αποστραγγιστεί –«drain that swamp»– και, βεβαίως, να μπουζουριαστεί – «lock them up». Μπορεί για κάποιους αυτές οι συγγένειες να είναι δυσανάγνωστες. Θα τις δουν καθαρότερα τώρα που αρχίζουν να προσβάλλονται από προεκλογική ελεφαντίαση.