Η χαμένη συναίνεση

1' 30" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεκαετίες τώρα οι πολιτικοί δείχνουν να μη γνωρίζουν άλλη τακτική από την «αιματηρή» αντιπαράθεση, άλλη «γλώσσα» από τη λοιδορία του αντιπάλου, νομίζουν ότι θα αποτύχουν αν συναινέσουν. Κατασκευάζουν καθαρούς διαχωρισμούς που θωρακίζουν πολιτικές ταυτότητες και χώρους. Ας ακούγεται από όλες τις ψύχραιμες πλευρές ότι η αναθεώρηση του Συντάγματος, του πυλώνα του πολιτικού και νομικού μας συστήματος, του καταστατικού χάρτη με τον οποίο πρέπει να συμφωνούν όλοι οι κανόνες δικαίου, είναι μια διαδικασία εκ φύσεως συναινετική. Η κυβέρνηση, που φέρει την ευθύνη εκ θέσεως (να λειτουργεί για λογαριασμό του συνόλου της κοινωνίας), και η αντιπολίτευση δείχνουν να διαφωνούν ακόμη κι εκεί που συμφωνούν. Με στόχο, προφανώς, να διατηρηθούν ολοκάθαρες οι πλευρές του μετώπου πριν από τον μεγάλο «τελικό» της εκλογικής αναμέτρησης.

Ελάχιστα συγκινεί τους ψηφοφόρους η συνταγματική αναθεώρηση, ωστόσο εισάγεται και αυτή στο κυβερνητικό οπλοστάσιο μαζί με τις «κρύπτες», τα ανοίγματα λογαριασμών πρώην πρωθυπουργών και συγγενών, τα ψήγματα εκκλησιαστικής ουδετερότητας, τις προσλήψεις, τη μη περικοπή των συντάξεων, με έναν λόγο διχοτομικό – εμείς ή αυτοί. Ο εχθρός αποτελεί το κλειδί για την επιβίωση ετοιμόρροπων συστημάτων, τον στόχο της προπαγάνδας τους· κι αν δεν υπάρχει, εφευρίσκεται.

Ο σφοδρός πολιτικός ανταγωνισμός αρνείται την ύπαρξη πολλών κοινωνικών ομάδων με διαφορετικές προσδοκίες, ακόμη και αυτόνομων ατόμων που αναζητούν τη δική τους ευγενή ουτοπία. Καταργεί τα ενδιάμεσα στρώματα, βλέπει μόνο ένα στρατόπεδο, εχθρικό. Εκλαμβάνει το κοινωνικό πρόβλημα ως «διαφορά» μεταξύ αντιπάλων. Αποτέλεσμα: ανακολουθίες, στρεβλώσεις, ψεύδη. Η πολιτική οφείλει να συμφιλιώσει στοιχειωδώς οικονομική σταθερότητα, πρόοδο, συνεργασία, δικαιοσύνη, δημοκρατική συμμετοχή. Δεν το κάνει πάντα. Πάμπολλες οι εμπειρίες, οι καταχωρισμένες στο αρχείο των φλογισμένων αλληλοσφαγών. Δεν διδάσκουν. Η οξεία αντιπαλότητα παραμένει μια βιοτεχνία λαθών, θέαμα και σύστημα. Δεν επιτρέπει να σχεδιαστεί μια νέα εικόνα της χώρας. Ενισχύει την πεποίθηση ότι τίποτα νέο δεν μπορεί να συμβεί. Κάτι απείρως πιο καταστροφικό από τις επανεκδόσεις κοκορομαχιών που προκαλούν εντέλει θυμηδία και ανία.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή