Συμβαίνουν κάτι εκπληκτικές συμπτώσεις στη ζωή. Πίσω από το σύμβολο «GGGB» βρίσκονται τα αρχικά των αγορών για τα ομόλογα που εκδίδει το ελληνικό Δημόσιο. Τις τελευταίες μέρες, τα ομόλογά «μας» δεν πάνε καθόλου καλά και δεν φταίει η Ιταλία, αλλά αυτό θα το δούμε αμέσως μετά. Αν όμως ρωτήσετε ένα νεαρό άτομο, θα σας εξηγήσει αμέσως ότι πρόκειται για το Good Girl Gone Bad. Κατά μία ακόμη σύμπτωση οι ελληνικοί τίτλοι βρέθηκαν στο 4,6%, ένα πολύ υψηλό επίπεδο για χώρα του ευρώ, όπου άλλωστε βρίσκονταν τον Μάιο του 2007, όταν ντεμπουτάρισε η ανωτέρω συλλογή τραγουδιών της δημοφιλούς τραγουδίστριας από τις Νήσους Μπαρμπάντος και έπρεπε, η τότε κυβέρνηση, να έχει ήδη ανησυχήσει για τις εξελίξεις στην οικονομία.
Κατά μία άλλη σύμπτωση, δύο μέλη του Γενικού Συμβουλίου της Τράπεζας της Ελλάδος, το ένα είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του κυβερνώντος κόμματος και δηλώνει συγγραφέας (προφανώς γι’ αυτό επελέγη σε τέτοια υψηλή θέση στα τραπεζικά πράγματα), ζήτησαν επίμονα από τον διοικητή της κεντρικής μας τράπεζας να πληρώσει τους συνταξιούχους αναδρομικά στο πνεύμα της πολύκροτης απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας. Ο κ. Στουρνάρας δεν βρήκε καλή την ιδέα. Θα είναι μια προκλητική κίνηση, λαμβάνοντας υπόψη ότι το ταμείο της Τράπεζας χαίρει αυτονομίας και δίνει υψηλότερες συντάξεις από τους «κοινούς θνητούς», εξήγησε για να προσθέσει ότι δεν θα διστάσει να βρεθεί σε δυσαρμονία με το Συμβούλιο.
Δεν είναι ο μόνος που έχει τρομάξει από το ύψος των λογαριασμών που προκύπτουν επειδή η πρωθυπουργική ομάδα ελπίζει να διατηρήσει ένα κάποιο ποσοστό ψηφοφόρων του 2015 ακολουθώντας την πολιτική «λεφτά υπάρχουν», προφανώς «των άλλων». Η γαλαντομία των ευρωκρατών, που είπαν στον κ. Τσακαλώτο ότι μπορεί να «κάνει ό,τι θέλει» αφού μαζεύει πολύ περισσότερους φόρους από όσους χρειάζεται η πληρωμή των τόκων επί του χρέους, επιβεβαιώνει πόσα λίγα έμαθε η Ευρώπη από την ελληνική περιπέτεια.
Δεν αντιλαμβάνομαι, πάντως, γιατί ορισμένοι εξ ημών υπέστημεν τη φασίζουσα «κριτική» στελεχών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όταν εξηγούσαμε, πριν κερδίσουν τις εκλογές, ότι ανακτώντας την αυτοδυναμία στην άσκηση της πάντοτε βεβαίως αυστηρής και ελεγχόμενης δημοσιονομικής πολιτικής, μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να πάρει αποφάσεις που θα ταιριάζουν καλύτερα στο προφίλ των εσωτερικών αναγκών. Είναι ακατανόητο σε εμάς τους κανονικούς ανθρώπους ότι λησμονεί ο κ. Τσίπρας τα συνειδητά και με πλήρη επίγνωση λάθη του όταν λέγει στους εμβρόντητους συνέδρους του γερμανικού SPD το αμίμητο: «Εκείνο που με βοήθησε να πάρω δύσκολες αποφάσεις ήταν όταν με καθαρό μυαλό επιχείρησα να εκτιμήσω τις συνέπειες που θα είχε η όποια πολιτική μου επιλογή». Λες και υπάρχει άλλο κριτήριο για τον επικεφαλής της χώρας. Ακατανόητα πράγματα!
Δυστυχώς, το ίδιο σκηνικό χτίζεται και τώρα, με τις ευλογίες ή τα «μάτια ερμητικά κλειστά» των Ευρωπαίων που διασκεδάζουν απίθανα βλέποντας τον νεαρό αριστερό ηγέτη να εξευτελίζει στοιχειώδη «αριστερά» σύμβολα στον βωμό μιας εξουσίας που γλιστρά μέσα από τα χέρια του.
Αν λοιπόν κάνει τις εκλογές το φθινόπωρο, θα γνωρίζουμε (και οι επενδυτές καλύτερα ακόμη από εμάς…) πως όταν αναλάβει ο κ. Μητσοτάκης το μισό «μαξιλάρι» θα έχει κάνει φτερά. Οι αγορές, υπολογίζοντας ότι το συνταξιοδοτικό σύστημα χρειάζεται μετά τις τελευταίες εξελίξεις περί τα 4 δισ. ευρώ παραπάνω, κάθε χρόνο, και ότι οι φορολογούμενοι θα ανταποκρίνονται συνεχώς χειρότερα στα βάρη του τρίτου μνημονίου, τη διατήρηση των οποίων επέλεξε ο κ. Τσίπρας, θα καταλήξουν στο αναπόδραστο συμπέρασμα. Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πετύχει να πείσει τις αγορές και δεν γυρίσει την κατάσταση αμέσως και με απώτατο όριο τα δύο πρώτα χρόνια της θητείας του, τότε, το 2021-22, όταν θα έχουν τελειώσει ορισμένες ισχύουσες σήμερα σοβαρές ελαφρύνσεις για το χρέος, η Ελλάδα θα βρεθεί αντιμέτωπη ξανά με το φάσμα της επίκλησης ενός νέου μνημονίου. Φυσικά, η εξέλιξη αυτή θα έρθει ταχύτερα αν η λαϊκή εντολή δεν είναι ξεκάθαρη.