Πολλοί πιστεύουν –και οι ενδείξεις ευνοούν τα συμπεράσματά τους– ότι η συμφωνία που επιχείρησε να συνάψει ο Αλ. Τσίπρας με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο από τη μία πλευρά και η προσπάθεια σπίλωσης του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη με το άνοιγμα των λογαριασμών του ιδίου και της οικογένειάς του από την άλλη έχουν λειτουργήσει επικοινωνιακά ως «μπούμερανγκ» για τους Συρανέλ. Η αίσθηση είναι μάλλον σωστή, αλλά μένει να αποδειχθεί και στις κάλπες. Προς το παρόν, εκείνο που διαπιστώνεται είναι ότι αν και ο πρωθυπουργός και οι δικοί του ασκούν πολιτική ως προπαγανδιστές που στοχεύουν στη δημιουργία εντυπώσεων για τον ανοιχτό ή υποσυνείδητο επηρεασμό των μαζών, αυτή τη φορά κυριάρχησαν στον δημόσιο διάλογο όσοι αντέδρασαν, βάζοντας στη γωνία την κυβέρνηση.
Το βέβαιο προς το παρόν και μέχρι να βγουν νέες, αξιόπιστες (κατά το δυνατόν) μετρήσεις, είναι ότι τα πράγματα δεν πάνε τόσο πρίμα για τους κυβερνητικούς και το επικοινωνιακό παιχνίδι, στο οποίο είχαν υψηλές επιδόσεις, έχει δυσκολέψει γι’ αυτούς. Αγνωστο πώς και από πότε το «δίδυμο» Τσίπρα και Ιερωνύμου συνέλαβε το σχέδιο της συμφωνίας, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από την πρώτη στιγμή είχαν καλή χημεία στη σχέση τους. Σχέση που προφανώς είναι ιδιαίτερη και έχει ρίζες στο παρελθόν. Αλλά αν δεχθούμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος έφτασε σε μία συμφωνία που εξασφάλιζε πολλά οικονομικά οφέλη για την Εκκλησία, προσφέροντας ταυτόχρονα βοήθεια στον πρωθυπουργό, τα κίνητρα του τελευταίου να προχωρήσει σε αυτήν ήταν κυρίως επικοινωνιακά και στενά κομματικά. Αν όχι εντελώς προσωπικά.
Ο Αλ. Τσίπρας έκανε τη συμφωνία θεωρώντας: Πρώτον, ότι θα μπορούσε να την «πουλήσει» στους συντρόφους και στο ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ ως διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας με εκείνο το «ουδέτερο θρησκευτικά κράτος» που θα πρόσθετε στο άρθρο 3 του Συντάγματος, ενώ στην πραγματικότητα δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο· δεύτερον, θα φαινόταν προς τα έξω ότι διατηρεί άριστες σχέσεις με την Εκκλησία, αφού η ηγεσία της συμφωνούσε με το «deal»· τρίτον, θα εμφανιζόταν ως ο ηγέτης που λύνει προβλήματα που εκκρεμούν από δεκαετίες, καθώς μετά το Μακεδονικό θα ξεκαθάριζε και τις οικονομικές σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας (αδιαφορώντας βέβαια για το λεόντειο της συμφωνίας εις βάρος του πρώτου συμβαλλομένου)· τέταρτον και πολύ σημαντικό, θα «ελευθέρωνε» –κατά τη διατύπωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Δημ. Τζανακόπουλου– 10.000 θέσεις στο Δημόσιο, για να δημιουργήσει προσδοκίες προσλήψεων ενόψει εκλογών.
Μάλλον δεν «του βγήκε» του Αλ. Τσίπρα αυτή τη φορά, γιατί δεν υπολόγισε, όπως και ο Αρχιεπίσκοπος, τις αντιδράσεις του κατώτερου κλήρου και της πλειοψηφίας των μητροπολιτών μέσα στην Ιερά Σύνοδο. Αντιδράσεις που οφείλονται ασφαλώς σε ποικίλους λόγους. Μεγάλη ζημιά, όμως, φαίνεται ότι έκανε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, που ακολουθώντας οδηγίες από το Μαξίμου έσπευσε να θριαμβολογήσει ουσιαστικά για την «απελευθέρωση» των 10.000 θέσεων και την προοπτική νέων προσλήψεων. Ετσι τώρα, η κυβέρνηση προσπαθεί να «ξεφύγει» μέσω της κατάθεσης του προϋπολογισμού.