Θα φανεί παράξενο, αλλά υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο αδιέξοδο των συζητήσεων της κυβέρνησης με την Εκκλησία και στους… θεσμοθετημένους, ετήσιους βανδαλισμούς στο Πολυτεχνείο. Ποιος είναι αυτός; Η καταφανής αδυναμία, αλλά και άρνηση, να αλλάξουν κάποια πράγματα.
Να αλλάξει δηλαδή, να μετατοπιστεί έστω και λίγο η σχέση Κράτους -Εκκλησίας, να μεταβληθούν ο ρόλος και η επίδραση της Εκκλησίας στα του κράτους και, από την άλλη, να μπει ένα φρένο στις καταστροφές αλλά ακόμα ακόμα να επέλθει ένας κορεσμός (επιτέλους) σε όλο αυτό το πλιάτσικο και τον βανδαλισμό κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου (και με συνέχεια, την τελευταία δεκαετία, στις 6 Δεκεμβρίου – υπόψη, φέτος κλείνουν δέκα ολοστρόγγυλα χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου).
Η αλήθεια είναι ότι η όλη απόπειρα της κυβέρνησης να επιφέρει ορισμένες αλλαγές στη σχέση Κράτους – Εκκλησίας ήταν περισσότερο κίνηση εντυπωσιασμού (να μοιάζει με μια κίνηση προς τον πολυσυζητημένο διαχωρισμό αλλά να μην είναι) παρά ουσίας. Αλλά ακόμα και αυτή η κίνηση προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση από τους ιεράρχες και τώρα η κυβέρνηση φοβάται πως όλο αυτό μπορεί να της γυρίσει μπούμερανγκ.
Από την καύση των νεκρών έως τη σχέση της καθεαυτή με το κράτος, η ελλαδική Εκκλησία επιδεικνύει ένα άγονο πείσμα που προσιδιάζει σε κάτι νεκρό, πεθαμένο: μόνον αυτό δεν αλλάζει, δεν μπορεί ή δεν θέλει να αλλάξει. Με εξαίρεση μεμονωμένους, φωτισμένους κληρικούς, μητροπολίτες κ.τ.λ., ως σώμα η Εκκλησία της Ελλάδος κινείται σε χρόνους ακίνητους, εκτός κόσμου, εκτός χρόνου.
Κάπως ανάλογα και οι νεαροί (ή ίσως όχι και τόσο νεαροί) μηδενιστές που ζουν υπό το μότο ότι «όμορφη πόλη είναι η πόλη που καίγεται», μπορεί να βράζει το αίμα τους αλλά στο βάθος κινούνται σαν ζόμπι: δεν ξέρουν ότι έχουν πεθάνει. Το μόνο που ξέρουν είναι ότι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Δεν θέλουν να φτιάξει τίποτα. Δεν θέλουν να χτιστεί τίποτα. Δεν θέλουν να κυλήσει τίποτα, καμία ροή και καμία κίνηση να μην υπάρχει, παρά μόνον ένας δήθεν πολιτισμός των σπηλαίων και του ροπάλου.
Υπό τη σκιά ενός αδυσώπητου μηδενισμού που ηδονίζεται με τον εαυτό του, ενός ναρκισσιστικού μηδενιστικού κύκλου που ακκίζεται με ένα κοκτέιλ μολότοφ στο χέρι, η ίδια η επέτειος του Πολυτεχνείου έχει καταντήσει ένα νεκρό σημείο, ένα τυφλό σημείο, εκτός τόπου και χρόνου.
Οπως η Ορθόδοξη Εκκλησία αυτοεγκλωβίζεται σε σχήματα και δογματισμούς, έτσι και οι μηδενιστές της 17ης Νοεμβρίου και της 6ης Δεκεμβρίου (αλλά και όποτε άλλοτε) παραμένουν εσώκλειστοι μέσα σε ένα περίκλειστο σύμπαν παραναλώματος και γκρεμισμάτων. Είναι ο τρόπος και των δύο, τόσο ασύντακτων μεταξύ τους, πλευρών να διατηρήσουν, να συντηρήσουν μάλλον, την εξουσία που τους αναλογεί.
Καμία κυβέρνηση (ούτε καν η σημερινή) δεν τολμάει να τα «βάλει» με τον κλήρο, ενώ κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου πολλοί κάτοικοι των Εξαρχείων ξεσπιτώνονται για να αναπνεύσουν οξυγόνο. Μερικές φορές έχεις την αίσθηση ότι το ρολόι έχει σταματήσει.